به گزارش خزرتیترخبر، مسعود پیرهادی در رسالت نوشت: تماشا آن ‌چنان ‌که باید و شاید احساس درد را منتقل نمی‌کند؛ درد کشیده و درد چشیده می‌داند و می‌فهمد که درد چیست و طبیعتا وقتی دردی درک نشود، توقع پیگیری برای درمان هم منطقی نیست.

آتش بگیر تا که بدانی چه می‌کشم                                  احساس سوختن به تماشا نمی‌شود

گاهی افراد می‌دانند که درد وجود دارد اما آن را کتمان می‌کنند؛ شاید این نوع مواجهه بدتر از مورد قبل باشد؛ چرا که در مورد اول ممکن است فرد بالاخره به ‌نحوی از دردها مطلع شود و به‌ فکر درمان بیفتد اما چنان که کسی بداند درد وجود دارد ولی آن را نادیده بگیرد و خود را به ندیدن بزند، سراغ درمان نخواهد رفت.

گاهی هم شخص، درد آشناست و درد را کتمان هم نمی‌کند و ازقضا عزم درمان هم دارد، لیکن دانش، عُرضه و توان درمان ندارد.

حرف‌هایی از جنس «اگر نان ندارند، کیک بخورند» نه منحصر به پاریس و انقلاب فرانسه است نه‌ فقط همین یک‌ شکل از بیان و البته جهالت را دارد، رطب‌ خورده‌هایی که منع رطب می‌کنند هم در این دسته قرار دارند، صاحبان ثروت‌های آن‌چنانی که توصیه به قناعت مردم می‌کنند هم عباره اخری همین جمله مشهور را می گویند.

تازه این برای مواردی است که فرد در میدان حاضر باشد و ببیند چه بر سر مردم می‌آید و درد چیست و کجاست وگرنه در یک گام قبل‌تر قرار دارد و اساسا نمی‌داند یا گمان نمی‌کند که مردم درد دارند بلکه در توهم‌اند که مردم هم مثل خودشان بی‌دغدغه زندگی می‌کنند.

کسانی که بی‌توقف از پارکینگ خانه به پارکینگ وزارتخانه و سازمان و از این جلسه به آن جلسه می‌روند و از خرید منزل تا ثبت ‌نام مدرسه آقازاده هایشان را کارمندانشان انجام می‌دهند، نه تورم می‌فهمند، نه قدرت خرید می‌دانند چیست، نه از قسط و وام و ضامن و امثالهم تصوری دارند و درنتیجه نه دردی دارند و نه دادی می‌زنند و نه از این بیداد بیزارند.

یک پله بالاتر بیاییم و فرض کنیم علم بر درد مردم وجود دارد و عزمی بر درمان هم هست اما اشتباه محاسباتی درباره میزان توانایی، شخصیت مدیریتی یا مدل آزمون ‌وخطایی باعث می‌شود فرصت از کشور و مردم گرفته شود و فرآیند درمان دردها به ‌تعویق بیفتد.

بنابراین برای اهتمام واقعی به حل مسئله و درمان دردهای موجود که برخی حاد و برخی مزمن شده‌اند باید چند کار انجام شود:

اولا بیگانه بودن با درد مردم و عدم حضور در میدان و نمک پاشیدن به زخم ملت باید از ذات و ادبیات مسئولان رخت بربندد.

ثانیا دردها هرگز نباید کتمان شود،گاهی به‌ نیت مقابله با سیاه‌ نمایی‌ها یا به‌ خاطر کل‌کل‌های رسانه‌ای و عملیات روانی، حقایق و دردها هم بیان نمی‌شود و به صورت مبالغه ‌آمیز، تطهیر و سفید نمایی صورت می‌پذیرد که نتیجه آن دهن ‌کجی و بی‌توجهی به مردم و طبیعتا خشم، عصبانیت و روی‌ گردانی مردم را در پی خواهد داشت.

ثالثا هر کسی باید قدر و اندازه خویش را بداند و بشناسد؛ کمیل و ابوذر برای دعا و بندگی و به ‌عنوان صحابه، عزیز و گران‌قدرند اما برای امیری و فرماندهی ناتوان.

به گزارش خزرتیترخبر، به علاوه هم افراد باید در جای صحیح خود قرار بگیرند و هم در آن جایگاه، چشم به جایگاه دیگری نداشته باشند؛ چه‌ اینکه در این ‌صورت نه حال را به ‌دست می‌آورند نه آینده را./( مسعود پیرهادی)

🆔@khazartitrekhabar
🌐Khazartitrekhabar.ir