به گزارش خزرتیترخبر، نخستین زمزمه‌ها برای احداث نیروگاه زباله ‌سوز نوشهر در بازه زمانی دوره دوم شورای اسلامی شهر نوشهر کلید خورد، اما در سال ۱۳۹٠ و دوره شورای اسلامی سوم رسما به توافقات نخستین رسید.

براساس این گزارش،قرارداد نخست تحت عنوان خرید و نصب تجهیزات زباله‌سوز در سال ۱۳۹۰ و در سومین دوره شوراهای اسلامی، زمانی که علی امانی شهردار بود، امضاء شد.

سال ۱۳۹۰ میان شهرداری نوشهر و شرکت طرح تجارت سدید به‌عنوان تنها شرکت و به صورت انحصاری (بدون برگزاری هیچ مناقصه و بدون حضور هیچ رقیبی)، مستقیم با امضای استاندار وقت، قرارداد تنظیم شد.

اگرچه فرایند توافق در ظاهر سیری قانونی را طی کرد، اما حصول آن با ملاقات سه وزیر وقت جهت ترک تشریفات و اخذ امضا از ایشان، محقق گردید که این مساله تامل برانگیز و بودار است!! و هرگز جزئیاتی از آن فاش نشد و این نخستین بار است که به صراحت پیرامون جزئیات این پرونده منتشر می‌شود!!

مبلغ قرارداد مذکور، به نرخ دلار شاخص بانک مرکزی بود

نرخ تقریبی سیزده میلیون دلار که شصت درصد بر عهده دولت و چهل درصد بر عهده شهرداری منظور گردید.

در سال ۹۲ پس از تصویب کمیسیون بند (ج) قانون مناقصات و ارایه شرایطی در متن مصوبه، قرارداد خرید به مشارکت در ساخت و بهره ‌برداری اصلاح شد.

از بابت ۴۰ درصد سهم شهرداری مقرر شد؛ شرکت طرح تجارت سدید به مدت ۷ سال از فروش برق کارخانه بهره ‌برداری نماید تا اصل و سود ۴۰ درصد را بدست آورد و در مقابل برای دولت و شهرداری نیز اثبات شود که این تجهیزات و نحوه امحای زباله‌ها کارآمد هست.

قرارداد دوم که از «خرید» به «مشارکت در ساخت» و دوره بهره‌ برداری تنظیم گردید، در سال ۱۳۹۲ و زمان مدیریت شیخ الاسلامی شهردار وقت نوشهر محقق شد.

در مرحله‌ی سوم، اصلاح ظرفیت تصفیه شیرابه کارخانه از ۳۰ به ۹۰ مترمکعب و تعهد شرکت به امحای زباله‌های تلنبار، در سال ۹۷ و دوره سرپرستی کاظم نژاد صورت گرفت، که یک میلیون و پانصد هزار دلار بابت اجرای توافق، پرداخت می‌شود.

حال سوال اینجاست که آیا کاظم‌نژاد سرپرست وقت شهرداری اجازه‌ی تخصیص اعتبار ۱/۵ میلیون دلار بدون اخذ هیچ گونه ضمانت ‌نامه‌ای را داشته است؟!

شرح جزییات تعهدات شرکت طرف قرارداد در متن قرارداد اصلاحی آمده است و بزودی پیرامون جزئیات بیشتر سخن خواهیم گفت.

از جمله‌ی مهم‌ترین بخش از مفاد توافق مذکور آنکه؛ تامین تجهیزات زباله‌سوز، نصب و راه‌اندازی تاسیسات، به ظرفیت اسمی رساندن کارخانه یعنی دو خط ۱۰۰ تنی زباله دریافت و بسوزانند تا برق تولید گردد و تحویل شبکه برق سراسری کشور نماید و… می‌باشد.

همچنین از سوی شرکت سدید تعهد گردید؛ سیستم خروجی دود زباله‌سوز، بایستی بر مبنای شاخص جهانی سنجیده شود و طبق مفاد قرارداد و صورت‌مجلس تحویلی، مسئولیت رعایت کلیه الزامات زیست محیطی را پذیرفته و همچنین بایست فرآیند خروجی گازها به صورت آنلاین از سوی محیط زیست قابل کنترل باشد، که متاسفانه تا این لحظه گزارشی قابل اعتماد و استناد پیرامون پایش آنلاین آن منتشر نشده است!!

یادآور می‌گردد؛ موضوع تعویض به‌ موقع فیلتراسیون خروجی زباله ‌سوز و پایش آنلاین محیط زیست که با یکدیگر مرتبط هست، نیاز به اظهار نظر از سوی کارشناسان محیط ‌زیست دارد که به زودی طی مصاحبه‌ای با مسئولین ذیربط، گزارشی مبسوط ارائه خواهد شد، اما آنچه واضح و مبرهن است آنکه؛ آسمان نوشهر به واسطه‌ی فعالیت این نیروگاه و به اظهار کارشناسان آزاد در این حوزه، با آلایندگی بالا مواجه می‌باشد!!

…و اما در خصوص تصفیه ‌خانه و امحای زباله‌های تلنبار، دو پروژه جانبی زباله‌سوز که در سال ۹۷ رقم خورد و از محل ۲۵ درصد تعدیل مبلغ قرارداد پرداخت شده است، تصفیه ‌خانه شیرابه تا حدودی عملیاتی گردید اما در خصوص امحای زباله‌های تلنبار شده، هرگز اقدامی از سوی  سدید به‌عمل نیامد!!

نکته عجیب‌تر و تامل‌برانگیز آنکه؛ شرکت سدید در زمان توافق، تازه تأسیس بود!! آنچنان که حتی توان مالی ارایه ضمانت‌نامه معادل ۲۵ درصد مبلغ قرارداد را نداشته است!!

لازم به ذکر و یادآوری است؛ هدف از ساخت نیروگاه زباله‌سوز نوشهر، کاهش آلایندگی و حفظ محیط زیست و کاهش آسیب‌های محیط زیستی بوده است!

اما عملا هم معضل انباشت زباله همچنان پابرجاست، هم آلایندگی جدیدی برای هوای منطقه افزود و هم شیرابه بسیار خطرناک آن در رودخانه ریخته و سواحل نوشهر را به یکی از خطرناک‌ترین سواحلی که می‌شناسیم، مبدل ساخت و اگر نبود اقدامات و پافشاری‌های عادل خزایی شهردار حال حاضر نوشهر، معلوم نبود این چرخه‌ی معیوب تا کی ادامه یابد!!

تصریح می‌گردد؛ خزایی در همان بدو ورود توانست از دو مساله جلوگیری نماید! ممانعت از انباشت زباله‌های جدید و راه‌اندازی فاز اجرایی تصفیه‌خانه شیرابه، مساله‌ای که در سال ۹۷ هزینه‌اش پرداخت شد و بنا بود پس از دو سال در سال ۱۳۹۹ آغازبه ‌کار نماید، اما متاسفانه در انجام این مهم به نوعی کوتاهی شد که با رایزنی و اعمال فشار عادل خزایی، به سرانجا رسید و تصفه‌ خانه شیرابه آغاز به کار کرد.

در خاتمه نخستین بخش از این سلسله تحلیل، لازم است چند نکته مجددا یادآوری گردد؛

علت اصرار بر توافق با سدید چه بوده و در خرید تا تحویل تاسیسات فنی این نیروگاه، چه دست‌هایی در پشت پرده و حتی روی صحنه، مشغول بوده‌اند؟!

به گزارش خزرتیترخبر، رمزگشایی از نقش شورا و شهردار وقت در دوره سوم شوراها و همچنین بررسی علل افتتاح زودهنگام و پیش از تکمیل تجهیزات و تاسیسات فنی نیروگاه، پرسش‌های ناگفته‌ای است که به زودی به آن خواهیم پرداخت./آوای مهر ملت

🆔@khazartitrekhabar
🌐Khazartitrekhabar.ir