به گزارش خزرخبر و به نقل از بلاغ،اهمیت جاده‌ها و وجود مراکز درمانی مجهز، به‌عنوان زیرساخت‌های پیشرفت برای بخش‌های مختلف به‌ویژه حمل‌‌ونقل، گردشگری و اقتصادی غیرقابل انکار است.

به‌طور طبیعی، ضعف یا قوت در این زیرساخت‌های مهم که با سلامت و امنیت انسان‌ها در ارتباط است؛ تاثیرات خود را به‌روشنی در هر کدام از بخش‌ها نشان می‌دهد و اگر این محورهای پیشرفت به‌ خوبی شکل نگرفته باشند؛ امنیت و سلامتی افراد را نیز به خطر می‌اندازند.

با توجه به احتمال تصادف در جاده‌های پرتردد به‌ویژه مسیرهای کوهستانی که فاصله زیادی تا نزدیک‌ترین مرکز خدماتی دارند؛ همواره باید نیروهای امداد و نجات، آمبولانس و پلیس راهنمایی و رانندگی آمادگی کامل برای حضور در صحنه را داشته باشند.

در برخی حوادث شاهد دیر رسیدن نیروهای امدادی، آمبولانس و ماموران راهنمایی و رانندگی هستیم که مشکلات زیادی را برای آسیب‌دیدگان ایجاد می‌کند.

وجود 3500 کیلومتر راه روستایی بدون آسفالت در مازندران

استان مازندران دارای 10 هزار و 155 کیلومتر راه اصلی، فرعی و روستایی است که 7 هزار و 708 کیلومتر آن راه روستایی بوده و در حال حاضر حدود 4 هزار و 200 کیلومتر آن آسفالته و بقیه نیز خاکی و شنی هستند.

البته بدون تعارف باید راه‌های آسفالته را نیز به چندین قسمت تقسیم کنیم، زیرا به جرات می‌توان گفت حداقل یک‌سوم راه‌های آسفالته روستایی در مازندران دست کمی از جاده‌های دست‌انداز و خاکی ندارند.

نبود نظارت کافی بر ساخت ‌و سازهای جاده‌ای

برخی از پیمانکاران پروژه‌های راه‌سازی فقط به دنبال تسریع در ساخت‌وساز هستند و به کیفیت توجهی ندارند؛ راه و شهرسازی بر این کارها نظارت خوبی ندارد و لازم است تا در این بخش با قوت بیشتری وارد شود، زیرا از طرفی مبالغ در نظر گرفته شده برای ساخت‌وساز راه‌ها از بیت‌المال است و از طرفی نیز با حیات انسان‌ها ارتباط مستقیمی دارد.

بسیاری از تصادفات محورهای روستایی به دلیل مناسب نبودن راه‌های آسفالته است، زیرا وقتی راننده خودرو با اطمینان در حال حرکت است؛ ناگهان به دست‌انداز برمی‌خورد و بعضا کنترل از دست او خارج شده و منجر به پرت شدن، برخورد یا وارونه شدن خودرو و در نتیجه به فوت یا مجروح و زخمی شدن سرنشینان منتهی می‌شود.

پایین‌تر بودن 25 رتبه‌ای آسفالت روستایی مازندران نسبت به ضریب کشوری

استان مازندران با وجود گردشگرپذیر بودن و ترافیک سنگین در جاده‌های روستایی به‌ویژه در تعطیلات آخر هفته، نوروز و تابستان، اما ضریب آسفالت روستایی آن 45 درصد است، در حالی که این رقم در کشور بالای 70 درصد اعلام شده است.

استان مازندران دارای چهار محور کیاسر ـ سمنان (کیاسر)، چالوس ـ تهران (کندوان)، قائم‌شهر ـ تهران (سوادکوه) و آمل ـ تهران (هراز) است.

نمی‌توانیم بگوییم در کدام جاده از راه دسترسی مناسب‌تر یا تصادف کمتری برخوردار هستیم، اما شاید بتوان گفت که جاده کیاسر در محور کیاسر به استان سمنان مثال خوبی برای آمار زیاد تصادفات جاده‌ای و مناسب نبودن راه‌هاست.

تصادفات هر روزه در محور کیاسر

این محور در روزهای تعطیل از حجم بالای ترافیکی برخوردار است، به طوری که روزانه شاهد تصادفات مختلفی در آن هستیم که گاه حاصل دست‌اندازهاست، گاه ناشی از تخلفات و اشتباهات رانندگی و گاه نیز حاصل کیفیت پایین خودروهاست.
از این‌ها که بگذریم؛ وجود مراکز درمانی از جمله حیاتی‌ترین جایگاه‌هایی است که به اطمینان خاطر، امیدواری و کاهش اضطراب فرد آسیب‌دیده منجر می‌شود.

خارج شدن یکی از چرخ‌های پراید در محور کیاسر

به عنوان مثال؛ عصر دیروز جمعه 27 شهریورماه به دلیل خارج شدن یکی از چرخ‌‌های خودروی پراید در مسیر کیاسر به سمنان، شاهد وارونه شدن خودرو و مجروح شدن سرنشینان آن بودیم، این حادثه می‌توانست در صورت پرتاب شدن خودرو به سمت پرتگاه، سرنوشت دیگری را برای سرنشینان آن رقم بزند.

سانحه مذکور در ساعت 16 به وقوع پیوست و آمبولانس نیز 39 دقیقه بعد در صحنه حادثه حاضر شد و مصدومان به نخستین مرکز درمانی یعنی بیمارستان 10 تختخوابی کیاسر منتقل شدند، مرکز مربوطه نیز 20 کیلومتر از محل حادثه فاصله داشت.
بیمارستانی بدون تجهیزات و پرسنل لازم

اما این مرکز بهداشتی و درمانی که بسیار زیبا و دیدنی ساخته شده است، در یک روز تعطیل بدون پرستار خانم، پرسنل کافی و پزشک رادیولوژی بود، در حالی که روزانه حداقل دو مصدوم به این مرکز منتقل و در روزهای تعطیل نیز آمار تا دو یا چند برابر افزایش می‌یابد.

در این میان، از رفتار انسانی پزشک و سایر پرسنل حاضر در این بیمارستان که در حد توان و با امکانات موجود به بیماران رسیدگی کردند، قدردانی می‌شود.
نبود امکانات اولیه در مرکز درمانی که به نام بیمارستان در یکی از نقاط پرتردد و حادثه‌خیز مازندران رقم خورده است جای تاسف دارد، البته گفته می‌شود این بیمارستان در زمان دولت قبلی به دلیل مطالبات زیاد مردمی و پیگیری مسئولان بنا بر ضرورت ساخته شده است، اما اکنون فقط شکل ظاهری بیمارستان را دارد و خبری از امکانات و تجهیزات نیست.

بیمارستان استرس‌زا

وجود چنین مرکزی بر استرس بیماران و مراجعه‌کنندگان می‌افزاید و از طرفی موجب اتلاف وقت و یا مشکلات جانبی می‌شود؛ به عنوان مثال اگر یک مجروح حادثه تصادف در محور کیاسر، از صحنه تصادف به صورت مستقیم به یکی از بیمارستان‌های ساری منتقل شود، خیلی بهتر است تا اینکه ابتدا به بیمارستان کیاسر منتقل شده و دوباره با طی 70 کیلومتر مسیر پر پیچ‌وخم، دست‌انداز و پرتردد به مرکز استان انتقال داده شود.

نبود پزشک رادیولوژی در بیمارستان کیاسر باعث شد تا یکی از مجروحان سانحه مذکور که از ناحیه گردن احساس درد شدید داشت، برای دریافت عکس رادیولوژی به یکی از بیمارستان‌های ساری منتقل شود.

پوشش نامناسب شبکه تلفن همراه

پوشش نامناسب شبکه تلفن همراه در محورهای کوهستانی از جمله در کیاسر مازندران نیز یکی از مشکلات مسافران در هنگام وقوع حادثه است که منجر به دیر رسیدن نیروهای امدادی و آمبولانس می‌شود.

یکی دیگر از مشکلات در زمان تصادفات جاده‌ای، دیر رسیدن یا حضور نیافتن پلیس راهنمایی و رانندگی است، به طوری که در حادثه مذکور خبری از پلیس نبود و به همین دلیل از مصدومان خواسته شد که برای ارائه توضیحات به پاسگاه کیاسر مراجعه کنند، در حالی که آنها می‌توانستند با حضور به‌موقع در صحنه حادثه یا در بیمارستان کیاسر، به تهیه گزارش بپردازند.

اکنون مصدومان حادثه باید به اجبار، مسافت 140 کیلومتری رفت‌وآمد به کیاسر در آن جاده‌های پرخطر و دست‌انداز را برای پاسخ‌گویی به سئوالات ماموران پاسگاه انتظامی طی کنند!

امکانات مغایر با گردشگری روستایی

این حادثه نشان داد که عوامل مختلفی دست به دست هم می‌دهند تا حادثه‌ای شکل بگیرد؛ همیشه رانندگان مقصر نیستند، سیستم تولید خودروهای داخلی با ضعف همراه است، جاده‌ها از ایمنی خوبی برخوردار نیستند، نظارت بر ساخت‌وساز راه‌ها بسیار پایین است، برخی پیمانکاران از تجربه و تعهد برخوردار نیستند، مراکز درمانی باید امکانات اولیه برای رسیدگی به بیماران را داشت، با وجود تبلیغات فراوان در آنتن‌دهی مناسب اپراتورهای مختلف اما همچنان با ضعف آنتن‌دهی مواجه هستیم و برخی پرسنل انتظامی و درمانی تعهد کاری ندارند.

این‌ها تنها بخشی از مشکلات هرروزه در جاده‌های روستایی مازندران است و مغایرت آشکاری با شعارهای مسئولان دارد.

به‌راستی چگونه می‌توانیم در گردشگری روستایی موفق باشیم، وقتی که هنوز جاده‌هایی ایمن نداریم، مراکز خدماتی ما بدون تجهیزات اولیه است و در تامین منابع و توجیه ضرورت‌های زیرساختی ناتوان هستیم.

با این اوصاف که هنوز مسئولان نمی‌توانند پاسخگوی مطالبات مردم بومی باشند، چگونه می‌توان به جذب گردشگر خارجی امیدوار بود، آیا جذب گردشگر خارجی در روستاها، در این شرایط به ضرر ما نیست!