به گزارش خزرخبر و به نقل از فارس، گلایه از حضور اورژانس بر بالین بیمار که گاهی در رسانه‌ها مطرح می‌شود و مسئولان و متولیان هم سعی دارند به نوعی با تهیه جوابیه این تأخیرها را توجیه کنند.

اما از تأخیر اورژانس که بگذریم، پس از انتقال بیمار به مراکز درمانی نیز مشکلاتی در سطح بیمارستانی که بیمار منتقل می‌شود، وجود دارد که در این گزارش تلاش داریم که به گوشه‌ای از مشکلات اشاره کنیم.

عصر روز تعطیل هر چه به تاریکی شب نزدیک‌تر می‌شویم، صدای آژیر آمبولانس از گوشه و کنار شهر به گوش می‌رسد، در شهرستان ساری مقصد بیشتر آمبولانس‌ها به سمت مرکز آموزشی درمانی امام خمینی(ره) ساری است.

بیشتر مراجعان دم دمای غروب روزهای تعطیل بیماران تصادفی است که در اصطلاح پزشکی به آن تروما گفته می‌شود، البته در کنار این بیماران ممکن است، بیمارانی نیز منتقل شوند که نیاز به دریافت سایر خدمات درمانی نیز دارند.

ازدحامی عجیبی در جلوی درب اورژانس بیمارستان وجود دارد، جمعیت تقریباً زیادی از جلوی ورودی اورژانس مشاهده می‌شود، صورت خونی بیمار، دست شکسته، چهره رنگ پریده، صدا و آه و ناله کودک و ناله پیرمردی که به دلیل پانسمان دست به اورژانس مراجعه کرد به گوش می‌رسد، از طرفی همزمان دو بیمار نیز برای سی‌.پی‌.آر هم مراجعه می‌کنند.

ازدحام جمعیت بیشتر می‌شود، همراهان بیمار نیز مستأصل هستند، فردی همراه بیماری تلاش دارد پزشک یا مسئولان درمانی بر بالین بیمارشان حاضر شود، از طرفی پرونده‌سازی برای بیمار نیز دغدغه جدی متولیان درمان است، برای هر پرونده‌سازی حدود 15 تا 20 دقیقه وقت صرف می‌شود، برخی مواقع کار پرونده‌سازی بیشتر از اظهار نظر پزشک و تیم درمانی طول می‌کشد که یکی از دلایل ازدحام جمعیت در اورژانس است.

از طرفی با شنیدن خبر تصادف هر فرد تعداد زیادی از افراد فامیل نیز به اورژانس مراجعه می‌کنند که این موضوع نیز بر شلوغی بخش اورژانس اضافه می‌شود.

با توجه به ازدحام بیماران و شلوغی مرکز اورژانس و نیز مراجعه بیشتر بیماران به بخش اورژانس بیمارستان امام(ره) ساری به نظر می‌رسد میزان کادر درمانی این مرکز پاسخگوی نیاز بیماران نیست.

مسئول اورژانس با مشاهده حضور بیماری که نیاز به سی‌.پی.آر دارد، سایر بیماران را رها می‌کند، کادر درمانی هم باید به کمک پزشک برود، سر و صدای بیماران و همراهان آنها بلند می‌شود، البته از حق نگذریم حق با پزشک است، ولی بیماری که با سر و صورت خونی به اورژانس مراجعه کرد هم نیاز به درمان دارد که با وضع نامناسبی از محل حادثه به مرکز درمانی مراجعه کرد.

بیمار با ماشین بیماربر به مرکز اورژانس مراجعه می‌کند، پزشک اورژانس به دلیل مراجعه دو بیمار نیاز به سی‌.پی.آر قید سایر بیماران را زده و همراه بیمار با دیدن خون بر سر و صورت و ناله‌هایی که هر از چندگاهی ناشی از درد از بیمار بلند می‌شود، مضطرب و نگران به بخش پرستاری مراجعه می‌کند.

بخش پرستاری هم درگیر پرونده‌سازی است، از طرفی پرسنل مورد نیاز هم برای رسیدگی به بیماران در اختیار نیست، همزمان عقربه‌های ساعت نیز نشان می‌دهد که شیفت کاری نیز باید تغییر کند، همراه بیمار که مضطرب و نگران است، یک لحظه جلوی چشمانش متوجه می‌شود که دو خانم با روپوش سفید در ایستگاه پرستاری مشغول چک کردن موبایل خودشان هستند، طاقت از کف داده و صدای مظلوم‌خواهی خویش را بالا می‌برد، به دنبال این سر و صدا همه نگاه‌ها را متوجه خویش می‌کند.

همزمان پرسنل حراست نیز احساس خطر کرده و با لباس آبی رنگ و هیکل نیمه درشت خویش به اورژانس مراجعه می‌کنند، در ابتدا سعی دارند که همراه را ساکت کرده ولی به دلیل نبود نیرو با وجود سر و صدای همراه بیمار پرستار یا تیم درمانی بر بالین بیمار حاضر نمی‌شود، در برخی مواقع حضور حراست بیمارستان منجر به زد و خورد نیز می‌شود، بالاخره سر و صدای همراه بیمار پرسنل درمانی را مجاب می‌کند که پس از ده دقیقه یکی از پرستاران را بر بالین بیمار برسانند، در برخی مواقع هم حضور پرسنل بیمارستان بر بالین بیمار برای کاهش فشار همراه بیمار است و تنها به چند سئوال و پرسش از بیمار خاتمه می‌یابد و دوباره بیمار وسط سالن اورژانس رها می‌شود.

برخی از بیماران که تقریباً حال روزی بهتری دارند، سعی می‌کنند سعه صدر به خرج دهند ولی به دلیل عدم پاسخ دریافت اینها هم طاقت‌شان طاق شده با ناراحتی به سمت بخش پرستاری می‌روند، ایستگاه پرستاری لحظه به لحظه شلوغ‌تر می‌شود، بیمارانی هم که ترخیص شدند منتظر دریافت خلاصه پرونده هستند، انتظار این بیماران نیز به شلوغی و ازدحام اورژانس اضافه می‌کند.

البته اضطراب و نگرانی کودکی که همراه مادرش به اورژانس مراجعه کرده، بماند، گلایه پیرمردی که پین دستش بعد از عمل خارج شده چون بیمار سرپایی است، چندان گلایه‌هایش مورد توجه قرار نمی‌گیرد.

حتی صندلی هم در سالن اورژانس و تختی برای بیمار پیدا نمی‌شود، همه این کاستی‌ها نشان می‌دهد که اورژانس بیمارستان امام خمینی(ره) ساری محل مراجعه انواع و اقسام بیمارانی اورژانسی است و تعداد پرسنل اورژانس کفاف میزان مراجعات را نمی‌دهد، انتظار این است که مسئولان دانشگاه علوم پزشکی مازندران نسبت به تأمین نیروی متناسب با میزان مراجعات در اختیار این مرکز درمانی قرار دهند تا حداقل همراهان و بیماران پس از انتقال دیرهنگام اورژانس در مرکز درمانی با تأخیر بر بالین بیمار حاضر نشوند.