به گزارش خزرتیترخبر و به نقل از وارش، می گویند هیچ کس نمی تواند فکری به حال جاده های درب و داغون شمال بکند.

چون اولا بهانه قیمت زمین و ارزش زراعی آن همواره یکی از دلایل تعویق پروژه ها است و دوم اینکه مسئولان استان های شمالی از اهمیت جاده به عنوان اصلی ترین عامل توسعه با خبر نیستند و به همین دلیل هیچگاه مشاهده نشد که برای به ثمر نشستن چنین طرح هایی در داخل استان ها (و نه صرفا طرح های ملی مانند جاده هراز و آزاد راه تهران - شمال و مسیر سوادکوه) ،کمر همت ببندند.

در مورد بزرگراه کناره که بیش از دو دهه از تصویب آن می گذرد هم باز عده ای معتقدند کسی نمی تواند کاری انجام دهد.

این هم اولا به دلیل ماکیت دولت بر بخش اعظمی از سواحل شمال که به طور انحصاری در اختیار دارد و به همین دلیل نه عزم احداث جاده کناره را دارد و نه مایل است سواحل بکر دریا که بیش از هشتاد درصد آن را در تصرف درآورده است از دست بدهد.

دوم هم به علت روبایستی با مالکان خصوصی باقیمانده سواحل که چون یا از اعیان و اشراف هستند و اگر به آنها بگوید بالای چشمتان ابرو است به قبایشان بر می خورد و یا باز هم به نوعی بقیه مالکیت ها بر می گردد به عوامل دولت که با واسطه مشغول خدمت اینبار نه در ارگان های دولتی که به خانواده محترم در کنار ساحل دریا هستند.

هرچند این روزها از ما بهتران دیگر ساحل خودمان را قبول ندارند و بیشتر ترجیح می دهند در آنتالیا و پاتایا خستگی در کنند اما همیشه یک طیف نو کیسه و تازه به دوران رسیده ای هست که تا قبل از رسیدن به آنتالیا بخواهد این ویلاهای لب ساحل خودمان را دست به دست کند.

در این بین هر دولتی هم که سر کار آمد وعده ساخت و ساز جاده ای ر ا در استانهای شمالی و بویژه در مازندران که از این حیث فقیر تر از بقیه است را به مردم داده است.

 تا جایی که در دولت نهم طرح ساخت بزرگراه دو طبقه در طول نوار ساحلی تصویب شد اما اکنون پس از ده سال که از آن تصویب می گذرد تنها شاهد تخریب این اندک جاده های خطرناک داخل استانها بوده ایم و هیچ اثری از عزم دولت برای احداث این اتوبان نه در دو طبقه که در نیم طبقه هم نیست، در کنار اینها طرح خط آهن رشت – ساری هم از مصوبات دولتی است که جز به روی کاغذ در جایی از آن صحبت نشده است.

علت اینکه چرا وقتی صحبت از اجرای طرح های مصوب دولتی در شمال می شود یا دولت با کسری بودجه مواجه می شود و یا طرح ها کارشناسی نبوده اند را نمی دانیم اما اینکه عزم و اراده کافی در دولت برای بهسازی جاده های درون استانی شمال کشور بسیار پائین است را از هیچ راهی نمی توان انکار کرد.

 شمال ایران به عنوان اولین مقصد سفر ایرانی ها از ضعف های زیر ساختی بزرگی رنج می برد که در صدر این ضعف ها فقدان راه و جاده مناسب و استاندارد است.

این روال که همواره یک مدیر با آب و تاب از اجرا و کلنگ زنی قریب الوقوع یک پروژه راهسازی مهم حرف میزند و مدیر دیگر به فاصله کمی از نبود اعتبار برای این طرح و کار غیر کارشناسی مدیران فبلی سخن می گوید تقریبا در شمال کشور به یک عادت تبدیل شده است.

یادمان نمی رود در دهه فجر سال گذشته که مسئولان استانداری مازندران و وزارت راه و شهر سازی از کلنگ زنی آزاد راه هفت تن به سمسکنده (طی هفته جاری) سخن گفتند، اما اکنون پس از گذشت یک سال از آن ماجرا هنوز زمان "طی" نشده است و هنوز در "هفته جاری"  قرار نگرفته ایم، از این نمونه ها تا دلتان بخواهد وجود دارد، این بحث را با ارائه اسناد و مدارک برای مخاطبان پی خواهیم گرفت.