به گزارش خزرتیترخبر و به نقل از عبارت، انتقال آب خزر به سمنان اصلی ترین بحث زیست محیطی رسانه های مازندران در هفته اخیر بود، همه رسانه ها از دریچه نقد به این موضوع نگریستند و پیامدهای مخرب زیست محیطی چنین تصمیمی را متذکر شدند.

روشنفکران، فعالان محیط زیست(داخل و خارج از کشور)، استانید دانشگاه و پژوهشگران علوم طبیعی ایران نیز با اشاره به اتخاذ این تصمیم نادرست در دولت احمدی نژاد، روحانی را از ادامه چنین تصمیماتی برحزر داشتند.

اما این طرح نه در دولت «احمدی نژاد» که نخستین بار در دولت دوم «هاشمی رفسنجانی» جدا مطرح شد، دورانی که به سازندگی شهرت یافته بود دست آورد بزرگی برای سمنانی ها داشت و آنها را به یکی از قطب های صنعتی کشور بدل کرد، درست در همان دوران «مازندران» به بهانه های زیست محیطی و البته با تاکید بر کشاورزی به عنوان منبع درآمد کافی از ارز دولتی برای توسعه صنعتی محروم ماند.

در آن دوران برای چرخیدن چرخ کارخانه ها و آبیاری مزارعی که مواد اولیه بسیاری از آنها را تهیه می کردند «آب» نیازی حیاتی بود.

دولت ابتدا دست به دامن «سدسازی» شد، سپس بدون هیچ نظارتی به تماشای «حفر چاه های بیشمار» نشست و در نهایت به فکر «انتقال آب خزر به کویر مرکزی» افتاد، اما با پایان عمر ریاست جمهوری هاشمی رفسنجانی، این طرح در دولت «خاتمی» که توسعه سیاسی را جایگزین توسعه عمرانی کرده بود مسکوت ماند.

خاتمی آنقدر گرفتاری های داخلی و خارجی داشت که دیگر نمی توانست دست روی چنین طرح های مسئله داری بگذارد که از قضا شعارهای زیست محیطی دولتش را نیز زیرسوال می برد.

احمدی نژاد و انتقال آب خزر

با انتخاب «احمدی نژاد» و بر کرسی نشستن نخستین رئیس جمهور سمنانی پس از انقلاب، فیل دولت یاد هندوستان کرد و مشکل کمبود آب در این استان بارها در سفرهای استانی و هیات دولت مورد بررسی قرار گرفت، در اکثر تصمیمات طرح شده از جمله بارش های مصنوعی و احداث سدهای جدید، انتقال آب خزر اگرچه بسیار دشوار به نظر می رسید اما برای احمدی نژاد مثل همه تصمیمات دیگرش آسان بود.

رئیس جمهور وقت دل به دریا و زد و راهی «ساری» شد، پشت سر اتومبیل سیاه رنگ رئیس جمهور 15 دستگاه لودر سلانه سلانه به راه افتادند و در حالیکه باد شمال شرقی پرچم سه رنگ ایران را در ساحل فرح آباد تکان می داد، با سلام و صلوات قلب ماسه ها را شکافتند و چند ده متر لوله برای خالی نبود عریضه و نشان جدیت کاشتند تا بعد.

نشان به آن نشان که تا 2 سال بعد از سفر احمدی نژاد هنوز می شد تعدادی از آن لودرهای کذایی را در ضلع غربی میدان فرح آباد دید.

دوسال پایانی دولت احمدی نژاد نیز به دعوا با برادران لاریجانی، تسویه حساب های درونی، فشارهای شدید حاصل از تحریم ها بر اقتصاد ایران و رشد باورنکردنی قیمت ها گذشت و فرصت نشده مابقی زمین را بِکنند و کار ادامه پیدا کند.

حالا باز هم یک «سمنانی» ردای ریاست قوه مجریه را به تن کرده و مثل دو رئیس جمهور دیگر انتقال آب خزر به سمنان را در سر می پروراند.

همه رسانه های منتظر بودند تا سخنرانی حسن روحانی در سفر استانی اش به سمنان را بشنوند تا مگر آنچه تا به حال گفته شده شایعه باشد، اما اظهارات رئیس جمهور در جمع مردم سمنان آب سردی بر پیکر تمام دوستداران محیط زیست و منابع طبیعی مازندران بود.

تیرخلاص روحانی

روحانی در سخنرانی اش آب را یکی از مسائل مهم استان سمنان و بسیاری از نقاط کشور دانست و گفت:‌« بارندگی‌های استان سمنان در طول سال 130 میلی‌متر و بسیار کم است و بخش‌های صنعت،‌ کشاورزی و شرب به آب نیاز دارند و باید در این حوزه اقدامات مؤثری انجام شود.

دولت چند طرح در حوزه تأمین آب مد نظر دارد.‌ تعدادی از این طرح‌ها سریع‌تر اجرایی می‌شود که بخشی از آن، سدسازی است؛‌ سد مشترک بین استان‌های مازندارن و سمنان احداث می‌شود که بخشی از آب آن به سمنان خواهد آمد.»

رئیس جمهور افزود:«‌ طرح بلندمدتی نیز در حوزه تأمین آب داریم که همان انتقال آب دریای خزر به استان سمنان است.»

این اظهارات در واقع شلیک تیر خلاص به پیشنانی تمام متخصصانی است که در چند دهه گذشته همواره دولت ها را از چنین اقدام جنون آمیزی منع کرده اند.

این مایه تاسف است در دولتی که «احیای دریاچه ارومیه» نخستین مصوبه اش بوده است، چنین خیانت بزرگی در حوزه محیط زیست در دستور کار قرار گیرد. این تناقض را چگونه می توان توضیح داد؟

مسئله ریزگردها، مشکلات فراوان پساب آب شرین کن ها در مسیر انتقال، به هم خوردن تعادل محیطی سواحل مازندران، تاثیر خطرناک بر باغات، زمین های کشاورزی و صنعت دامداری مازندران، ایجاد مشکلات زیست محیطی حاصل از نمک بر سواحل شرقی استان، هزینه هنگفتی که در سال 1392 بالغ بر 30 هزار میلیارد ریال برآورد شد و تنهاخدا می داند که امروز به چه عددی رسیده است، تنها بخش کوچکی از مشکلات حاصل از اجرای این طرح عجیب و غریب است.

سکوت طولانی مدت مجمع نمایندگان مازندران در قبال این طرح چه در دولت احمدی نژاد و چه اینک با هیچ معادله ای قابل توجیح نیست و باید آن را بی تفاوتی زشتی به سرنوشت مردمانی دانست که احقاق حقشان را به آنها سپرده اند.

اگرچه جسته و گریخته اعتراضاتی از سوی برخی از نماینده ها به گوش می رسید اما هرگز کوچکترین نشانی از جدیت در آن به چشم نمی خورد.

سکوت مرگ آور مسئولان و نمایندگان مجلس

از استاندار مازندران که به هیچ وجه توقعی نمی رود، چون ایشان فعلا حسابی مشغول پرکردن آلبوم عکس شان با کلاه های مختلف هستند و فرصت تعقیب چنین مسائل پیش پا افتاده ای را ندارند.

اداره منابع طبیعی نیز که قانونا کاری از دستش ساخته نیست، قوه قضائیه هم تا کسی شکایت نکند وارد کار نمی شود، فعالان محیط زیست هم که دیگر گلویشان خونین شد از بسکه فریاد زدند و کسی نشنید، پس مثل اینکه جز ما روزنامه نگارها دیگر کسی در میدان باقی نمانده است!

سازمان محیط زیست نیست قاعدتا ناچار است نظر رئیس جمهو را بپذرد و اگر چنین شود باید آن را بزرگترین شکست در کارنامه نسبتا موفق دکتر ابتکار در حوزه محیط زیست کشور دانست ، شکستی که بی شک در آینده از آن بعنوان خیانت یاد خواهد شد.

از نمایندگان مردم مازندران در مجلس نهم و منتخبان مجلس دهم انتظارمی رود که هرچه سریعتر نسبت به این مسئله واکنش نشان داده و با اتخاذ وحدت در این قضیه اجازه اجرای این طرح را به دولت ندهند.

انصاف نیز حکم می کند دکتر ناصر مهردادی به عنوان یکی از پژوهشگران برجسته حوزه محیط زیست کشور تعارف و رابطه اداری را کنار بگذارد و در جایگاه یک کارشناس نظرش را در این باب رسما اعلام کند، که با شناختی که از وی داریم بعید است موافق باشد!

باورنکردنی است در دولتی که بیشترین رای را در کشور به آن داده ایم چنین اتفاقی در حال وقوع است، باورنکردنی است، رئیس جمهوری که در کنار خزر با آن آرامش عکس های دیپلماتی گرفته با دست خودش بخواهد ای آرامش را برهم بزند، باورمکردنی است آقا!