به گزارش خزرتیترخبر و به نقل از وارش، بعضی وقت ها حرف زدن سخت ترین کار دنیاست،مخصوصا اگر حرف زدن درباره چیزی باشد که بی وقفه تکرار شده است.

معضل زباله در نوار شمالی بسیار بیش از آنکه فکر کنید به سرعت در حال تبدیل شدن به یک چالش بزرگ اجتماعی و امنیتی است و اگر هر چه زودتر فکری به حال این گرفتاری بزرگ نکنیم چون آتشی خشک و تر را با هم خواهد سوزاند.

در شهرهای بزرگ استان روزانه بین دویست تا سیصد تُن زباله تولید می شود که به دلیل فقدان امکانات صنعتی اعم از کارخانجات کمپوست مدرن و یا زباله سوزهای مجهز به فن آوری روز دنیا شاهد دفع غیر اصولی و غیر بهداشتی زباله ها در سواحل دریا و در میان جنگل ها هستیم که هم سبب نارضایتی عمومی برای ساکنان محل شده است و هم باعث آلودگی آب های زیر زمینی و محیط زیست شمال شده که متاسفانه در میان سکوت سنگین و رفع مسئولیت مسئولان کشوری هر روز ابعاد تازه ای پیدا می کند.

تا به حال چندین بار به خاطر زباله در مازندران چالش های امنیتی ایجاد شده است که نشان دهنده وجود شرایط بالقوه اعتراضات مردمی در مواجهه با این مشکل بزرگ است.

دولت های مختلف هم نه تنها به طور جدی و با اراده مطمئن وارد بحث زباله های شمال کشور به ویژه مازندران نشده اند بلکه در تخصیص منابع و اعتبارات لازم هم همت کافی به خرج نمی دهند.

علاوه بر زباله های ثابتی که توسط شهروندان مازندرانی تولید می شود باید هزاران تُن زباله متغیر که به وسیله انبوه مسافران و گردشگران که غالبا زباله هایی از جنس پلاستیک و تجزیه ناپذیر هستند را هم در نظر گرفت که چون کوهی از آلودگی های انگلی و میکروبی هر روز در گوشه ای از این استان سر بر می آورند.

چند روز پیش بازدید یکی از کارشناسان خارجی پسماند از محل دپوی زباله های شهر بابل شگفتی این کارشناس خبره زباله را برانگیخت و وی با تعجب از شرایط غیر استاندارد و کار غیر اصولی در منطقه انجیل سی بابل سخن گفت.

البته شاید این کارشناس آلمانی نمی دانست که این معضل بزرگ مختص بابل نیست و بدون استثنا همه شهرهای مازندران از این مسئله در عذاب هستند.

معلوم نیست که چرا دست اندرکاران کشوری تقریبا معضل زباله شمال را به حال خود رها کرده اند؟ و چگونه است که راضی به آلوده شدن هزاران هکتار از منابع طبیعی مازندران به دلیل دفع غیر بهداشتی زباله شده اند؟

 باید در نظر داشت که مسئله زباله در شمال کشور به سبب ارزش بالای زمین و محدودیت منابع طبیعی یک مسئله ملی است که باید تا به حال فکری درباره اش می شد منتها نه تنها فکری در این باره نکردند که با رها کردن زباله ها به حال خود آینده مبهمی برای شمال کشور در حال رقم خوردن است.

حمل زباله های شهر ساری به فاصله یکصد و پنجاه کیلومتر و تخلیه آن در نزدیکی پارک ملی شهرستان علاوه بر هزینه های سنگینی که بر دوش شهرداری می گذارد خطر تخریب شدید محیط زیست را هم با خود به همراه دارد.

در شهرهای ساحلی هم بعضا مشاهده می شود که شهرداری ها با تخلیه زباله در ساحل دریا و حتی در داخل دریا شرایط اسفناکی را رقم زده اند که در میان مدت تنش های اجتماعی و بهداشتی مهمی را شکل خواهد داد.

سرنوشت کارخانه های زباله سوز ساری و نوشهر هم که علیرغم تبلیغات سنگین مسئولان در هاله ای از ابهام قرار دارد به ویژه در مورد زباله سوز ساری که با مخالفت نماینده ساری در مورد محل ساخت کارخانه روبرو شد که البته بدون پشتوانه کارشناسی و ارائه پیشنهاد در مورد محل جایگزین بوده است.

به هر حال با ادامه روند فعلی به زودی شاهد غرق شدن مازندران در میان انبوه زباله ها خواهیم بود و آنوقت دیگر برای چاره اندیشی خیلی دیر است.