به گزارش خزرتیترخبر و به نقل از وارش، اخبار مربوط به صنعت مازندران چنان ناامید کننده است که انگار هر روز منتظریم تا خبر تعطیلی کارخانه ای یا شرکتی را بشنویم و اگر غیر از این باشد غیر عادی است.

حالا بعضی از صنایع کوچک را شاید بتوان فاکتور گرفت و به سبب تاثیر کمی که بر تولید ناخالص داخلی و اقتصاد استان دارند با لطایف الحیلی رد کرد منتها وقتی می شنویم که شرکت کاله به عنوان بزرگترین کارخانه صنعتی استان شروع به تعدیل نیرو کرده است و صدها نفر از کارگرانش در نوبت اخراج  قرار گرفته اند آنوقت دیگر متوجه می شویم که کار از کار گذشته و ناگهان چقدر زود دیر شده است!

استان مازندران به سبب ضعف پایه ای در صنعت متاسفانه حرفی برای گفتن در سطح کشور ندارد و به همین سبب کابوس ورشکستگی می تواند این اندک امید مردم را هم نا امید کند.

البته از نظر اصول علم اقتصاد "تعدیل نیرو" و "اعلام ورشکستگی" از روش های بازیابی سازمان ها هستند تا از این راه بتوانند از نابودی کامل سیستم خود پیشگیری کنند.

در مورد شرکت لبنی کاله هم سه امکان وجود دارد.

نخست اینکه کاله از اهرم اخراج به عنوان متغیری در جهت فشار بر بازار کم توان اقتصاد استان از طریق دامن زدن به موج بیکاری استفاده کرده تا از این طریق به امتیازات اقتصادی و دیگر امتیازات مد نظر خود دست یابد.

دوم اینکه به دلیل بازار رقابتی فشرده ای که در صنعت لبنیات کشور و به ویژه استان مازندران وجود دارد و از دست دادن برخی از بازارهای محلی و همچنین با توجه به رکود بی سابقه اقتصادی در کشور، کاله تصمیم گرفته است تا با چابک سازی سازمان خود از هزینه های شرکت کم کند مثلا با تعطیل کردن برخی از خطوط تولید محصولات لوکس که تاثیر زیادی بر سود نهایی شرکت ندارند.

احتمال سوم هم اینست که کاله احساس کرده است تا حاشیه سود آن شرکت به شدت کاهش پیدا کرده است که با توجه به نزدیک شدن به نقطه سر به سر می تواند بزرگترین خطر برای یک بنگاه اقتصادی باشد چون اگر این شرایط به درستی مدیریت نشود و سازمانی به بزرگی کاله وارد "زیان دهی" شود در آنصورت جمع کردن این مسئله برای مدیران بسیار دشوار و در برخی مواقع ناممکن است.

جدای از حواشی این روزهای بخش صنعت در مازندران این پرسش مطرح است که واقعا استراتژی و تاکتیک وزارت صنایع برای برون رفت از شرایط اسفناک فعلی چه هست و چه هنگام و چگونه اوضاع به هم ریخته صنعت قرار است که سر و سامان پیدا کند؟

اینکه مسئولان فقط حرف بزنند نه دردی از دردهای صنعتگران و کارگران دوا می کند و نه اساسا ارزش افزوده ای برای جامعه صنعتی کشور و استان دارد، پس تدبیر چیست؟