به گزارش خزرتیترخبر و به نقل از وارش، با همه ایراداتی که از نظر اقتصادی به تیم دولت تدبیر و امید وارد است نمی توان از یک نکته مثبت که طی چند ماه گذشته در میان برخی از مدیران دولتی تقویت شده است به سادگی گذشت.

ظاهرا اتاق فکر دولت روحانی تصمیم گرفته است به جای فرافکنی و عدم پذیرش مشکلات با آنها مواجه شود و مسئولیت برخی از معضلات مهم مدیریتی را بپذیرد.

نمونه بارز این رویکرد در مورد فیش های حقوقی موسوم به نجومی اتفاق افتاد که هرچند در ابتدا با مقاومت مجموعه دولت و تعدادی از متنفذین مواجه شد منتها در نهایت تصمیم منطقی مبنی بر پذیرش اشتباه و تلاش در راستای رفع آن اتخاذ شد.

به هر حال اینکه حقوق های نجومی ریشه در گذشته داشتند دلیل بر تداوم آن در دولت جدید نمی توانست باشد که سرانجام این واقعیت از طرف دولتمردان پذیرفته شد.

در سفر معاون سازمان مدیریت و برنامه ریزی کشور به مازندران هم شاهد اظهارات جالبی از سوی فرهاد دژپسند بودیم که می تواند راهگشای سیاست مسئولان استان در ادامه روند خدمت رسانی به مردم مازندران باشد.

دژپسند که از طرف نوبخت در مراسم تودیع و معارفه رئیس سازمان مدیریت و برنامه ریزی استان مازندران شرکت کرده بود اظهار داشت : چرا باید پانزده هزار مازندرانی دراستان سمنان مشغول به کار باشند!

 در حالی که به گفته دژپسند صنعت آی تی در مازندران یک ظرفیت بزرگ اشتغالزایی است که می تواند علاوه بر مازندران استان های همجوار را هم پوشش دهد.

نکته ای که در اظهارات این مسئول دولتی حائز اهمیت است اینست که  چرا مردم استان باید این آمار و ارقام را، نه ازطرف مسئولان استانی که از سوی مقامات کشوری بشنوند؟

مگر آمار تعداد شاغلان مازندران در استانهای همجوار در اختیار مدیران استانی قرار ندارد؟

این میزان فرار نیروی کار از استان که قطعا بخش کوچکی از کارگران مازندرانی شاغل در استانهای دیگر است در صورت وجود بازار کار مناسب می تواند به پویایی اقتصادی مازندران کمک شایانی بکند در حالی که توان فکری و جسمی هزاران کارگر به جای اینکه صرف رونق منطقه شود تحت مدیریت دیگران قرار می گیرد.

بدون شک این آمار که از طرف معاون سازمان مدیریت و برنامه ریزی کشور ارائه شده است می تواند بسیار بالاتر باشد چرا که به دلیل عدم وجود بازار کار مناسب در استان و فقر شدید صنعتی و تجاری و همچنین با توجه به تناسب جمعیتی مازندران ، تعداد جویندگان کار خیلی بیشتر از این اعداد و ارقام است که معلوم نیست در کجا و به چه کاری مشغولند.

اکنون برای مردم این سوال مطرح است که مازندران که روزی پذیرای بسیاری از اهالی دیگر نقاط کشور بود چرا و به چه علت دچار چنین شرایط اسفناکی شده است که ده ها هزار نفر از فرزندانش آواره این استان و آن شهر می شوند تا لقمه نانی به کف آورند و به غفلت نخورند؟!

چه کسی و چه هنگامی به داد مازندران خواهد رسید؟