به گزارش خزرتیترخبر و به نقل از جویباران، تخریب آثار میراث فرهنگی ایران مساله جدیدی نیست، هر سال خبرهایی مبنی بر تخریب یا تهدید هویت تاریخی بنا‌ها و آثار در ایران منتشر می‌شود.

آثاری که قدمت طولانی داشته و از ارزش بسیار بالایی برخوردار است، سیکاپل یا پل درویش محمدشاه در دوره صفویه ساخته‌شده و در دوران قاجاریه تعمیراتی بر روی آن انجام گشته و احتمال می‌رود بیشتر از 300 سال از ساخت آن گذشته باشد، این پل در سال 1386 در فهرست آثار ملی کشور به شماره 21993 ثبت گردیده است.

این پل در بهمن‌ماه سال 90 به دلیل سهل‌انگاری در نگهداری و تحت‌فشار عبور خودروهای سنگین فروریخت و با بی‌توجهی و عدم پیگیری مسئولین شهری (به‌خصوص مسئولین میراث فرهنگی) به حال خود رها شده و فقط نیمی از آن باقی‌مانده است.

پس از تخریب پل تاریخی، مقرر شد پلی در هم جواری آن ساخته شود و بیش از چهار سال است که همان‌طور بلاتکلیف مانده و شاید کمتر از 20 درصد از آن تکمیل‌شده باشد.

این پروژه نیز مانند سایر طرح‌های دیگر بلاتکلیف در گوشه‌ای به حال خود رها شده است اما این عدم تعهد در ساخت به ضرر و زیان مردم این منطقه تمام شده است؛ درحالی که با هر بارندگی و زیرآب رفتن پل فلزی (موقتی) راه 20 روستا با جمعیتی بالغ‌بر 10 هزار نفر به مرکز شهر جویبار مسدود می‌شود.

متأسفانه در جلسات اداری شهرستان که یک روال عادی و یکنواخت صرفا جهت اعلام حضور مدیران تشکیل می‌شود مشکلات و آسیب‌های شهرستان نادیده گرفته می‌شود و هر بار مسئول و نماینده‌ای با کوهی از وعده‌های خیالی هدف‌دار این پل و مردم این منطقه را امیدوار می‌کند ولی هنوز در اقدام و عمل چیزی ثابت نشد و همواره این مردم هستند که فقط باید از مشکلات خود فریاد بزنند ولی گوشی برای شنیدن وجود نداشته باشد.

اگر مسئولان در این چند سال فقط یک درصد از بودجه شهرستان را به این پروژه اختصاص می‌دادند، تا به‌حال این پروژه تکمیل شده بود اما حیف که پروژه‌های مهم‌تری مجال این کار را از آنان گرفت.