خزرخبر: این روزها بار مشکلات بر روی دوش بیشتر اقشار جامعه سنگینی می‌کند، سختی روزهای زندگی، گرانی‌ اجناس، توقعات فرزندان و ... هر کدام دردی می‌شود بر دوش پدران خانواده.

پدرانی که گاه دست‌های پینه بسته‌ شان تنها ناعدالتی را فریاد می‌کند، پدرانی که با تمام غرور مردانه خود برای آسایش فرزندان‌شان غرورشان را به زمین می‌کوبند.

پدرانی که برای چرخاندن چرخ‌های زندگی حاضر به پذیرفتن ظلم می‌شوند و برای پاسخگویی به این نیازها مجبور می‌شوند برای کسب درآمد، مشاغلی را برگزینند که تعادلی بین کار و درآمدشان وجود ندارد.

مشاغلی که نه ‌تنها ناعدالتی بین کار و درآمد در آن بیداد می‌کند، بلکه مانند بردگی و اسارت می‌ماند.

مشاغلی که قدرت تنها از آن کارفرمایان است و قراردادهای ناعادلانه در آن خودنمایی می‌کند، مشاغلی که رنگ و بویی از عدالتی که مسئولان ما آن را فریاد می‌کنند، به چشم نمی‌خورد، مشاغلی که گرچه دستی برای کمک‌رسانی به اقتصاد کشور است، اما کاملاً به فراموشی سپرده شده‌ است.

کارگرانی که در گوشه و کنار کارخانه‌ها مشغول به کار هستند و در بین ماشین و آهن از یاد برده شده‌اند، کارگرانی که با حداقل حقوق و مزایا، تنها برای فرار از چشم‌های منتظر فرزندان‌شان مجبور به پذیرفتن قراردادهایی با شرایط بسیار دشوار هستند.

قراردادهای کاری که بیشتر محل قدرت‌نمایی کارفرمایان و بردگی کارگران است.

قراردادهای کوتاه ‌مدتی که حتی گاهی مدت زمان یک ماه در آن به چشم می‌خورد، تنها عدم امنیت شغلی را به رخ می‌کشاند، قراردادهایی که از کارفرمایان سلب مسئولیت می‌کند و بار تمام خسارات را به دوش کارگران می‌گذارد.

در این قراردادهای کار که بیشتر رنگ و بوی قرارداد اسارت و بردگی می‌دهد، کارفرمایان برای خود حق تغییر قرارداد را در شرایط مختلف قائل می‌شوند و کارگران که تنها همان حقوق ناچیز برای‌شان مهم است و بس مجبور به امضای آن‌ها می‌شوند.

کارفرمایانی که از عدم آگاهی کارگران خود سوء استفاده می‌کنند با انعقاد قراردادهای نابرابر پلی می‌شوند برای افزایش ثروت خود و فقر کارگران.

کارفرمایان با سوء استفاده از اقشار کم‌درآمد جامعه تنها منفعت خود را نشانه می‌گیرند و برای رسیدن به سود بیشتر این نیروهای انسانی را نردبان پیشرفت خود می‌کنند.

پیشرفتی که تنها از آن قشر محدودی است که قدرت را در دست گرفته‌اند و با استفاده از نیاز کارگران و تهدید به اخراج آنها، زبان اعتراض کارگران را خاموش می‌کنند.

کارگرانی که چون می‌دانند قدرتی برای فریاد کردن این ظلم و نابرابری ندارند، تنها در کنج همان کارخانه در بین تمام سختی‌ها به کار مشغول می‌شوند و دست‌های پینه‌بسته خود از این ظلم را در بین مشکلات زندگی پنهان می‌کنند.

این ناعدالتی حتی در بین قراردادهای کار، بین کارفرما و نیروهای جوان متخصص به چشم می‌خورد، نیروهای تحصیل ‌کرده‌ای که برای کسب درآمد مجبور به امضای قراردادهای کاری می‌شوند که بر طبق آن بهای مناسبی در ازای ارائه تخصص‌شان به آنها تعلق نمی‌گیرد.

افزایش بیکاری، افزایش قیمت کالاها، افزایش مخارج زندگی و ... نیروهای متخصص و تحصیل‌ کرده جامعه را نیز مجبور به پذیرش این قراردادهای ناعادلانه می‌کند.

برای رفع این نابرابری‌ها، مسئولان باید پیش‌قدم شوند و با تدابیر صحیح، سد عدالت را در مقابل این ظلم‌ها بسازند.

اما چرا مسئولان زبان در کام گرفته‌اند؟ چرا مسئولان نیز خاموش هستند؟ مگر آن‌ها هم پای قرارداد بردگی و اسارت نشسته‌اند و آن را امضا کرده‌اند؟

کاش کمی هم مسئولان از این خاموشی بیرون می‌آمدند و رنگ و بوی دیگری به قراردادهای کار بین کارگر و کارفرما می‌دادند.

رنگ و بوی عدالت وعده‌ داده ‌شده‌ای که این روزها شعار بیشتر کاندیدادهای انتخاباتی است، ای کاش پس از انتخاب شدن نیز رنگ نبازد.