خزرخبر:زندگی جوامع هر روز به سمت رشد و تعالی در حرکت است، رشدی که از پیشرفت تکنولوژی حاصل می‌شود و سودش در اختیار مردم قرار می‌گیرد.

پیشرفت بشر، نقطه حرکتش به سمت آسایش است و رفاه را برای او به ارمغان می‌آورد، این سال‌ها بزرگ‌ترها از آسایش و رفاهی سخن می‌گویند که برای نسل جدید فراهم شده‌ است و در گذشته خبری از آن نبود.

گذشته‌ای که به دلیل فقدان تکنولوژی و امکانات رفاهی، وجود بیماری‌های جسمی را برای مردمش به ارمغان می‌آورد.

گرچه در حال حاضر جامعه به رشد چشم‌گیری از تکنولوژی نائل شده‌است و به‌ دنبال خود باید آسایش و آرامش را برای مردمانش به همراه آورد، اما بیشتر شاهد فقر و بیکاری افراد هستیم.

وضعیت معیشتی افراد جامعه بیشتر بیان ‌گر عقب‌ ماندگی از این پیشرفت است، معیشتی که تنها نتیجه فقر و بیکاری جامعه است.

افزایش قیمت کالا در بازار، بر تنگدستی افراد جامعه می‌افزاید و عدم همراه شدن با این تکنولوژی را فریاد می‌کند.

بیکاری افراد جامعه به‌ ویژه جوانان تحصیل‌ کرده و اشتغال آن‌ها در فعالیتی که مرتبط با رشته تحصیلی آن‌ها نیست با حقوق اندک، تبدیل به معضلی شده‌ است تا ناامیدی را برای جوانان به ارمغان آورد، جوانانی که باید آینده این خاک را رقم زنند.

گاهی مشاغل به افرادی تعلق می‌گیرد که بدون تخصص لازم و تنها با معرفی یک واسطه، وارد آن شغل می‌شوند و خاری می‌شوند به پای افراد شایسته بازمانده از آن جایگاه شغلی.

یکی از جوانان قائم‌شهری بیان کرد: با اینکه در رشته مهندسی مکانیک تحصیل کرده‌ است، اما هنوز نتوانسته شغل مناسبی برای خود بیابد و از طرفی سرمایه اولیه برای روی‌ آوردن به مشاغل آزاد را هم در دست ندارد.

وی افزایش قیمت کالاها و هزینه زندگی و بیکاری خود را از جمله موانع بزرگی برای ازدواج و تشکیل خانواده بیان کرد.

شهروندی دیگر با بیان اینکه دو سالی از اتمام تحصیلاتش در رشته شیمی می‌گذارد، اظهار کرد: با اینکه دارای مدرک کارشناسی ارشد از یک دانشگاه معتبر است، اما برای امرار معاش مجبور به تدریس در یک مدرسه غیر انتفاعی شده‌است.

وی با بیان این نکته که درآمد حاصل از تدریس در مدرسه غیرانتفاعی، تنها کفاف هزینه رفت ‌وآمد او را می‌دهد، گفت: امروز دیگر تحصیلات معیاری برای شایستگی شغلی محسوب نمی‌شود و برای ورود به هر شغلی باید یک آشنا داشت.

علاوه بر این افراد، کشاورزی قائم‌شهری نیز گفت: با این افزایش قیمت کالاها هر روز داغ جدیدی بر زندگیمان گذاشته می‌شود، از طرفی با خسارتی که به محصولات باغ‌هایمان وارد شد، ضرر مالی بسیاری کردیم و به سختی هزینه‌های زندگی را تامین می‌کنیم.

بیکاری افراد جامعه خود دامن زدن به فقری است که خود جامعه از آن گریزان است.

فقری که با بی‌توجهی مسئولان کاشته می‌شود و روزی درخت تنومندی را از خود به یادگار می‌گذارد که میوه‌اش تنها آسیب‌ها اجتماعی فراوانی است، که ریشه‌های اصلی جامعه را به نابودی می‌کشد.

افزایش کالاهای مورد نیاز مردم، زخمی می‌شود بر پیکر پدران و مادرانی که نمی‌توانند پاسخگوی چشم‌های منتظر فرزندان خود باشند.

فرزندانی که در انتظار یک دفتر و یک کیف و یک کفش، حسرت کودکانه خود را به آغوش می‌کشند و با همان انتظار کودکانه خود به آینده‌ای دیگر امید دارند.

افزایش هزینه‌های زندگی و گرانی‌ها، امید را در دل این مردم می‌خشکاند و درخت بدبینی را از وعده‌های به سرانجام نرسیده مسئولان، سیراب می‌کند.

گاهی نمی‌توان یک شبه راه صدساله رفت و معضلات جامعه را بهبود بخشید اما می‌توان گامی برداشت و برای معیشت مردم و بیکاری جوانان اقدامی کرد.

می‌توان برای اشتغال افراد متخصص، بر روی تمام ناعدالتی‌ها خط کشید و تنها به شایسته ‌سالاری پرداخت.

می‌توان به جای استفاده از افراد به‌عنوان مهره‌های یک بازی کودکانه، تنها برای تعالی این مردم و این کشور کوشید.

گاهی می‌توان به جای شعار دادن تنها عمل کرد، زیرا همین مردم، خود داورانی توانمند هستند تا شایستگی افراد را قضاوت کنند،قضاوتی که تنها با اقدامات انجام شده، به خود رنگ می‌گیرد نه با شعارهای وعده داده‌ شده.