خزرخبر: دهه سوم فروردین که از راه می‌رسد، شالیزارهای استان‌های شمالی هم پرهیاهو می‌شود؛ فصل کار و تلاش و نشاء از راه رسیده است و شالیکاران گروه گروه، نشا به‌دست به شالیزارها قدم می‌گذارند و کشت این محصول در استان آغاز می‌شود.

این روزها نیز عده‌ای از کشاورزان سخت‌کوش استان مازندران در حال آماده کردن زمین‌های شالی و عده‌ای دیگر به‌خصوص در مناطق مرکزی استان در حال نشاکاری هستند.

در کنار سایر مشکلات شالیکاران استان نظیر واردات بی‌رویه برنج، کمبود کارگران نشا، هزینه‌های کارگران، عدم فروش شالی، عدم توانایی خرید و استفاده از صنایع و تجهیزات مکانیزه در کاشت و برداشت، در سال‌جاری بحران بی‌آبی، چالش جدید شالیکاران در استان است، به‌نحوی که علاوه بر آنکه کشت دوم این محصول در بسیاری از نقاط استان ممنوع اعلام شده است، در برخی مناطق استان، کشت اول نیز ممنوع اعلام شده است و کشاورزان برخی مناطق مانند میاندورود از این جمله‌اند.

در حالی که بحران آب در مناطق شرقی استان هم جلوه‌گر شده و کشت برنج در آن مناطق تحت‌الشعاع قرار گرفته است، در مناطق مرکزی استان که نشاکاری شروع شده است کارگران بسیاری از شرق استان و سیستان و بلوچستان بکار گرفته شده‌اند.

البته کشاورزان علت استفاده از کارگران غیر بومی را ارزان‌تر بودن نرخ دستمزد آنان و کمبود کارگر نشا به‌دلیل رونق کشت دوم برنج در استان عنوان کرده‌اند.

تعیین نرخ برای دستمزد در فصل نشا از جمله مشکلاتی است که چندین سال است کشاورزان با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند و با توجه به اینکه تعیین نرخ دستمزد کارگران نشا شدیداً تحت تأثیر عرضه و تقاضاست و نوسان بسیاری دارد، نیازمند توجه دستگاه‌های ذیربط برای ساماندهی و واقعی‌سازی نرخ دستمزد کارگران نشا در استان است.

در حال حاضر نرخ دستمزد کارگران محلی مرد مبلغ 100 هزار تومان و نشاکاران زن 80 هزار تومان در روز است و این در حالی است که این مبلغ با اوج گرفتن فصل نشا، روند صعودی پیدا می‌کند، به نحوی که در سال گذشته هزینه کارگران نشا به مرز 200 هزار تومان هم رسید.

متأسفانه دیده شده به دلیل عدم ساماندهی درست این کارگران شاهد چند نرخی شدن قیمت کارگران و بی‌ثباتی در این بازار هستیم.

همچنین وجود دلالان زیاد که در این عرصه مشغول به کار هستند موجب شده تا حق بسیاری از این کارگران اجحاف شده و مبلغ بسیار کمتری از مبلغ بیان شده در این گزارش به کارگران پرداخت گردد.

البته خرد و کوچک بودن زمین‌های شالیزاری دلیل اصلی بی‌رغبتی شالیکاران به کشت مکانیزه است، این درحالی است که به گفته کارشناسان جهاد کشاورزی، کشت مکانیزه برنج به کاهش 50 درصدی هزینه‌ها و افزایش 15 درصدی تولید می‌انجامد.

بررسی‌ها نشان می‌دهد که برای نشای هر هکتار شالیزار به 13 نفر نشاکار مرد نیاز است که باید به همراه تأمین صبحانه، ناهار و عصرانه هزینه دستمزد آن‌ها به مرز یک میلیون و 600 هزار تومان می‌رسد.

باید گفت متولی اصلی تعیین نرخ کارگران نشاکار هنوز مشخص نشده و اگر کارگران سیستانی و گلستانی در استان حضور پیدا نمی‌کردند مشخص نبود که قیمت‌ها برای نشا در روز به چه مبلغی می‌رسید.

این در حالی است که افزایش هزینه‌های جاری برای کشت برنج برای کشاورزان استان در کنار ثابت بودن قیمت برنج در چند سال گذشته ظلمی مضاعف به کشاورزان استان وارد می‌سازد که باید برای حل آن اقدام مناسبی صورت پذیرد.

گفتنی است استان مازندران با داشتن حدود 230 هزار هکتار اراضی شالیزاری و تولید یک میلیون و 50 هزار تن برنج سفید 40 درصد نیاز کشور را تأمین می‌کند.