خزرتیترخبر: سال‌هاست با جاده‌ها مأنوس هستند و شریان حیات اقتصاد و صنعت و زیرمجموعه‌های مصرف کننده سوخت را در سکوت و تنهایی یاری می‌رسانند،نفتکش‌ها را می‌توان همانند گلبول‌های قرمز خون دانست که در رگ‌های حیات اقتصادی کشور نیاز صنایع و سایر مصرف‌کنندگان سوخت را تأمین می‌کنند،رانندگانی که تاکنون کمتر پای حرف‌هایشان نشسته‌ایم و کمتر با زندگی جاده‌ای آنها آشنا هستیم.

دبیر انجمن صنفی رانندگان نفتکش منطقه ساری و حومه با اشاره به عضویت بیش از 250 نفر و حضور 400  راننده در این انجمن گفت: مشکلات قشر رانندگان حمل سوخت بسیار زیاد است، رانندگان نفتکش‌ها خالصانه به نظام خدمت می‌کنند اما آنچه که باید دریافت کنند نمی‌کنند، در ایام عید میلیون‌ها مسافر وارد استان می‌شوند که تامین سوخت جایگاه‌های پمپ بنزین با ما بوده که اگر نفتکش‌ها نباشند پمپ بنزین‌ها خاموش می‌شوند.

رضا مقدسی کوچک‌سرایی گفت:از جمله مشکلات با قانون نصب دستگاه ماژور سپهتن و ممنوعیت تردد نفتکش‌های فاقد دستگاه سپهتن و داشتن دو راننده برای مسافت‌های بیش از 9 ساعت است.

با تصویب یک قانون ملتی را اسیر می‌کنند، از روزی که بخشنامه تصویب شد چندین نفر جریمه شدند چرا کارشناسی نمی‌شود معضلات و مشکلات تجربی نظر می‌خواهند آسیب‌های بعد از اجرای طرح چیست؟

دبیر انجمن صنفی رانندگان نفتکش منطقه ساری و حومه افزود: طبق قوانین شرکت نفت، نفتکش‌ها فقط به حمل بار مواد سوختی مجاز هستند و هیچ بار دیگری مجاز نیستند حمل کنند که با نصب دستگاه سپهتن نفتکش طبق قانون و استانداردهای راهنمایی و رانندگی حدود پنج ساعت زمان می‌برد از ساری تا شرکت نفت تهران جهت بارگیری برای سوخت هواپیما یا سوخت‌های مورد نیاز منطقه ساری از 9 ساعت قانون سپهتن، پنج ساعت را نفتکش فوق طی کرد.

وی ادامه داد: با نصب دستگاه سپهتن شرایط کاری برای رانندگان و مالکان سخت شده و راندمان کاری را پایین می‌آورد و به طبع درآمد افت می‌کند.

علاوه بر نداشتن افزایش کرایه از سوی شرکت نفت در این چهار سال گذشته و برعکس افزایش تورم از چهار سال گذشته تا به امروز و در نتیجه اثرات منفی به لحاظ مالی بر زندگی و خانواده‌ها می‌گذارد و قانون سپهتن که برای مجموعه ما تعریف شده با شرایط کاری ما در حمل سوخت سازگاری ندارد.

بی‌توجهی به حقوق حقه رانندگان نفتکش‌ها

مقدسی تصریح کرد: سپهتن و نداشتن افزایش کرایه در مقابل افزایش تورم که نگهداری ماشین‌ها را برای مالکان سخت کرده و از یک طرف بعد از اجرای قوانین سپهتن با درآمد پایین و هزینه سنگین استهلاک و نگهداری ماشین مالکان چگونه از رانندگان کمکی استفاده کنند؟

مالکی که برای بهبودی اقتصاد کشور سرمایه‌گذاری و اشتغالزایی کرده است، آیا مالکان نفتکش‌ها مستحق نادیده گرفتن حقوق آنان در اجرای این طرح یا طرح‌های دیگر هستند.

دبیر انجمن صنفی رانندگان نفتکش منطقه ساری و حومه گفت: کمک رانندگانی که دارای سوابق و تخصص در حمل سوخت که قدرت سرمایه‌گذاری ندارند شاید بعد از اجرای این طرح یا طرح‌های دیگر باعث تضعیف قدرت مالی مالکان نفتکش‌ها شود و نتوانند کمک رانندگان را برای ادامه فعالیت در اختیار بگیرند آیا می‌دانید تکلیف این کمک رانندگان با این تجربه و تخصص ویژه حمل سوخت و خانواده‌هایشان چه می‌شود و چه آسیبی به آنها وارد می‌شود؟

مقدسی افزود: تعریف نشدن شغل رانندگان حمل سوخت در قانون مشاغل سخت و زیان‌آور به دلیل حساس و استرس‌زا بودن نوع بار برای رانندگان و کمتر بودن حقوق بازنشستگان حاملان سوخت نسبت به سایر شغل‌ها، کندی اجرای طرح نوسازی و نبود زیرساخت و امکانات مناسب در جاده‌های کشور مانند استراحتگاه، ناوگان و پارکینگ‌های مناسب برای نفتکش‌ها به دلیل حساس بودن ویژه بودن نوع کار از دیگر مشکلات این صنف است.

تاکید بر افزایش قیمت کرایه نفتکش‌ها

رئیس انجمن رانندگان نفتکش ساری گفت:رانندگان دوم امنیت شغلی ندارند و رانندگان نفکش حتی نمی‌توانند از پلاژهای مکان‌های تفریحی برخوردار شوند،چهار سال افزایش کرایه نداشتیم یک جفت لاستیک یک میلیون و 600  هزار تومان بود اما اکنون قیمت آن به سه میلیون و 600 هزار تومان رسیده است.

تعویض روغن افزایش یافت و هر سال بیمه رانندگان افزایش می‌یابد اما کرایه افزایش نمی‌یابد البته ما با قانون مشکلی نداریم با نحوه کار و قانون سپهتن با شرایط شغلی شرکت نفت همخوانی ندارد، افزایش تورم سالانه که منجر به افزایش قیمت اجناس و لوازم یدکی شد اما نرخ کرایه همانند 4 سال گذشته است.

علی جمشیدی قادیکلایی گفت:یعنی یک راننده باید سی سال کار کند یا به سن شصت سالگی برسد تا بازنشسته شود اگر همین راننده در 27 سال کار اتفاقی برایش بیفتد (مریضی،کهولت) خودش و زن و بچه‌اش چیزی برای خوردن ندارند چند نمونه از این راننده‌ها دچار این مشکل شده‌اند در ضمن رانندگان استخدام صاحب ماشین‌ها نیستند و تا زمانی که توان کارکردن دارند مالکان از آنها استفاده می‌کنند معمولا این رانندگان قبل از بازنشستگی دچار مشکل می‌شوند و کسی نیست از این قشر زحمتکش و خانواده آنها حمایت کند.

وی بیان کرد: ما مخالف قانون، نظم و مقررات نیستیم ولی می‌خواهیم قوانین در شرایط مطلوب ایجاد و اجرا شود و ساز و کار لازم فراهم باشد، در اجرای قوانین و طرح‌ها همه جوانب و منافع اقتصادی و شرایط کاری که مجموع افراد شاغل نهادهایی که درگیر این طرح هستند رعایت شود و خروجی مثبت داشته باشد.

منصور مومنی دارای تحصیلات عالیه و دارای 10 سال سابقه فعالیت در این عرصه گفت: بنده به عنوان عضو اصلی هیئت مدیره و راننده نفتکش ادامه دهنده نسل بزرگانم همچون پدرم که سی سال در امر سوخت‌رسانی از مناطق جنگی تاکنون در این شغل فعالیت دارم از مسائل مهم در زمینه شغل ما اضافه تناژ ماشین‌ها است.

وی افزود: شش سال پیش بخشنامه‌ای در راهور و پایانه تصویب کردند مبنی بر اینکه کرایه اضافه نشود اما تناژ ماشین‌های کشنده را دو تا چهار تن افزایش دهند و از 40 تن به 42 یا 44 تن افزایش دهند که هزینه‌های هنگفتی از رانندگان گرفتند تا روی اضافه کرایه به چشم بیاید در صورتی که خلاف استاندارد جهانی است زیرا فشار روی ماشین بود، امسال نیز گفتند استفاده تناژ با استاندارد جهانی مطابقت ندارد که باید دوباره به 40 تن برسد اما متاسفانه کرایه اضافه نشد.

رجب نوریان یکی دیگر از رانندگان پیشکسوت با بیش از 27 سال سابقه گفت: در دریافت تسهیلات، بسیاری از مشاغل می‌توانند با جواز کسب وام دریافت کنند به عنوان مثال جواز کسب یک آرایشگر که تمام سرمایه‌اش یک قیچی و شانه است وام می دهند اما ما که دارای تجربه و سرمایه مالی و جان ما در خدمت مردم است نمی‌توانیم از کارت هوشمند که جواز کسب من است استفاده کنم و هیچ ارزشی ندارد ما به سه سرپرستی رفتیم تا به رانندگان وام دهند اما موافقت نکردند به صرف اینکه ما فیش حقوقی نداشتیم.

این راننده بیان کرد: مسئولان به کفش پاره و لباس مندرس رانندگان نفتی نگاه نکنند، چرا ما باید از تسهیلات محروم باشیم اگر من بیمه‌ام را پرداخت نکنم کارت هوشمندم غیرفعال می‌شود پس می‌توانند تسهیلات به ما دهند و اگر اقساط وام را پرداخت نکردم کارتم را غیرفعال کنند.

وی ادامه داد: یکی از موارد این است که چطور یک فرد می‌تواند 150 میلیارد تومان بهره یک درصد دریافت کند اما ما رانندگان نمی‌توانیم وام 15 میلیون تومانی چهار درصد برای تعمیرات بگیریم.

با مروری بر گفته‌های فعالان این عرصه می‌توان به عمق غفلت‌ها و کاستی‌ها پی برد، کاستی‌هایی که همواره ارکان حیات اقتصادی کشور را تهدید می‌کند اما برخی مسئولان به جای پاسخگویی فقط سکوت کرده‌اند.