به گزارش خزرخبر و به نقل از وارش،هنریش کارل هومبولت؛ دیرینه شناس برجسته آمریکایی که کتابی مشترک با آرتور توین بی؛ تاریخدان شهیر بریتانیایی هم به چاپ رسانده است دلیل انقراض دایناسورها را اغراق بیش از حد آنها دانسته است.

یعنی آن غول تشن های چند ده متری نمی خواستند بپذیرند که بالاخره در برابر یک چیزی آسیب پذیر هستند و مدام به خودشان دروغ می گفتند، هرچند در حقیقت از ترس هایشان آگاه بودند. اگرچه این نظریه شبه علمی کمی شخصیت و فهم و شعور برای دایناسورهای گرامی قائل می شد اما بالاخره دلیلی برای انقراض آنها ارائه داد که همچون دیگر نظراتی که تا به حال ارائه شده بر پایه دلایلی بیرونی استوار نیست.

غرض از اینهمه شرح و تفضیل دایناسورمابانه ربط دادن انقراض دایناسورها و انقراض ورزش مازندران، آنهم به یک دلیل مشترک است. به نظر می رسد ورزش این استان که به قول اغنیا استعداد از سروکولش بالا می رود دچار «اغراق» شده است و مدام به خودش دروغ می گوید. نمونه بزرگ این اغراق را می توانید در همین مسابقاتی که تحت عنوان "رقابت های والیبال زیر 23 سال آسیای میانه" به میزبانی ساری در حال برگزاری است ملاحظه بفرمائید.

جهت استحضار باید عرض کنیم که آسیای مرکزی جغرافیایی وسیع شامل 8 کشور است که خاطرات خوش روزهای درخشان راه ابریشم را یادآوری می کند. وقتی هم قرار است مسابقه ای میان این کشورها برگزاز شود عقل می گوید که همه باید در آن شرکت کنند. اما نخستین دوره رقابت های والیبال زیر 23 میان این کشورها با حضور 4 تیم برگزار شده است که ذکر نام این تیم ها شاید اول خنده دارد باشد اما با کمی تامل دردآور است.

به جای 7 تیم خارجی تنها 1 تیم خارجی، یعنی قزاقستان در مسابقات شرکت کرده و مابقی تیم های شرکت کننده خود ایرانی ها هستند که یک حرف از حروف الفبا را پسوند خودشان کرده اند و به مصاف یکدیگر می روند. به نظر می رسد اگر مثلا این رقابت ها 10 جانبه بود تیم های ایران الف و ب و س و جیم و چ و ه و خ و دال و ... به علاوه همین قزاقستان بنده خدا که به احتمال زیاد در فرودگاه دشت ناز فهمیده قضیه از چه قرار است، در آن شرکت می کردند.

در واقع باید نام اصلی این مسابقات را 1+3 می گذاشتند تا آسیای مرکزی! البته به جز قزاق ها، هندی ها هم داشتند می آمدند که یک از خدا بی خبری به آنها خبر داد که یا صاحب! کجا دارین میاهه، اینجا به زحمت یک تیم آمدن کرداهه.

رفقای بسنتی و جبارسینک هم که امروز یکی از 5 قدرت اقتصادی جهان هستند با خودشان گفتند ما که آبرویمان را از سر راه نیاورده ایم با بیش از 1 میلیارد جمعیت برویم در مسابقات داخلی ایران که فقط اسمش بین المللی است شرکت کنیم. پس بهانه آوردند که آمیتا باچان حالش خوب نیست و ما باید بمانیم هند مراقبش باشیم.

القصه اینکه هیچ کسی نیامد و از اول هم بهتر بود 4 تیم از همین روستاهای مازندران را دعوت می کردیم و مسابقات زیر 23 سال روستاهای بالاتر از 1000 خانوار را برگزار می کردیم. آنوقت هم تماشاچیان بیشتری می آمدند و هم آبروی والیبال مان که در جهان برای خودش کسی است در آسیا نمی رفت و از همه مهمتر مازندران مضحکه عام و خاص نمی شد.

آیا واقعا برگزارکنندگان هنوز هم رویشان می شود که بگویند این مسابقات بین المللی است و با حضور کشورهای آسیای مرکزی برگزار می شود؟

"اغراق" شاید برای ادیبان و هنرمندان خوب باشد اما برای جامعه واقعی خوب نیست. اینهمه تبلیغات و بروبیا و بعدش وضعیتی شبیه به این به جز آبروریزی و سرافکندگی هیچ چیزی ندارد. ای کاش وقتی فهمیدیم قرار نیست هیچ کشوری به این مسابقات بیاید خودمان مرد و مردانه تعطیلش می کردیم تا هم آبروریزی فعلی پیش نیاد و هم اینهمه هزینه روی دست ما نگذارد.

به جای این نمایش مضحک تیم های ورزشی مستعد استان را به اردوهای خارجی می فرستادیم یا به زیرساخت های ورزشی مان سر و سامان می دادیم.

به هرحال الان دیگر نمی شود کاری کرد و دوستان قد بلندمان در سالن سید رسول مشغول پرش و اسبک زدن هستند اما این مسابقات باید تجربه ای باشد تا خطاهایی از این دست دیگر تکرار نشود.