خزرتیترخبر: ساعت چهار بعد از ظهر روز گرم کنار ساحل دریا سرپناه کوچکی توجه بسیاری از مسافران را جلب می‌کند، هر از گاهی از داخل این کومه به قول مازندرانی‌های صدای سوت هشدار شنیده می‌شود.

به سختی مطالب نوشته شده روی بنر خوانده می‌شود،ولی صدای سوت هشداری که هر از چندگاهی با صدای بلند آقا لطفا برگرد که شنیده می‌شود که حداقل برای کسانی که تازه به دریا آمدند این طور تداعی می‌کند که مامور هستند.

اما به دریا رفته می‌داند مصیبت‌های طوفان را، کسانی که به واسطه حضور به موقع آنها در کنار ساحل زمینه نجات جانشان فراهم شده ناجیان غریق را می‌شناسند.

بخشی از مشکلات و سختی‌های کارشان را می‌شود از چهره آفتاب سوخته به واسطه حضور در کنار دریا تشخیص داد ولی از سختی‌های که برای نجات افراد در حال غرق شدن، یا پیدا کردن جسدهای بی‌جان،بی‌محبتی و بی‌مهری برخی گردشگران به خاطر هشدارهای که می‌دهند و در نهایت کم‌مهری مسئولان را باید پای درد و دل‌هایشان نشست و گوش کرد.

سیدحسین عمرانی خودش را این طور معرفی می‌کند که از سال 85 تاکنون در کنار ساحل به عنوان ناجی غریق فعالیت می‌کند.

به دلیل مشکلات مالی که این قشر در حال حاضر با آن مواجه هستند مهم‌ترین مطالبه آنها پرداخت به موقع حقوق است که گفت: با وجود گذشت حدود دو ماه از اجرای طرح تاکنون رقمی بابت دستمزد در سال جاری دریافت نکرده‌اند.

وی ‌گفت: حداقل حقوق دریافتی ناجیان غریق به واسطه سختی کار حدود یک میلیون و دویست هزار تومان است و با وجود اینکه 15 سال در کنار ساحل حضور دارد اما هیچ تفاوتی بین او و افراد دیگری که تازه وارد این عرصه شدند قائل نمی‌شود.

از سختی کار و مزایا پرسیدم، تلخند زد و سرش را تکان داد و گفت:  سختی کار ما همین بس که هر لحظه برای نجات غریق که اقدام می‌کنیم ممکن هست که خودمان هم غرق شویم اما مزایا؛ همین حداقلی را که خودشان اعلام کردند را به موقع پرداخت نمی‌کنند.

از سرویس ایاب و ذهاب پرسیدم، موتوری که کنار کلبه قرار داشت نشانم داد و گفت: از خورد و خوراک و سرویس ایاب و ذهاب و حتی بیمه خبری نیست، نپرس!

نگاهی به پلاژ که مربوط به یک ارگان دولتی بود کردم و پرسیدم بخش اعظمی از خدمات شما به این پلاژ دولتی تعلق دارد، آیا به واسطه حضور شما در این مکان حداقل یک ناهار خشک و خالی به شما نمی‌دهند،افزود: با وجود رستوان‌های مجللی که در بسیاری از پلاژها قرار دارد برای ناجیان غریق سهمیه ناهار در نظر گرفته نمی‌شود.

صحبت به اینجا که رسید بحث عدم تامین لباس مناسب را هم پیش کشید و افزود: حدود سه ماه در این مکان حضور دارم ولی یک دست لباس مناسب در اختیار ما قرار ندادند، این در صورتی است که در قرار داد به آنها اشاره شده است.

پرسیدم از خدمات رفاهی که ظاهرا به شدت گلایه دارید، احتمالا برای انجام بهتر کارتان تجهیزات مناسبی در اختیار شما قرار داده می‌شود، در حین پرسش و پاسخ بودم که صدای سوتش را بلند کرد، نیم خیز شد و به سمت ساحل رفت و به یکی از شناگران که از محوطه در نظر گرفته شده دور شده بود هشدار می‌داد، مشخص بود که بیشتر از آنکه مطالبه‌گر حقوق و مزایا خودش باشد، به دنبال تعهدی که مردم دارد هست.

گلایه از کمبود امکانات

دوباره سر صحبت را باز کرد و گفت: از امکانات تنها یک گویه در اختیار ما قرار دارد،گاهی یک جت اسکی برای گشت‌زنی اطراف ما می‌چرخد که البته اگر بنزین کافی داشته باشد!

عمرانی با اعلام اینکه بیشتر از ساعت مقرر در کنار دریا حضور پیدا می‌کنیم، افزود: موقع پرداختی‌ها به شدت اذیت می‌شویم در برخی از سال‌ها حتی پرداخت حقوق ما به 6 ماه بعد از اتمام طرح‌های دریا هم موکول شده بود.

درد و دل‌ها زیاد بود، اصرار کرد که این مطلب را حتما منتشر کنم، از اون درد‌های که نمی‌شود به سادگی از کنار آن گذشت، گلایه‌اش را اینطوری مطرح کرد: یک نجات غریق برای دریافت گواهی حدود 150 تا 180 هزار تومان باید پرداخت کند، تازه این امتحان در استان دیگر برگزار می‌شود و هزینه اضافی به ناجیان تحمیل می‌شود، با توجه به خدماتی که ما ارائه می‌دهیم انتظار داریم که حداقل در صدور گواهی فعالیت کمی با ما همراهی  کنند.

بی‌مهری در حق ناجیان غریق باسابقه

در ارتباط با وضعیت بیمه پرسیدم، با تلخندی گفت: داریم ولی برای دریافت خدمات به شدت دچار مشکل می‌شویم بنده زمانی که برای نجات یکی از غرقی‌ها به دلیل وزن بالایی که داشت دچار آسیب‌دیدگی شدم برای دریافت خدمات با مشکل این اداره و اون اداره مواجه شده بودم.

وی در پاسخ به این سوال که آیا در مدت فعالیت خودتان در این محل بیمه هستید، افزود: به ما قول دادند که تحت پوشش قرار می‌گیریم ولی تاکنون خبری نشده است.

عمرانی در عین حال به دفاع از سایر همکارانش پراخت و افزود: ناجیانی در استان هستند که بیش از 25 سال سابقه فعالیت دارند، باید بازنشسته شوند ولی هیچ فردی از حق ناجیان غریق دفاع نمی‌کنند.

خاطر تلخ یک ناجی

از ناجی غریق پرسیدیم که در این مدت آیا خاطره تلخی هم از غرق شدن فردی دارید؟ دیگر سوال ما مربوط به غرق شدن افراد غیر بومی بود و توصیه به هموطنان در زمان استفاده از دریا بود.

ساعت کاری‌اش تمام شده بود ولی چشمش به دریا بود و دل نگران افرادی که در محدوده خطر بودند، صدای سوتش را بلند کرد ولی توجهی هم نمی‌کردند.