به گزارش خزرتیترخبر و به نقل از آوای خزر، شوراهای شهر و روستا که با انتخابات اسفندماه ۱۳۷۷ و تشکیل حدود ۷۵۰ شورای شهر و بیش از ۳۲ هزار شورای روستایی رسماٌ کار خود را آغاز کرد؛ با فعالیت ۵ هزار نماینده شورای شهر و ۱۰۷ هزار عضو شوراهای روستایی، بزرگترین تجربه فعالیت نهادهای انتخابی در مدیریت‌های محلی در تاریخ معاصر ایران به شمار می‌رود.

تشکیل شوراها پس از گذشت ۲۰ سال از پیروزی انقلاب اسلامی، یکی از دستاوردهای سال‌های اخیر محسوب می‌شد، اما این تشکل که اعضای آن با آرای مردم انتخاب شده و قرار بر این بود که مشکلات مردم را رسیدگی کند، پس از یک دهه فعالیت وارد مسائل حاشیه‌ای شد و آرام آرام از رسالت اصلی خود فاصله گرفت و اکنون به جایی رسیده‌اند که در حل مشکلات تشکیلاتی خود مانده‌اند.

در شرق مازندران و در نقطه کانونی آن یعنی شهرستان بهشهر که دارای سه شهر رستمکلا در غرب، بهشهر در مرکز و خلیل شهر در شرق این شهرستان است؛ اتفاقات عجیبی در شورای شهر رخ داده است که صراحتا شهر مورد نظر ما نیز بهشهر است.

نزدیک به 15 ماه از اعلام نتایج انتخابات شورای اسلامی شهر بهشهر سپری شده است، نتایجی که از صندوق خارج شد موجب گردید تا ترکیب شورای پنجم با ورود علی شکوهی جوان با دانش شکل دیگری به خود بگیرد، انتخاب او با بیش از 8000 رای به عنوان اولين نفر و با اختلاف بيش از 2000 رای با نفر دوم، نشان از خواست مردم در جهت تخصصی شدن شوراها دارد.

علي اكبر فخاريان ، عباس عسگریان، اسفندیار اسدی، اعظم السادات حسینی وعلیرضا کوچکی هم که به ترتیب آرا به شورا راه یافتند به شکلی میتوان گفت پای ثابت شورای شهر هستند که هر کدام حداقل 1 دوره و برخی بیشتر سابقه حضور در شورای شهر را دارند و عضو دیگر یعنی علیرضا صدیق نیز با اختلافی نه چندان به شورا راه یافت.

در سال نخست فعالیت شورا ریاست شورا که الحق و الانصاف دوره بسیار پرحاشیه‌ای هم بود، بر عهده علیرضا کوچکی بوده که دوره 6 ماهه اول نیز حال و هوای شورا دائما متلاطم بود و اختلافات بر سر انتخاب شهردار موج می‌زد.

داستان بی‌ناخدا ماندن کشتی شهرداری بهشهر 6 ماه به طول انجامید البته لازم به ذكر است بنا به گفته بیشتر اعضای شورا سرپرست شهرداري و همكارانش در اين مدت به نحو مقبول به وظايف خود مي‌پرداختند.

ترکیب اعضای شورا به گونه‌ای بود که عده‌ای می‌گفتند فلان منتخب، شهردار است، چند عضو دیگر می‌گفتند فرد غیر بومی نباید شهردار باشد، این مسئله آنطور که به نظر می‌رسد نهایت با حکم محمد اسلامی استاندار مازندران خاتمه یافت اما آنچه به نظر و به گوش می‌رسد این است که هنوز هم اختلافات در حمايت از شهردار منتخب در شورا وجود دارد!

از باب این اختلافات جستجویی کردیم و يكي از اعضاي شورا علت را اينگونه بيان كرد : اختلاف بين اعضاي شورا بر سر منافع شهري و شخصي است و ما منافع مردم شهر را به هيچ قيمتي نمي‌فروشيم، لذا علیرغم توصیه افراد خیرخواه به تعامل، باید عرض کنم که نمی‌توان بین این دو مطلب تعادلی برقرار کرد و هر موردی که برای منافع شهری باشد قطعاً اختلاف نظری از سمت ما وجود نداشته و نخواهد داشت.

اختلاف سلیقه در میان اعضای شورای شهرها همواره وجود داشته است؛ از شورای یک روستا گرفته تا شورای شهر تهران،اما همه این اختلاف‌سلیقه‌ها هنگامی که مصالح شهر به میان می‌آید باید به فراموشی سپرده شود که متاسفانه بعضا این‌گونه نیست.

طوفان‌زدگی، ناهماهنگی و اختلافات در شورای شهر بهشهر نه تنها از دردها ، دردی را دوا نمی‌کند، بلکه دود حاصل از این اختلافات تنها به چشم شهروندان شهر می‌رود، شاید یکی از دلایل اصلی بالا گرفتن اختلافات در میان اعضای شوراهای شهر، آگاهی نداشتن برخی از آنها از عملکرد و کارکرد شوراهای شهر باشد.

همه اعضای شورای شهرها قطعا باید بدانند که شوراها قانونگذاری نمی‌کنند، بلکه تصمیم‌گیری می‌کنند، داشتن کمیسیون انطباق در شوراهای شهر بیانگر همین نکته است که شوراهای شهر درباره شهر تصمیم می‌گیرند و در کمیسیون انطباق و با تأیید فرمانداری‌ها این تصمیمات به قانون تبدیل می‌شود.

در پایان از اعضای شورای شهر بهشهر انتظار می‌رود که ابتدا وظیفه اصلی خود را بدانند و در آن چارچوب نیز دغدغه داشته باشند، مسائل شخصی خود را بیرون از صحن شورا ببرند و بحث‌های داخل شورا بر سر منافع مردم باشد نه منافع خودشان.

یقینا آنها منتخب مردم هستند و 4 سال را باید بعنوان عضو شورای شهر برای خدمت به شهروندان فعالیت کنند، بنابراین فرصت به دست آمده را مغتنم بشمارند و یادگاری خوبی را برای شهر خود برجای بگذارند.