خزرتیترخبر: سال ها است که در خیابان های شهر رفت و آمد می کنیم و روی چاله چوله های آن رشد کرده ایم، تصور ما ایرانی ها و به خصوص مازندرانی ها از آسفالت سطحی نسبتا صاف است که سطح آن با چاله های بزرگ و کوچک و دست اندازهایی که نامشان را برای حفظ آبرو سرعت گیر گذاشته اند پوشانده شده.

همیشه و همه حال قانون پایستگی آسفالت بر لزوم وجود ناهمواری در خیابان ها تاکید می کند و طبق این نظریه دست اندازها از بین نمی روند و فقط از خیابانی به خیابان دیگر منتقل می شوند! حتی خیابان های تازه آسفالت کرده ی ما گاها عمری 6 ماهه دارند.

اگر تا قبل از این مدت برای لوله ی آب یا گاز یا برق و فیبر نوری از خجالت نو بودنش در نیایند و رویش را با برآمدگی های هنرمندانه پر نکنند بعد از شش ماه انگار فاسد خواهد شد و خودش ترک های ریزی برمی دارد که کم کم بزرگ و بزرگ تر نیز می شوند.

حال بايد دنبال پاسخ بود زيرا هزينه هايي كه صرف اين كار مي شود از خريد مصالح و مواد اوليه لازم گرفته تا دستمزد كارگران و خريد وسايل مربوطه و همچنين زمان زيادي كه صرف اختلال در رفت و آمد مردم شهر مي شود و زمان زيادي بر روي اين گار گذاشته مي شود ، ضررهاي جبران ناپذيري دارد.

شاید بی ربط باشد اما رونق اقتصاد شهر به اين دليل نقش شهرداري ها را برجسته مي كند كه شهرداري ها، حكومت هاي محلي به حساب مي آيند و عملكرد و فعاليت هاي آنها به توسعه يا توقف رشد اقتصادي شهرها مي انجامد.

تامين نياز شهروندان، فراهم كردن خدمات رفاهي ازجمله آسفالت كردن معابر رابطه ی مستقیمی با کیفیت زندگی ساکنین شهر دارد و حتی در بعضی اوقات با آسایش روانی و کم کردن ناهنجاری هایی مانند نزاع های خیابانی نیز مرتبط است، بسیار دیده ایم که رانندگانی که عصبانی هستند و در اوج ناراحتی در چاله ای میفتند و خدا نکند که بعدش کسی پاپیچشان شود!

از آنجا كه يك سوم از وسعت شهر ها را معابر تشكيل مي‌دهند، لازم است كه مديريت شهري با اقدام ‌اساسي در اين مورد وارد عمل شود،هر چند اجراي طرح‌هاي عمراني براي شهر لازم است، اما معابر نيز شريان‌هاي اصلي هستند كه توجه به آنها، قطعاً گام مهمي ‌در هدايت و كنترل ترافيك شهر خواهد بود.

كشورهاي توسعه يافته ساليان زيادي است كه توجه ويژه‌اي به آسفالت معابر دارند و به صورت مستمر در پي افزايش استاندارد سازي و افزايش طول عمر آسفالت با روش‌هاي علمي و آكادميك هستند.

مازندران به عنوان استان توریستی بدون شک نیاز به آسفالت های مناسب و با کیفیت دارد که علاوه بر سهولت تردد برای شهروندان باعث رغبت مسافران برای بازدید از شهر ها باشند، شاید با همین کار حتی بتوان چرخ اقتصاد شهرها را بهتر از قبل چرخاند و زمینه ساز رونق کسب و کارهای شهری مخصوصا در این استان گردشگر پذیر شد.

به گفته كارشناسان در حال حاضر عمر مفيد آسفالت در ايران كمتر از يك سوم استانداردهاي جهاني است، به عبارت ديگر عمر متوسط راه‌هاي برون شهري در ايران سه تا چهار سال است، اين در حالي است كه متوسط عمر آسفالت در ساير كشورها بين 10 تا 15 سال است كه از اين طريق سالانه بالغ بر هزار و 500 ميليارد تومان هزينه بر كشور تحميل مي شود.

اما آنچه كه مورد نظر است، روسازي آسفالت معابر شهري است كه از كيفيت چنداني برخوردار نيست و البته مهمتر از آن عملكرد شركت هاي تاسيساتي و خدماتي در خصوص حفاري هاي مداوم است كه با مرمت نا مناسب و غير اصولي، اشكالات پيش آمده را بهتر که نمی کنند هیچ بدتر هم می کنند!

در كشورهاي پيشرفته كل فعاليت ساخت، خريداري و تامين آسفالت ، اجرا، نظارت و نگهداري آن را در قالب قراردادهاي بلندمدت به يك پيمانكار مي دهند لذا آن شركت مجبور است كه اولا از آسفالت و مواد خوب استفاده كند تا در تمام سال هاي قرارداد، از هزينه هاي دوباره كاري جلوگيري شود، به همين دليل هم در بيشتر موارد مجبورند به شيوه تحقيق و اجرا عمل كنند كه باعث مي شود پيمانكاران به كارهاي تحقيقاتي و توسعه اي متوسل شوند و كيفيت را بالا ببرند.

در ایران اما مشكل اشتباه ما در تعريف و واگذاري پروژه ها به بخش خصوصي است به عنوان مثال چون ما به ندرت، خدماتي همانند آسفالت كردن معابر و خيابان ها را در قالب يك بسته بلند مدت به پيمانكاران مي دهيم ،همين مساله بر اجراي دقيق كارها تاثيرگذار خواهد بود.

براي زيرسازي هاي مورد نياز و اجراي آسفالت كاري با يك پيمانكار قرارداد مي بنديم و براي نگهداري آن با پيمانكاري ديگر،همین می شود که در انتهای کار همیشه کی بود کی بود من نبودم را شاهد هستیم.

عمر آسفالت در شهرهاي مختلف ايران، دو يا سه سال است و در مازندران شاید شش ماه تا یک سال اما در كشورهاي پيشرفته، عمر اين آسفالت ها به 15 تا 20 سال مي رسد و حتي شهرداري ها قصد دارند اين مدت را به 30 سال هم برسانند!.

به اين صورت كه تمام مراحل آماده سازي تا ساخت و نگهداري آسفالت معابر به مدت 20 سال به يك پيمانكار سپرده مي شود و شهرداري هر سال، پولي را با رقمي ثابت، بابت اين خدمات به پيمانكاران مي دهد نه اينكه ميزان اين پول را بر اساس ميزان خرابي پرداخت كند، به اين ترتيب پيمانكاران به دليل سود اقتصادي خودشان مجبورند در اجراي خدمات از بهترين ها چه در بخش نرم افزار و چه در بخش سخت افزار استفاده كنند.

وقتی چنین راه هایی جلوی پایمان است چرا باید همچنان بر اشتباهات گذشته مان اصرار بورزیم و آن را تکرار کنیم؟ آیا وقت آن نرسیده که با آسفالت های بی کیفیت خداحافظی کنیم؟ اگر بودجه و اعتبار نیست از خیابان های اصلی و پرتردد شروع کنیم.

مردم هم دیگر بودجه ای برای هزینه های حالا دیگر هنگفت جلوبندی سازی و تعمیرات ماشینشان به دلیل دست انداز های عجیب و غریب شما ندارند.

هر کاری دارید را کنار بگذارید و اول خیابان ها را دریابید، شهر بدون خیابان هیچی نیست همچون بدن انسان بدون رگ، حالا هرقدر می خواهید بهانه بیاورید پول ها را در قسمت های کم اهمیت تر هزینه کنید.