به گزارش خزرتیترخبر، توافقات نخستین و رسمی برای احداث نیروگاه زباله‌سوز نوشهر در سال ۱۳۹٠، دوره شورای اسلامی سوم، زمانی که مهندس «علی امانی» شهردار بود، صورت پذیرفت.

نرخ تقریبی سیزده میلیون دلار که شصت درصد بر عهده دولت و چهل درصد بر عهده شهرداری منظور گردید.

از بابت ۴۰ درصد سهم شهرداری مقرر شد؛ شرکت طرح تجارت سدید به مدت ۷ سال از فروش برق کارخانه بهره‌برداری نماید تا اصل و سود ۴۰ درصد را بدست آورد و در مقابل برای دولت و شهرداری نیز اثبات شود که این تجهیزات و نحوه امحای زباله‌ها کارآمد هست.

قرارداد دوم که از «خرید» به «مشارکت در ساخت» و دوره بهره ‌برداری تنظیم گردید، در سال ۱۳۹۲ و زمان مدیریت شیخ الاسلامی شهردار وقت نوشهر محقق شد.

در مرحله‌ی سوم، اصلاح ظرفیت تصفیه شیرابه کارخانه از ۳۰ به ۹۰ مترمکعب و تعهد شرکت به امحای زباله‌های تلنبار، در سال ۱۳۹۷ و دوره سرپرستی کاظم نژاد صورت گرفت. که یک میلیون و پانصد هزار دلار بابت اجرای توافق، پرداخت می‌شود.

نخستین پرسشی که از پروژه مذکور تا به امروز معما مانده است

آنکه طرف قرارداد نیروگاه زباله‌سوز تعهد داشته که در سال ۱۳۹۵ آنرا افتتاح نماید! اما پس از چهار سال تاخیر، آنهم نه به طور کامل، در سال ۱۳۹۹ افتتاح می‌گردد، تاخیری که هرگز هیچ خسارتی را متوجه شرکت سدید نکرد!!

چرا مسئولین شهری وقت، هرگز پاسخی برای عدم منظور کردن خسارت چنین مواردی، نداشته‌اند؟! آیا رازی مگو، در پشت پرده، مانع از پیشبینی تحمل خسارت از جانب سدید وجود دارد؟!

معمای بی‌پاسخ دوم آنکه

بنا بر توافقات سال ۱۳۹۷ و پس از پرداخت ۱/۵ میلیون دلار دیگر از سوی شهرداری وقت جهت اصلاح ظرفیت تصفیه‌خانه شیرابه نیروگاه از ۳٠ به ۹٠ متر مکعب (و نهایتا به ۱۲٠ متر مکعب) و تعهد سدید برای امحای زباله‌های تلنبار شده، می‌بایست این تعهدات در سال ۱۳۹۹ به افتتاح و بهره‌برداری رسمی برسد، کدام توافق نانوشته و طی چه بده بستانی، پروژه مذکور، اکنون که به پایان ۱۴٠۳ نزدیک می‌شویم، مراحل تکمیلی خود را طی می‌کند؟!

چرا هرگز خسارتی بابت تاخیر در انجام تعهدات، متوجه شرکت طرف قرارداد نیست؟! اما در مقابل شهرداری همواره به‌ طور یک‌ طرفه متحمل ضرر و زیان می‌گردد؟!

جدا از دو نکته‌ی فوق؛ پروژه تصفیه‌خانه نیروگاه زباله‌سوز، شاید بتواند پاسخگوی تصفیه پساب و شیرابه ۲٠٠ تن زباله روزانه باشد (که نیست!!) اما هرگز باچنین ساز و کار فنی، مهندسی و اجرایی، نمی‌تواند تصفیه شیرابه زباله‌های انباشته گذشته را پوشش دهد!! این بدان معنی است که پساب زباله‌های انباشت که سرشار از آلایندگی‌های بسیار مخاطره‌آمیز زیست محیطی و بسیار بیماری‌زا می‌باشد، همچون گذشته تا به امروز، در آینده نیز از طریق تخلیه‌ی مستقیم و جاری به رودخانه ماشلک، به دریا خواهد ریخت!!

آیا مسئولین محیط زیست و بهداشت، می‌توانند پاسخی برای نادیده گرفتن چنین فاجعه‌ای داشته باشند؟!

بی‌تردید می‌توان گفت؛ ریشه‌ی همه‌ی مشکلات امروز در خصوص توافقات مختلف با شرکت طرف قرارداد، از آنجا نشات می‌گیرد که مسئولین شهری وقت (شورا و شهرداری دوره سوم و پس از آن…) با شرکتی تازه تاسیس قرارداد بسته‌اند که تا آنروز، هیچ سابقه‌ای در این زمینه (…و سایر زمینه‌ها…) نداشته است!!

از بی‌تجربگی و ناتوانی شرکت سدید در انجام پروژه حساس نیروگاه زباله‌سوز، همین نکته بس که در فقره‌ی احداث تصفیه‌خانه شیرابه زباله‌ها، در گام نخست؛ ۳٠ متر مکعب فضای تصفیه خانه پیشبینی می‌گردد!!

پس از مدتی ۹٠ متر مکعب و نهایتا ۱۲٠ متر مکعب برای این سازه پیش بینی می‌شود!! و همانگونه که در سطرهای پیشین اشاره شد؛ ۱۲٠ متر مکعب تصفیه‌خانه شیرابه، حتی قادر به پاسخگویی ۲٠٠ تن زباله روزانه نیز نیست!! چه رسد به سیل شیرابه‌ای که روزانه بی هیچ مانعی، روانه‌ی سواحل نوشهر می‌گردد!!

به گزارش خزرتیترخبر،عدم انجام مطالعات کارشناسی و علمی در کل طول زمان و فازهای مختلف اجرایی نیروگاه، کاملا مشهود است!! (هرچند مطالعات کاملی صورت پذیرفت،اما در عمل و در اجرا آثاری از آن مشاهده نمی‌شود!!) اینکه شورا و شهرداری‌های ادوار، چرا چشم بر ایرادات مطروحه بسته‌اند، پرسشی است که انتظار می‌رود با ورود دستگاه نظارتی و قضایی، پاسخ قانع کننده‌ای برای آن کشف و نشر گردد!!/آوای مهر ملت

فسادی که در شورای دوم کلید خورد و امروز بوی تعفن‌اش غیر قابل انکار است!!

🆔@khazartitrekhabar
🌐Khazartitrekhabar.ir