به گزارش خزرخبر، دیروز اعضای کمیسیون فرهنگی شوراهای شهر مازندران مهمان افطاری شهرداری و شورای شهر ساری بودند،در این نشست با اهمیت آیت الله طبرسی، احدجاودانی مدیرکل فرهنگ مازندران و عبوری شهردار ساری حضور داشتند و تنی چند به سخنرانی پرداخته و دغدغه های فرهنگی را مطرح کردند.

اما در میان سخنرانان، مسعود مدینه از همه انتقادی تر سخن گفت و عملا با زیرسوال بردن اقدامات استاندار مازندران، چرایی انفعال در سیستم اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی استان را مطرح کرد.

متن سخنرانی این عضوشورای شهر ساری که عینا به شرح ذیل منتشر می گردد.

 باسمه تعالی

با عرض سلام خدمت بزرگواران حاضر در مجلس و با آرزوی قبولی طاعات و عبادات در ماه مبارک رمضان، ماه گشایش درهای غفران الهی و نزول برکات آسمانی؛ خوشحالیم که در جمعی فرهنگی و با حضور نمایندگان شوراهای اسلامی شهرهای مازندران در حضور نماینده معزز ولی فقیه در استان و ... هستیم. و این خوشحالی سبب های فراوان دارد.

نخست اینکه فرهنگ در اصلاح و هدایت جامعه، مولفه ای یکتاست و هیچگونه جایگزینی ندارد، همانگونه که مقام معظم رهبری فرموده اند: ‹ سیاست و اقتصاد باید ذیل فرهنگ تعریف شوند › و این خود مبین جایگاه والای فرهنگ در عرصه برنامه ریزی و شکل دهی جامعه است، و اینچنین جمعهائی نشان دهنده اهمیتی است که برای فرهنگ قائل می شویم.

دوم اینکه در مجمعی هستیم که سخن از فرهنگ توسط اهل فرهنگ گفته می شود و سخنی که از دل بر می آید، لاجرم باید بر دل نیز خواهد نشست و انشاءالله توسط مسئولین امر نیز شنیده می شود.

ولی در اثنای شادی قلبی ناشی از همنشینی با اهل فرهنگ، با کمال تاسف نکته ای کلیدی ولی مغفول، ذهن را میآزارد و این شادکامی را به ناراحتی تبدیل می کند.

همه ما این حدیث شریف نبوی را بارها شنیده ایم که : ‹ کاد الفقر ان یکون کفرا › و همه ما بارها و بارها با مظاهر فقر، چه فقر مالی و اقتصادی و چه فقر فرهنگی و ... مواجه شده ایم.

 در این مجلس کیست که با بیکاری به عنوان معضل جدی جوانان خطه مازندران، که با خون خود نهال برومند انقلاب را آبیاری کرده اند، آشنا نباشد؟ کیست که نداند که از هر 10 مراجعه به مسئولین ( علی الخصوص اعضاء شوراهای شهر ) ۹ مراجعه صرفا در راستای اشتغال و کاریابی است؟ از عدم گردش مالی و رکود بازارها چه باید گفت وقتی همه ما داستانها از آن شنیده ایم؟ و یا چه بگوئیم از تعطیلی پروژه های عمرانی، عدم مدیریت صحیح منابع آب، عدم توجه به صنایع، خشکی فزاینده باغات و شالیزارها؟ از صنعت بزرگ و بین المللی توریسم، جز نامی اندک و همایشهائی کوچک چه باقیمانده است؟ از بی حجابی و بدحجابی، از افزایش نرخ مصرف مواد مخدر و ... که دیگر چیزی نگوئیم بهتر است.

مگر غیر از این است که مقام معظم رهبری سال جاری را سال دولت و ملت، همدلی و همزبانی نام نهاده اند؟ چرا در این زمینه های جدی و اساسی توجهی به معتمدین ملت و نظرات و پیشنهادات آنها نمی شود؟ و مگر معتمدین ملت همین شوراها نیستند که مظهر بارز جمهوریت نظام مقدس جمهوری اسلامی، و جدیترین عرصه مشارکت مردم در سرنوشت خودشان هستند؟ و مگر در سایه هدایتهای نمایندگان معزز ولی فقیه نیست که می توان این مجموعه را همراستا با خواسته های ملت، هدایت کرد و اصلاح نمود؟

روی سخن من با جناب استاندار، به عنوان نماینده عالی دولت تدبیر و امید در استان مازندران است، جنابعالی حتما به یاد دارید که موج موفقیت رئیس جمهور محترم جناب آقای دکتر روحانی از شهر ساری شروع شد و آن اجتماع پر شور مردم ساری چه تاثیر شگرفی در ایجاد این موج داشت.

 آقای استاندار! چه شده است که بعد از گذشت دو سال، هنوز پای رئیس جمهور محترم به این استان باز نشده است؟

پاسخ آن بسیار واضح است: چه کار کرده ایم که به خاطر آن پای رئیس جمهور را به استان باز کنیم؟ مدیران استان در این دو سال به جز پروژه پرورش ماهی، چه پروژه ای را افتتاح کرده اند؟ چرا باید با قلبی پر درد و چشمی پر خون، سالها منتظر باشیم تا کمربندی ساری، پل سمسکنده، کمربندی بابل، پل کمربندی نکا، فرودگاه رامسر، سیستم انتقال آب سد سیاه بیشه، آزاد راه تهران شمال و هزاران پروژه دیگر که اگر بنا بر نام بردن باشد می توان صدها نمونه از آن را مثال زد، افتتاح شود؟

جناب استاندار! از پتانسیل بی بدیل استان در جذب سرمایه ها چه استفاده ای کرده ایم؟ آیا غیر از این است که مازندران را تبدیل به فضائی برای عیاشی مرکز نشینان کرده ایم و خود تنها متولی جمع آوری زباله های آنان شده ایم؟

جناب آقای استاندار! با این حجم نا کارآمدی و درجازدن در همه زمینه ها، واقعا این سئوال به ذهن متبادر می گردد که آیا اصلا برای اداره استان برنامه ای هم دارید یا خیر؟

جناب استاندار گرامی! این فضائی که بر مجموعه استان حاکم شده است، به خداوندی حضرت احدیت، در شان مردم شریف این استان نیست، سهم مردم شهید پرور این استان، از آن چیزی که در حال حاضر دریافت می کنند بسیار بیشتر است، اگر بخواهیم و اگر بر منیت ها پا بگذاریم و خود را نه ولی نعمت مردم، که خادم آنان بدانیم.

بدانیم که کلید حل مشکلات مردم تنها در روی میز مذاکره با ۵+۱ بلکه در روی میز تک تک مدیران در سراسر میهن اسلامی است و این مدیرانند که با تلاش خود، می باید سهم خود از بهروزی و آبادانی این مملکت را ادا کنند.

بیائیم و دست در دست هم برای فردا و فرداهای بهتر این کشور و این مردم تلاش کنیم.

و صل الله علی محمد و اله