به گزارش خزرتیترخبر و به نقل از وارش، در ماه های گذشته چندین مورد از تعدی به حریم ارزشمند و تاریخی بناهای مختلف فرهنگی و باستانی را در مازندران شاهد بودیم که دو مورد از مهمترین موارد ذکر شده مربوط به خانه خلیلیان بابل و محوطه امامزاده عباس ساری است.

سازه امام زاده عباس ساری به عنوان یکی از مهمترین و زیباترین سازه های معماری ایران متعلق به قرن نهم هجری که در بسیاری از کتب معماری از آن یاد شده است متاسفانه به دلیل فقر دانش تاریخی و بی توجهی مسئولان اوقاف مازندران به طور کامل در معرض تهدید و تخریب قرار گرفته است.

معمولا اماکنی که در فهرست آثار ملی ایران ثبت می شوند برای حفاظت از آنها ضوابط خاصی تعریف می شود و همه اینها دارای محدوده و حریم مشخص هستند.

جای تاسف فراوان است که در دوره ریاست فعلی اوقاف مازندران اهمیت تاریخی اماکن مذهبی به طور کامل نادیده گرفته شده و در راستای تغییر کاربری های غیر اصولی و تخریب و نابودی هویت تاریخی مردم مازندران به بهانه های غیر قابل توجیه اقدام می شود.

در مورد پیشینه امام زاده عباس اینگونه ذکر شده است:.... درسال 937 ه.ق یعنی چهل سال پس از استقرار صندوق امامزاده در زمان آقا محمد ملقب به روزافزون که خاندانی بودنددردستگاه حکومت مرعشیان خدمت میکردند شخصی بنام آقا حسین کهف الانام این گنبد آجری را ساخته و در کنار آن مسجد و حوض و عمارت هم ساخته بود که اکنون از مسجد و حوض و عمارت اثری نیست .

آقا محمد روز افزون پس از برداشتن تمام موانع و از بین بردن حکومت ضعیف شده مرعشیان به تمام مازندران در سال 934 ه.ق دست یافت و حاکم مطلق تبرستان شد و در سال 937 ه.ق بقعه امامزاده عبّاس را بنا کرد که نسبت به مزارات شبیه خود که حدود 9 بنا در ساری و اطراف است از همه با شکوه تر و بلندتر است شجره نامه نسب شریف امامزاده عباّس (ع) با سه واسطه به امام موسی کاظم (ع) منتهی میشود.

در حال حاضر اداره اوقاف بدون کوچکترین کار تحقیقاتی و بدون در نظر گرفتن ملاحظات تاریخی آثار مذهبی مازندران در حال قلع و قمع این سازه های ارزشمند استان است.

بنا بر تصمیمات نسنجیده سازمان مزبور دور تا دور این بنای ارزشمند در حال ساختن و افزودن ساختمان هایی هستند که بسیار بی قواره و بی تناسب با اثر اصلی در حال انجام است.

علاوه بر آلودگی بصری این ساختمان ها ،محوطه ارزشمند و سنگفرش تاریخی محوطه امامزاده عباس هم تخریب شده و دیگر اثری از آن آرامش و زیبایی معنوی وجود ندارد.

متاسفانه نگاه غیر مسئولانه و غیر کارشناسی اداره اوقاف سبب خسارات جبران ناپذیری به تاریخ مازندران شده است و اگر کسی پیدا نشود تا جلوی این اعمال بی حساب و کتاب را بگیرد معلوم نیست که چه بلاهایی قرار است سر اماکن مذهبی و تاریخی استان بیاید.

در معرض خطر قرار گرفتن خانه خلیلیان،گنجینه بابل و امامزاده عباس ساری  باید هشدار جدی باشد برای کسانی که با نگاه دلسوزانه و کارشناسانه به هویت مازندران نگاه می کنند.

ظاهرا فقر دانش تاریخی در اداره اوقاف کاملا ملموس است، هر چند از سازمان میراث فرهنگی و گردشگری مازندران هم نا امید شده ایم اما امیدواریم سازمان های مردم نهاد صدای اعتراض مردم را به گوش مسئولان کشوری برسانند.