به گزارش خزرتیترخبر و به نقل از تیتر امروز،رای این مدعا به دفعات می توان مثال های ملموس آورد :از جاده خطیر کوه به سمنان ، به علت بی تدبیری فرماندار و بخشدار مرکزی وقت ،چندین روستای سوادکوه،به سمنان واگذار گردید .

از جاده فیروزکوه که روزگاری این منطقه در حوزه استان مازندران قرار داشت متاسفانه مسئولان استان تهران مدعی حاکمیت منطقه گدوک و ییلاقات بی نظیر آن شدند و شبانه با قشون کشی به منطقه، تمام تابلو های مربوط به مازندران را جمع آوری کرده و تابلوی شهرستان فیروزکوه را در محور مورد نظر نصب نمودند و به مغازه داران گدوک بدون دریافت پول پروانه کسب و کار دادند و حتی بعد از نماز جمعه و سخنرانی تحریک آمیز نماینده مردم فیروزکوه نماز گزاران دست به راهپیمایی زده و خواهان حاکمیت همه منطقه گدوک شدند که یک هفته نامه محلی فیروزکوه اخبار آنرا همراه با عکس انتشار دادند.

از جاده هراز به دلیل چشم انداز غیر قابل توصیف در منطقه امامزاده هاشم و مناطق اطراف آن ، به راحتی توسط مدیران استان تهران تصاحب شده و به سرمایه گذازان پروانه ساخت ویلا را دادند و حالا هم گفته می شود مدیران سازمان میراث فرهنگی تهران تلاش دارند کوه دماوند را بنام استان تهران ثبت نمایند!اما مدیران مازنی همچنان سکوت اختیار کردند و یا فقط به دادن چند گزارش اکتفا نمودند.

سکوت مدیران ارشد مازنی باعث گستاخی و طمع ورزی همه همسایگان در چهار طرف استان شده که سمنانی ها طرح الحاق بخشی از مناطق کیاسر ساری را در دستور کار قرار دادند و با پیگیری نمایندگان سمنانی آب چشمه موصوف به روزبهی را از سوادکوه به سمنان منتقل کردند که باعث شده کشاورزان پایین دست در منطقه خطیر کوه بعلت کمبود آب زراعی کشاورزی را رها کنند .

اخیرا هم مدیران سمنانی درمنطقه خطیر کوه مجددا دست بکار شدند و تا عمق دو کیلو متر از پل زرشک دره را تصاحب نمودند و به یکی از سرمایه گذاران مجوز احداث کارخانه شن و ماسه را دادند که اسناد و مدارک و سوابق موجود است .
در استان گلستان مدیران آن ساکت ننشستند.  آنان هم با رایزنی و پیگیری ها در تلاش هستند میانکاله را بنامشان ثبت کنند.

بحث انتقال آب دریای خزر یکی دیگر از طمع ورزی سمنانی ها است که اگر مدیران ارشد مازندران همچنان بی تفاوت باشند فردا و فرداهای دیگر ،  استان های گیلان و قزوین مدعی الحاق بخش دیگری از سرزمین مادری خواهند شد

مدیران مازندران چه کردند ؟!

مدیران مازندرانی معمولا سکوت را بر فریاد و اعتراض ترجیح می دهند و یا درنهایت به چند مکاتبه اداری بسنده می کنند .

مدیران ارشد استان در گذشته و امروز بدانند که مردم مازندران هرگز محافظه کاری هایشان را فراموش نخواهند کرد و اگر سکوت ها ادامه یابد مانند عهدنامه ترکمانچای نامشان در تاریخ سرزمین مادری به نیکی ماندگار نخواهد ماند .