به گزارش خزرتیترخبر و به نقل از وارش، یکی از حواشی معمول در چند سال اخیر مربوط می شود به شرایط و اتفاقاتی که حول موضوعات مرتبط با جامعه پزشکی می چرخد.

از بی تفاوتی برخی از پزشکان نسبت به سرنوشت بیماران تا محور قراردادن مادیات در مناسبات پزشکی و داستان زیرمیزی ها و دریافت های نامتعارف.

با یک بررسی کلی و مرور اخبار در چند سال گذشته که درباره حوادث مرتبط با بیمارستان ها و رفتار برخی از پزشکان بوده است می توان نتیجه گرفت که میان مردم و جامعه پزشکی فاصله معناداری ایجاد شده که باید مورد توجه قرار گیرد.

پدید آمدن احساس خود برتر بینی و نگاه از بالای برخی از پزشکان نسبت به مردمی که بخشی از هزینه های تحصیل و تعالی آنها را از بیت المال پرداخت کرده اند به شکل گیری نوعی دافعه عاطفی انجامیده است که برای آینده کشور می تواند خطرناک باشد.

پس از گزارش مواردی از رها کردن بیماران بی بضاعت در اطراف برخی از بیمارستان ها و کشیدن بخیه کودکان به دلیل عدم تمکن مالی والدین ، اکنون شنیده می شود که بعضی از پزشکان پا را از این هم فراتر نهاده و به ضرب و شتم پرستاران روی آورده اند!

در واقع هیچ دلیل منطقی و سازمانی سبب نمی شود که یک انسان آن هم در مقام پزشک  دست به اقدام فیزیکی بزند و با این عمل ترویج خشونت در جامعه را نهادینه کند.

از ابتدای دولت روحانی و با روی کار آمدن قاضی زاده به عنوان وزیر بهداشت اقدامات زیادی در راستای توجه بیش از پیش به پزشکان انجام شد به طوری که برخی ها شائبه پزشک سالاری در دولت تدبیر و امید را مطرح کرده اند.

منتها همه این کارها به دلیل نداشتن پیوست فرهنگی مناسب به جای انگیزه بخشی به پزشکان سبب شده است تا عده ای از این افراد دچار غرور کاذب شوند و توهم خودبرتربینی شان تقویت شود.

اینکه قائم مقام نظام پرستاری از کتک خوردن دو پرستار در روزهای گذشته در مازندران و تهران سخن به میان می آورد نشانه ای از هنجارگریزی در بخشی از بدنه پزشکی کشور است که حاضر نیست به هیچ یک از قواعد اخلاقی و قوانین مرتبط پایبند باشد.

نکته عجیب در این اتفاقات که تایید کننده آنومی در رفتار سازمانی جامعه پزشکی است آنست که متاسافانه تا به حال نه توضیحی ارائه شده است و نه علیرغم تلاش نظام پرستاری ، عذرخواهی انجام شده است.

در همین رابطه محمد شریفی مقدم قائم مقام نظام پرستاری عنوان کرد: جامعه‌ای که فقط احساس نخبگی می‌کند دور از شأن انسانیت است که به همکار خود تعرض کند، ما به شدت معترض هستیم و در آستانه تشنج قرار داریم، با این بیمارستان‌ها هم نامه‌نگاری کردیم که حدالمقدور عذرخواهی کنند اما به این هم راضی نیستند، ما هم یک حدی را می‌توانیم تحمل کنیم، به نظر می‌رسد پزشک‌سالاری در این سال‌ها موذیانه‌تر و حرفه‌ای‌تر شده است.

در این اظهار نظر خشمگینانه آنچه بیش از خود مقوله رفتار پزشکان جلب توجه می کند ، شکاف میان جامعه پرستاری و پزشکی است که باید همکاری تنگاتنگی داشته باشند و متاسفانه آتش این اختلافات دامن بیماران و مردمی را می سوزاند که علاوه بر درد و رنج جسم و جانشان ، خفت و خواری بی محلی ها و تکبر برخی از پزشکان و پرستاران را هم باید تحمل کنند.

متاسفانه در این چند ساله در رفتار عده ای از این عزیزان نه از قسم نامه بقراط نشانی دیده می شود و نه اخلاق مداری اسلامی و انسانی و اگر علاجی اندیشیده نشود راه بازگشتی از این انحطاط نمی توان متصور بود.