به گزارش خزرتیترخبر و به نقل از مازنیوز، رنجنامه یکی از راننده های استیجاری استان را می خوانیم تا از درد دل ها و مشکلات آنها بیشتر آگاه شویم و بدانیم با چه مشکلاتی دست و پنجه نرم می کنند.

به نام آنکه می شنود …!

دیگر امیدی نداریم که با گفتن دردمان به مسئولین ، دوا و علاجی بیابیم، معمولا عمل به بخشنامه مقدس تر از شنیدن آه دل ماست.

پس با شما مردم ، درد دل را می گوییم…! شاید صرفا برای کمی سبک شدن!

ما راننده های استیجاری شرکت گاز استان مازندران و شهرستان بابل هستیم ؛ سالیانی است که از این طریق در پی لقمه ی حلالیم،روستاها و مناطق دوردست این شهرستان بهارنارنجی ، ما را که برای ماموریت های گازرسانی ، مهندسین شرکت گاز را می رساندیم ؛ می شناسند.

ماشین های ما با این راه های پر فراز و نشیب و گاها خاکی ، خاطره ها دارند.

هرچند هم فارغ التحصیل دانشگاه هستیم ولی وقتی کاری پیدا نکردیم مجبور شدیم سرمایه اصلی زندگی مان را صرف خریدن ماشین و این کار کنیم تا اجاره خانه و مخارج فرزندان و …. عقب نماند.

اما مشکل آنجاست که اگر قطره قطره سرمایه ای را برای امید به آینده ای بهتر پس انداز کنیم با بخشنامه ای تمامش را مجبور به هزینه کردن می شویم. بخشنامه این است که ماشین های شرکت گاز استان مازندران و به تبع شهرستان بابل ، نباید کمتر از پژو 405 دو ایربگه باشد! ضمن اینکه حداکثر عمر ماشین باید فقط 4 سال باشد!! یعنی تمام آنچه را که پس انداز می کنیم بعد 4 سال برای خریدن ماشین جدیدتر می بایست هزینه کنیم.

در کدام ناوگان حمل و نقل کشور چنین قانونی وجود دارد؟

مگر ماشین 4 ساله چه ایرادی دارد که به این زودی باید از رده خارج کنند؟

 آیا خود بخشنامه نویسان هر 4 سال ماشین خود را نوسازی می کنند؟

 آیا ما نباید پس اندازی کنیم تا شاید روزی از اجاره نشینی خارج شویم؟ آیا خانواده های ما زیارت و سیاحت نمی خواهند؟

آری عزیزان! درد ما این است که برای تفاخر برخی آقایان باید تمام پس انداز چند ساله ی مان را خرج عوض کردن ماشین کنیم،هیچ مسئولی هم نگران ما نیست،نگران خانواده و هزینه های زندگی ما نیست.

این چند کلام هم درد دلی بود با شما مردم عزیز! امیدواریم دعایمان کنید.

امضاء : محفوظ