به گزارش خزرتیترخبر و به نقل از عبارت، استاندار مازندران در نشست معاونین، روسای دانشکده ها، مدیران مختلف و اعضای تشکلهای دانشجویی دانشگاه مازندران در بابلسر حضور یافت تا ضمن اظهار نظر درباره وضعیت علمی و آموزشی مازندران( که البته اصلا چنین حرف هایی زده نشد) از داشته ها و توانایی های دانشگاه مازندران به عنوان بزرگترین دانشگاه جامع شمال کشور آگاه شود.

فارغ از حرف های تکراری آماری و شعاری آنچه مایه دلسردی نخبگان فرهنگی و آموزشی و اصحاب رسانه مازندران را فراهم آورد بی توجهی دکتر فلاح به ضعف مفرط مدیریت دانشگاه مازندران است که متاسفانه نَفَسِ پایلوت اصلی علوم انسانی در شمال را بند آورده است.

انتظار می رفت در همان ماه های نخست ضعف بزرگ خلاق میرنیا که به شدت محافظه کار و فشل نشان داده رویت شود و به جای اینکه حکم ریاست وی را امضا کنند به فکر جانشین اش باشند، اما نه تنها در استان چنین دیدگاهی وجود نداشت، بلکه فرهادی وزیر بی خطر و معمولی علوم نیز از ناتوانی میرنیا در اداره بزرگترین دانشگاه شمال ایران چشم پوشی کرد؛ تا برخلاف انتظارها این دانشگاه در حوزه شور و تهیج علمی، سیاسی و فرهنگی همچون دیگر دانشگاه های دولتی استان نظیر دانشگاه کشاورزی ساری دوران رکود خود را سپری کند و به جای فعال شدن انجمن ها و دانشجویان فرهنگی نظاره گرد محدودیت و افول آنها باشیم.

میرنیا؛رئیس فعلی این دانشگاه در این نشست بازهم دست به ارائه آمار زد و به جای اینکه در جایگاه رئیسی فرهیخته و استادی توانمند قرار گیرد و حداقل نطقی قابل توجه و اثرگذار داشته باشد طوری رفتار کرد که یک ربات هم از عهده آن( به مراتب بهتر از او) برمی آمد.

توقع هواران دولت در مازندران، به ویژه دانشگاهیان، فرهنگیان و علاقمندان علوم انسانی این بود که ریاست این دانشگاه در دولت تدبیر و امید به شخصی سپرده شود که به ظرفیت های این نهاد علمی بیافزاید و بتواند ضمن تهییج فرهنگی و علمی دانشجویان، زمینه را برای معرفی هرچه بیشتر این دانشگاه به سطح عمومی جامعه فراهم آورد و نقشی فعال در حوزه اندیشه ورزی مازندران ایفا کند.

اما میرنیا که جانشین اصغری آقمشهدی بدشانس شده بود به شدت خنثی عمل می کند و به گواه بسیاری از دانشجویان و حتی استادان این نهاد علمی، بودن و نبودنش در بابلسر تفاوت چندانی ندارد.

در طرف مقابل استاندار مازندران نیز انگار نه انگار در محیطی علمی حضور پیدا کرده است و مجددا همان رفتار و حرف هایی را تکرار کرد که اگر به صداوسیما، جلسه جهادکشاورزی؛ نشست کانون اتومبیل رانی یا هر جای دیگری می رفت، می زد.

در واقع دوطرف ماجرا (میرنیا و ربیع فلاح) اصلا از اصل ماجرا جدا شدند و کسالت آور ترین نشست معاونین، روسای دانشکده ها، مدیران مختلف و اعضای تشکلهای دانشجویی دانشگاه مازندران را رقم زدند.

اگر متن خبر منتشر شده این نشست در سایت استانداری مازندران را بخوانید باورتان نخواهد شد این حرف های بی ربط و معمولی در حضور تشکل های دانشجویی زده شده است!

با توجه به وجهه علمی و فرهنگی رئیس جمهور و انتخاب روسایی فعال و خوش سخن در دانشگاه های اصلی کشور(تهران، مشهد، تبریز و اصفهان) انتظار می رفت برای مازندران هم رئیسی انتخاب شود که حداقل بتواند حرفی برای گفتن داشته باشد نه اینکه در نقش یک ضبط صوت عمل کند.

فلاح هم هنوز نتوانسته اند شخصیت علمی خود را بروز دهند، بیان دستاوردهای دولت البته ضروری است اما باید توجه داشت هر سخن جایی و هرنکته مکانی دارد.

 فلاح می توانست در کمتر از 5 دقیقه به صورت فهرست وار و اجمالی دستاوردها و چالش های دولت را بربشمارد و همچنین نگاهی به موفقیت ها و گرفتاری های استان داشته باشد و در عوض بخش عمده ای از فرصت خود را به اهمیت نقش دانشگاه در گفتمان دولت یازدهم و توقعات و ایده هایش درباره دانشگاه دولتی مازندران اختصاص دهد.

اتفاقی که البته از قبل قابل پیش بینی بود، زیرا استاندار مازندران کمتر در محافل علمی و دانشگاهی حضور پیدا می کند و در مواقع حضور نیز واقعا حرفی جدی برای گفتن ندارد و این کاستی چشمگیر؛ عین این سه سال تکرار شده و عجیب است که نه خود ایشان و نه مشاورانشان به این ضعف بزرگ پی نبرده اند.

میرنیا هم هنوز حتی موفق به ارائه یک سخنرانی و یا نظریه موفق و جذاب نشده است و ادامه حضور وی در دانشگاه مازندران بی شک موجب درجا زدن مهمترین نهاد علمی شمال کشور خواهد شد.

از میرنیا با توجه به روحیات و سطح اطلاعات و قدرت بیانش انتظار بیشتری نمی رود و بعید به نظر می رسد در 8 ماه باقی مانده از این دولت بتواند حتی اندکی پیشرفت کند.

اما از فلاح به عنوان مدیر ارشد استان انتظار می رود که این ضعف را پذیرفته و در راه رفع آن گام هایی جدی بردارد، زیرا یکی از جدی ترین پشتوانه های رای دولت همین دانشگاه ها هستند و اگر نتوانیم شور و شعور دانشجویان را برانگیزیم بی شک در کسب آرای موافق آنها نیز ناکام خواهیم ماند و جلساتمان بیشتر شبیه یک قُل دو قُل خواهد بود تا حضوری جدی و موثر!