به گزارش خزرتیترخبر و به نقل از فارس، همواره در ادبیات راه و شهرسازی و عمران گفته شده راه، محور توسعه است البته این سخن به حق و کاملاً درست است زیرا راه به‌عنوان نخستن وسیله ارتباطی بین افراد، جامعه، منطقه و کشورهاست و همین ایجاد ارتباط و تبادل موجب توسعه، عمران و آبادانی می‌شود.

اما اینکه خود مسئولان راه وشهرسازی یا حمل و نقل جاده‌ای تا چه میزان به این امر باور دارند خود جای بحث است و مهم اینکه تکلیف این راه‌ها چگونه است و چرا در برخی از راه‌های مواصلاتی شاهد یک بام و دو هوا هستیم.

راه داخل شهر و خارج شهر نیز بحث دیگری است که تابع قانون و مقررات راه‌ها است ولی تا چه حد و چگونه این قانون تفسیر و اعمال و اجرا می‌شود و چرا در برخی موارد تفسیر قانون متفاوت می‌شود؟ علامت سؤال بزرگی نه برای مردم بلکه حتی برای  مسئولان و شهرداران ایجاد کرده است.

در جاده‌های مازندران که سفر می‌کنی، گاهی در جاده‌هایی حرکت می‌کنی که هم خود و هم خودرویی که بر آن سواری احساس راحتی و آرامش داری اما این آرامش ناگهان به ترس و دلهره تبدیل می‌شود، گویی که گرفتار زلزله شده و لرزش خودرو  همراه با سر و صدای افتادن در چاله چوله‌ها راحتی چند دقیقه قبل را سلب کرده و حال هم نگران خودت هستی و هم جیبت و هم خودرویی که با کاهش طول عمر قطعات، عمر مفید خود را از دست داده و علاوه بر صرف وقت و هزینه هنگفت، باید مدت‌ها در تعمیرگاه‌ها متوقف باشد تا شاید قدری بهتر شود و مجدد همین جاده‌ها را تحمل کند.

صرف نظر از خسارات به صاحب خودرو این نکته مهم هم باید توجه شود که به اقتصاد جامعه هم خسارات وارد شده و مشکلات فراوانی را حتی برای دولت ایجاد می‌کند که خروج ارز و واردات قطعات خارجی از جمله آن است.

اما موضوع اصلی بحث نگاه راه و شهرسازی یا حمل و نقل جاده‌ای به محورهای استان است که اولاً باید نگاه همسان داشته و برای راه‌های غرب و شرق و مرکز استان فرقی قائل نشود و خود را مسئول همه نقاط استان بداند.

دوماً تکلیف راه‌های درون‌شهری و برون‌شهری را مشخص کند و در همه نقاط استان برای این موضوع نیز نگاه یکسان داشته باشد، اگر در جایی راه داخل شهر به‌عنوان راه ارتباطی جاده‌ای محسوب و از خدمات راه و شهرسازی بهره‌مند و آسفالت می‌شود، سایر نقاط شهر مشابه نیز باید از این خدمات بهره‌مند شوند.

اما در غرب مازندران عموماً شاهد بی‌مهری و شاید بی‌توجهی راه و شهرسازی یا حمل و نقل جاده‌ای هستیم که در بحث خدمات راه را شهری محسوب و به گردن شهرداری می‌اندازد اما در بحث مجوزها، حریم و ... خود را مالک و محق می‌داند که لازم است این دوگانگی رفع و تکلیف روشن شود.

در شهرستان نور و از ابتدای ورودی شهرستان، شهر ایزدشهر واقع است که مصداق همین مثل یک بام و دو هوا است و در مرکز شهرستان خیابان آیت‌الله خامنه‌ای شهر نور و در انتها هم شهر رویان که به‌دلیل نبود کمربندی و نیمه‌کاره ماندن دچار این مشکل است.

در جلسات متعدد که حتی با حضور مسئولان راه و شهرسازی مازندران در فرمانداری برگزار شد این موضوع مورد مناقشه شهرداران و راه و شهرسازی بود ولی همچنان بدون نتیجه مطرح است و مردم از این موضوع متضرر می‌شوند.

در پی اعتراضات مردمی به سراغ شهردار ایزدشهر هم رفتیم تا موضوع را پیگیری کنیم که وی نیز موارد قبلی را تأکید کرد و گفت: مجموعه شهرداری و شورای شهر ایزدشهر بارها پیگیر روکش آسفالت محور ترانزیتی ایزدشهر شد اما پاسخ مثبتی دریافت نکرد.

حسن یحیی پور اظهار کرد: راه و شهرسازی ادعا می‌کند این محور شهری محسوب می‌شود و بر اساس قانون شهرداری موظف به نگهداری آن است اما سؤال ما این است که اگر محور شهری است پس عبور کامیون و خودروهای سنگین ممنوع است و نباید اجازه تردد داد.

وی افزود: آیا می‌توان در شهری که کمربندی ندارد و راه اصلی و ارتباطی غرب به شرق و مرکز استان و سایر استان‌های همجوار از جمله پایتخت کشور و خراسان است اجازه تردد خودروهای سنگین و مسافربر (اتوبوس‌ها) را نداد.

شهردار ایزدشهر ادامه داد: با توجه به اینکه کمربندی وجود ندارد و جاده داخل شهر ایزدشهر یک محور مواصلاتی ترانزیتی است در نتیجه باید راه و شهرسازی یا حمل و نقل جاده‌ای کمک شهرداری بیاید و یا اینکه کمربندی احداث و محور داخل شهری را تحویل شهرداری دهد.

وی گفت: در برخی نقاط شهری که وضعیت مشابه ما را دارند از سال 88 تا کنون سه مرحله روکش آسفالت صورت گرفت ولی در غرب مازندران به‌ویژه شهرستان نور و ایزدشهر با بی‌مهری مواجه است.

براساس این گزارش، به‌ دلیل نیمه‌کاره ماندن کمربندی نور ـ رویان خودروهای سنگین در شهر نور نیز از خیابان آیت‌الله خامنه‌ای (داخل شهر) تردد دارند که وضعیت اسف‌باری را ایجاد و تردد خودروهای سبک به‌دلیل دست‌انداز و چاله چوله‌های کوچک و بزرگ به سختی و با خسارات همراه است.

در رویان نیز از مرکز شهر تردد که ضمن خسارات به آسفالت موجب ترافیک سنگین و گاهی قفل شدن مسیر می‌شود که بیشتر مسئولان نیز خود از نزدیک شاهد بودند.

کمربندی نور ـ رویان تنها به‌دلیل عدم تملک و خریداری 400 متر زمین در طول مسیر نیمه‌کاره باقی ماند و جلسات متعدد مسئولان شهرستان با راه وشهرسازی و شرکت توسعه ساخت همچنان به نتیجه قطعی و اجرایی نرسید.