به گزارش خزرتیترخبر و به نقل از وارش، احتمالا متولدین دهه شصت و دهه های پیش از آن به خوبی به یاد دارند که به دلیل شرایط اسفناک ناشی از جنگ تحمیلی و بحران های گوناگون اقتصادی و اجتماعی منشعب از آن ، کیفیت خدمت رسانی به مردم بسیار پایین بود به طوری که گهگاه مسئولین مجبور بودند برای ارائه خدمات ابتدایی به روش های قرون وسطایی متوسل شده و با اسب و گاری نسبت به تامین سوخت مورد نیاز، آب و دیگر ضروریات زندگی شهروندان اقدام کنند.

پس از پایان جنگ اما امیدواری ها زنده شد و با جهشی که در راستای برآورده کردن نیازهای زیستی مردم در کشور ایجاد شد کم کم این نگرانی ها برطرف شدند.

اما گویا داستان مازندران بسیار پیچیده تر از آن است که با این روش ها بتوان به آسایش مردم امیدوار بود، داستان تکراری قطع گاز در فصل سرما و بی توجهی دولت به تامین گاز استانهای شمالی از منابع پایدار داخلی سبب شد تا هر از چندگاهی آنهم در سردترین روزهای زمستان شاهد افت فشار گاز و دردسر مردم برای گرم کردن محفل خانواده باشیم.

وعده های توخالی و پی در پی مسئولان در طول چند دهه سبب شد مردم از عملیاتی شدن چنین وعده هایی ناامید شوند و دست دعا به سمت آسمان بلند کنند تا شاید فرجی حاصل شود و امداد الهی به داد مردم مازندران برسد.

ماجرای قطع گاز منطقه شمال توسط کشور ترکمنستان که تا به حال چندین بارتکرار شده است سبب شد تا مطالبات مردمی اوج بگیرد و درخواستها برای حل این معضل افزایش یابد، دولتمردان به هر حال یک روزی باید به خود بیاید و تفاوت رفتار میان مردم شمال و سایر نقاط کشور را جبران نمایند.

اما ظاهرا در زمستان امسال علاوه بر مشکل گاز ، مشکل آب هم برای مردم به وجود آمده است، قطع کامل و چند روزه آب در بخش های وسیعی از شهرستان ساری و آبرسانی با "تانکر" ما را به یاد روزهای سخت جنگ می اندازد که مجبور بودیم برای تهیه یک "دبه" آب آشامیدنی ساعت ها در صف بایستیم.

معلوم نیست که چرا چنین گرفتاری هایی در استان پربارش کشور ایجاد می شود و چرا مسئولان به موقع برای رفع آن اقدام نمی کنند؟

از هر زاویه ای که به ماجرا نگریسته شود آبرسانی با تانکر و گازرسانی با کپسول های گاز در سخت ترین روزهای سال به هیچ وجه زیبنده مسئولان و مردم مازندران نیست.

دست اندرکاران و متصدیان استانی و شهرستانی بهتر است به جای برگزاری همایش های بیهوده آستین همت را بالا بزنند و وارد میدان شوند، اگر توانایی لازم را ندارند عطای کار را به لقایش ببخشند و صندلی های شیرین مدیریت را برای باعرضه ها خالی کنند.