خزرخبر: این روزها در استان مازندران، شاهد حضور متکدیان غیربومی هستیم که در شهر مشغول تکدی‌گری هستند و از این راه کسب درآمد می‌کنند، افرادی که موجب می‌شوند تا نیازمندان واقعی از کمک‌های مردمی محروم بمانند، غفلت مسئولان نیز هر روز بر شمار این متکدیان غیربومی می‌افزاید و دودی می‌شود بر چهره زیبای استان.

در ایام نوروز و تعطیلات، مسافران زیادی به سمت استان مازندران سفر کردند تا از زیبایی‌های این استان بهره‌مند شوند، استانی که درختان کهنش در گوشه و کنار مسیر، رنگ دیگری به شهرهای استان می‌دهد و طراوت آن را دو چندان می‌کند.

اما در این ایام شاهد تکدی‌گری افرادی بودیم که هیچ شباهتی به بومیان این استان ندارند، افرادی که در لابه‌لای ترافیک خودروها به تکدی‌گری می‌پردازند.

حضور این افراد در جاده‌های آمل و فیروزکوه، چهره ناهنجاری را از شهرهای استان مازندران به نمایش می‌گذارد و تنها فکری که از ذهن این مسافران می‌گذرد، بی‌توجهی و کم‌کاری مسئولان نسبت به وضعیت استان است.

در شهرهای استان مازندران نیز شاهد حضور این متکدیان هستیم، که گاهی با کودکان بسیار کوچکی در دستان‌شان، دل‌های مردم دلسوز را به درد می‌آورند و از این راه، کسب درآمد می‌کنند در استان به اندازه کافی افراد مستحق هستند، که ناشناخته مانده‌اند، افرادی که کسی سراغی از آنها نمی‌گیرد.

افرادی که شب‌ها با گرسنگی به خواب می‌روند و از آمدن فردای‌شان بیم‌ناک هستند، افرادی که مسئولان هیچ سراغی از آ‌نها نمی‌گیرند، تا وقتی که صدای همسایه‌ای بلند شود، تا هنگامی که یک خبرگزاری، خبر بی‌بضاعتی آنها را فریاد کند.

امروز با حضور این متکدیان غیربومی که بیشترشان از کشور پاکستان آمده‌اند آیا مسئولان مرتبط استانی که در خواب زمستانی به سر می‌بردند، اما حالا که بهار آمده ‌است، باز هم قصد بیدار شدن ندارند؟

معضل کم‌توجهی به وضع معیشتی خانواده‌های نیازمند استان، خود فریاد کردن ضعف مدیریتی است، با این وضعیتی که اکنون پیش آمده ‌است و متکدیان غیربومی بر آن افزوده شدند، دیگر چه چیزی را باید نشان دهد جزء خواب غفلت را.

اگر فردی نیاز به کمک دارد و مستحق واقعی است، باید شناخته شود، نه اینکه با بی‌توجهی مسئولان، افرادی که تنها ادعای مستحق بودن می‌کنند، راه کمک‌رسانی به افراد نیازمند را ببندند.

برای ساختن جامعه آرمانی، شعار و حرف کافی نیست، بلکه باید آستین‌ها را بالا زد و عمل کرد، نشستن پشت میزهای مدیریتی، مشکلات جامعه را بهبود نمی‌بخشد.

بازدید از خیابان‌های شهر پشت شیشه خودروها، مشکلی از دوش شهر بر نخواهد ‌داشت، بلکه باید با پای پیاده در شهر کنار همین مردم قدرم زد تا آه کودک گرسنه‌ای که در گوشه خیابان دست‌فروشی می‌کند را شنید، تا فریادهای مادری که پول درمان فرزندش را ندارد دید، تا درد پدر خانواده را حس کرد.

تنها کمی عمل می‌خواهد تا دست‌های مسئولان شود دستی برای کمک به نیازمندان واقعی، نه اینکه با خواب‌های غفلت، مسیر کمک‌رسانی به این افراد مسدود شود.