به گزارش خزرخبر و به نقل از فارس،یک کشاورز مازندرانی در نامه ای به رئیس جمهور چنین نوشت:

سلام آقای رئیس جمهور، من یک کشاورز مازندرانی هستم، اسمم علی، لقبم مازنی، از دیار علوی، فرزندانم همچون ببر و شیرانی دلیر خط ‌شکن جبهه‌های حق علیه باطل از مرزهای جنوب تا غرب کشور گرفته تا سوریه و خان‌طومان، علم و تقوی، سخت کوشی، صبوری و مهمان‌نوازی ساکنان دیارم زبانزد عام و خاص است، حافظ مرزهای شمالی و میزبان مهمانان کل کشور هستیم، دستان‌مان پر از چروک و پوستش زبر و خشن ولی قلب‌های ما شکسته شده و مهربان، حافظ نظام و انقلاب و حامی ولایتیم.

اگر نان شب خود را نداشته باشیم، سفره رنگینی پیش مهمانان خود پهن کرده تا شرمنده آنها نشویم، به همین خاطر دغدغه هر نقطه از کشور و مردم خوبش را دغدغه خودمان می‌دانیم و تمام همت خود را به کار برده تا با تولید و تأمین نیازهای اصلی کشور به خصوص در بخش کشاورزی، مشکلات کشور کمتر شود.

تولیدات کشاورزی و دامی دیار ما تقریباً بیشتر نیازهای کشور را می‌تواند، تأمین می‌کند و کالاهای ایرانی تولید شده ما به خاطر خاص بودن محصولات و مرغوبیت آنها می‌تواند بخش عمده صادرات بخش کشاورزی و دامی کشور را شامل شود، ولی حیف که دست تنهائیم و حمایت از ما بسیار بسیار ناچیز بوده یا اصلاً از ما حمایت نمی‌شود.

آقای روحانی، رهبر انقلاب با هدف حمایت از اقشاری همچون ما شعار امسال را چه نیکو انتخاب کرده است، سال 97 سال حمایت از کالای ایرانی و تولید داخلی،ما کشاورزان نیز که جز تولیدکنندگان غیرصنعتی و حتی تأمین کننده برخی از مواد اولیه بخش‌های صنعتی  محسوب می‌شویم، نقش زیادی در چرخه تولید کشور داریم.

آقای رئیس جمهور، خبر داری؟! سم،کود، بذر و ابزار کشاورزی چقدر گران است که جرأت نداریم به سمت فروشندگان این کالاها برویم، حداقل انتظار داشتیم این مواد و ابزارهای ضروری بخش کشاورزی توسط خود دولت و آن هم به صورت یارانه‌ای تأمین و توزیع می‌شد، تا تولید هم بدون دغدغه و هم ارزان و با کیفیت تمام می‌شد، مگر قبل از دهه 80 اینگونه نبود؟

متولیان امر کشاورزی در سطح کشور نیز از بالا تا پایین به ‌جای انجام وظایف اصلی خود و رفع دغدغه‌های ما تنها نقش "وزارت آمار" را بازی می‌کنند و ارائه دهنده آمار زحمات ما و سخنگوی غیرامین کشاورزان شدند.

آقای روحانی، برف و سرما، سیل و خشکی آمد و محصولات و درختان ما یخ زد و یا از بین رفت، در دولت شما گفتند جبران می‌کنیم که نشد، گفتند باید بیمه می‌کردید، می‌رویم بیمه، یک برگ کاغذ جلوی ما می گذارند، ما هم با دلخوشی امضا می کنیم، موقع جبران خسارت می‌گویند: اگر درخت شما خشک شده شامل بیمه نمی‌شود، اگر محصول شما از بین رفته شامل بیمه نمی‌شود، چون شما نتوانستید مسائل مد نظر بیمه را رعایت کنید، ما که متوجه نمی‌شویم اینها چه می‌گویند، این‌قدر پیچیده و غیرشفاف با ما صحبت می‌کنند، که ما گیج می‌شویم و سر خود را پایین می‌اندازیم و می‌ریم خونه، البته اگر بیمه شفاف باشد ما کشاورزان خیلی علاقه داریم، بخشی از مشکلات ما از طریق بیمه حل شود.

آقای رئیس جمهور، امسال که سال حمایت از کالای ایرانی و تولید ملی است، از همین اول سال مسئولان ارشد استان آب پاکی را روی ما ریختند به ما می‌گویند که بهتر است برنج نکاریم، چون آب نیست، سوال ما اینجاست آیا این عزیزان نمی‌توانند مدیریت درست و به موقع انجام دهند تا ما چنین مشکلی را نداشته باشیم.

به‌ نظر ما کشاورزان که کمتر متوجه می‌شویم این است که کارشان مدیریت نیست، این یک نوع رفع تکلیف است،احتمالاً فردا خواهند گفت درختان مرکبات و سیاه ریشه را نیز قطع کنیم، از آن چوب و هیزم تهیه کنیم چون آب نیست؟!

به‌ خدا اگه این همه پرسنل و مدیر که در ادارات جمع شده‌اند و سرشان همش توی کامپیوتر هست و یا همش جلسه‌اند و می‌گویند ما داریم کار می‌کنیم، کمی به فکر ما بودند مشکلی در کشور نخواهیم داشت.

آقای روحانی، شنیده‌ایم به‌ خاطر شعار امسال دولت بخشنامه کرده اگر محصولاتی تولید مشابه داخلی دارند از واردات آنها جلوگیری خواهد شد، مگر غیر از این است که برنج و مرکبات مازندران و شمال کشور، بهترین نوع محصول ملی و صد درصد تولید داخلی است و تأمین کننده کل کشور می‌تواند باشد و حتی با صادرات محصولات مازاد بر نیاز داخلی ارز آور نیز است، چرا به تولید و مصرف این دو محصول مهم و مورد نیاز کشور توسط خود مسئولان بها داده نمی‌شود و این همه واردات بی‌رویه و آنهم اجناسی نامرغوب وارد کشور می‌شود.

البته بچه‌های تحصیل‌کرده ما، به ما می‌گویند در کشور "مافیا و دلال دانه درشت" زیاد هستند، ما که نمی‌فهمیم منظور از این صحبت بچه‌های ما چه کسانی در کشور هستند، مدیران ارشد و اطرافیان آنها یا دیگران از آن طرف مرزها؟!

در زمان فروش محصولات‌مان که آن را با شوق و ذوق و مشقت و سختی فراوان تولید کرده‌ایم، ما می‌مانیم و مشکلات، بدهی‌ها، دغدغه‌ها و دلالان می‌مانند و سودهای هنگفت‌شان و دولت می‌ماند و بی‌تفاوتیش و گفتار درمانی و شعار.

البته در روزهای آتی امسال نیز در کشور شاهد محصولات کشاورزی مشابه خارجی که در داخل مرغوب‌تر از آن تولید می‌شود به وفور خواهیم بود، وقتی اعتراض می‌کنیم، می‌گویند، خرید قبلی بوده و یا از گمرک ترخیص نشده بود، واقعاً این طور است؟!

آقای رئیس جمهور، اینقدر ما را در مضیغه قرار می‌دهند تا ما نتوانیم زمین‌های خودمان را کشت کنیم و تأمین کننده و تولید کننده نیازهای اصلی کشور باشیم و به ناچار مجبور شویم زمین‌های خودمان را بفروشیم و بشود ویلا برای برخی افراد، آیا مشکل مردم ما در سطح کشور ویلا و رفاه در ویلا است، یا ضرورت حمایت از تولید داخلی و تولید محصولات مرغوب داخلی و اشتغال جوانان و تأمین معیشت مردم به‌خصوص قشر زحمتکش کشاورز که به یک لقمه نان حلال راضی است.

واقعاً برای ما سوال است، چرا حمایت از تولید از ابزارهای توسعه کشوری غنی همچون ایران وضع ناهنجاری پیدا کرده، ولی تغییر کاربری زمین‌های مرغوب کشاورزی برای غیربومی‌ها آسان، اما برای ساخت تنها یک منزل مسکونی برای فرزندان این دیار، در پیچ و خم اداری گیر می‌کند؟!

آقای روحانی: اخیراً داشتم صحبت‌های شیرین و ارزشمند رهبر معظم انقلاب را در تلویزیون خطاب به مدیران ارشد نظام گوش می‌دادم که فرمودید: قلب‌های خودتان را اصلاح کنید تا قلب‌های شما و عمل و افکار شما همانند قلب‌های پاک و ساده زیست دولت‌مردان دهه شصت نظام جمهوری اسلامی ایران شود (البته این تعبیر من از کلام آقا بود).

واقعاً چرا نباید مدیران حال جمهوری اسلامی خودشان از تولیدات داخلی استفاده کنند، چرا نباید مدیران ارشد ملی و استانی کمی خاک بخوردند و کمی با سفره دل‌های رنجور و پر از درد ما همنشین شوند و چرا نباید به مشکلات ما رسیدگی شود؟

آقای رئیس جمهور، دردهای ما زیاد است، مدیران شما در سطح ملی و استانی یا گوش شنوا ندارند، یا با صحبت‌هایی که عموماً در آن صداقت نیست و یا کلمات درشتی که ما آنها را درک نمی‌کنیم، کار خودشان را توجیه می‌کنند و هیچ‌گاه اندکی دردها و دغدغه‌های ما را کاهش نمی‌دهند.

مائیم کشاورز، قانع و صبور و حافظ انقلاب و نظام و حامی تولید داخلی، مدیران اند و شعار هنده و تنها توجیح کننده و گفتار درمانی می کنند، چه بد شده است، اکثر مدیران کشور و استان گوش شنوای گلایه‌ها و انتقادات و پیشنهادات ما را ندارند، گفتم شاید با شما که با رأی این مردم رئیس جمهور شده اید کمی درد و دل کنیم، شاید این حرف‌های دل من که حرف دل همه کشاورزان و تولیدکنندگان ایرانی است، به گوش شما برسد و شما تذکر و هشداری به مدیران کشور در سطوح مختلف به‌خصوص مدیران دست اندرکار بخش کشاورزی بدهید، البته زیاد هم امیدوار نیستیم، چون سال‌هاست فقط حرف شنیده‌ایم نه عمل.

انشالله که مدیران کشور در سطح ملی و استانی و شهرستانی اندکی دغدغه‌های ما را نیز داشته باشند، به‌ خدا ما کشوری ثروتمند و غنی، با مردمی خوب، نجیب و توانمند داریم و نیاز به بیگانه نداریم.

آقای روحانی، در پایان این یادداشت و از ته قلبم، از خداوند بزرگ برای همه مسئولا ن نظام (آنهایی که به فکر مردم هستند) و در رأس آنها رهبر معظم انقلاب که همواره دغدغه همه ملت عزیز ایران را دارند، طول عمری با عزت و فرج آقا امام زمان (عج) را خواستارم.

ارادتمند شما کشاورز دردمند مازندرانی- فروردین ماه 1397