به گزارش خزرتیترخبر و به نقل از تیتر امروز، شنبه 20 مرداد ماه 1397 هفتمین جشنواره مطبوعات مازندران در نور برگزار شد، اینبار اما ضعیف تر و پر حرف و حدیث تر از هر زمان دیگر این رویداد اتفاق افتاد.

از تمام ایرادات و ضعف های فنی جشنواره که قبل از روز جشن اتفاق افتاد مانند چگونگی ارسال آثار و نحوه تفکیک بخش ها بگذریم از چند ساعت برگزاری جشن ساعت ها می توانیم بنویسیم، نوشتن نه به معنای تقدیر بلکه به معنای نقد و بازگو کردن ضعف ها.

سالن انتخابی برای برگزرای این جش صرفا مخصوص برگزرای جشن های عروسی بود و بس، تنها چند صندلی به شکل همایشی برای مسئولان در نظر گرفته شده بود، نامربوط بودن سالن و نحوه چیدمان میز و صندلی ها به نحوی بوده که حاضرین گویا به یک دورهمی برای هم صحبتی دعوت شده بودند و تمام سالن پر از هیاهو وسرو صدا بوده، این هیاهو به گونه ای بوده است که صدای سخنرانان به گوش خبرنگاران نمی رسید.

اگر بازهم از ضعف های این چنینی برگزرای این جشن بگذریم به مهم ترین بخش آن که تقدیر از خبرنگاران برگزیده می باشد می رسیم.

این بخش باز هم پر از حرف و حدیث بوده، مانند سال های گذشته، از زمان ارسال آثار به دبیر خانه جشنواره نگرانی ها از بابت « سهمیه ها» و سفارشات توسط متنفذان وجود داشت.

قبل از اعلام نفرات برگزیده خانم نعلبندانی از خبرگاران و گزارش نویسان با سابقه مازندران با اصرار خودش برای مدت کوتاهی پشت تریبون رفت و فریاد زد « امان از سهمیه ها » او دلش از سهمیه برخی افراد برای برنده شدن پر بود، اما نکته بسیار مهمی که نعلبندانی به آن اشاره کرد این بود که چرا آثار برندگان در کتابی منتشر نمی شود تا ما بخوانیم و ببینیم چه آثاری مورد قبول داوران می باشد. « کتابی که شاید هیچگاه منتشر نشود »

زمانی که برگزیدگان جشنواره و نوع اثرشان اعلام شد بیش ار پیش متوجه شدیم که برخی نام ها در این جشنواره سهم دارند و به هر حال جوایزی برای آن ها می باشد، بیم آن می رود که برخی آثار اصلا خوانده نشده و در مقابل برخی نام ها و رسانه ها ندید گرفته شده است.

عده ای در دو بخش به عنوان نفر اول انتخاب شدند که اگر آثارشان را در مقابل آثار رد شده بگذاریم و با عدالت بررسی کنیم حداقل شاید در یک جایگاه و در کنار هم قرار بگیرند.

نکته تعجب برانگیز تر این بود که در هنگام ارسال آثار، سرمقاله و یادداشت در یک بخش گنجانده شده بودند اما روز جشن تفکیک شده بودند و سه نفر در بخش یادداشت و سه نفر در بخش سرمقاله جایزه گرفته اند.

از ناحقی ها و در نظر گرفتن سهمیه ها بگذریم ، آیا تهیه یک تندیس آن هم به آن سادگی هزینه چندانی داشت ؟ از تمام سال تنها همین روز برای خبرنگاران است و همین روز هم روز تحقیر خبرنگاران شده است، شاید آن تندیس 20 هزارتومان هم هزینه نبرده است اما تنها به نفر اول تندیس داده شد و نفرات دوم و سوم تنها لوح تقدیر آن هم به شکلی کاملا ابتدایی دریافت کردند.

آیا مسئولان برگزار کننده پیش خود فکر نکردند که اینکار باعث افت انگیزه خبرنگار و تحقیر آنان می شود ؟ این حرکت مسئولان و در کنارش جایزه نقدی بسیار بسیار ناچیز به برگزیدگان، مخصوصا نفرات سوم که تنها 200هزارتومان دریافت کردند آیا غیر از افت انگیزه خبرنگاران دستاورد دیگری هم خواهد داشت ؟

گویا برخی نام ها و برخی رسانه ها به هر گونه ای باید با تندیس و لوح تقدیر از جشنواره خارج شوند و در این بین خرد شدن غرور و افت انگیزه های جوانتر های این عرصه اصلا اهمیتی ندارد.

برگزاری پر از حرف و حدیث و ضعف جشنواره زمانی تکمیل می شود که هنوز بخش اعلام جوایز تمام نشده بخشی از حاضرین برای صرف ناهار به سالن غذا خوری می روند و بسیاری از خبرنگاران پس از مراجعه به سالن غذاخوری یا ظرف های خالی مواجه شدند و ناچارا بدون صرف غذا مکان را ترک نمودند، اما هنوز ضعف های برگزار کنندگان تمام نشد و در آخر توزیع پکیج بین خبرنگاران به گونه ای بود که فضای بسیار زشت و درو از شان اهالی فرهنگ را ترسیم کرده بود، گویا عده ای در مناطق جنگ زده اقدام به توزیع بسته های خوراکی می کنند و در این بین همهمه و فشار برای گرفتن این پکیج ها توسط دوربین های همان خبرنگاران ضبط شد و در فضای مجازی انتشار یافت.

اگر جشنواره مطبوعات این است بهتر است دیگر برگزار نشود تا هم شان خبرنگاران محفوظ بماند و هم ناداوری ها انگیزه فعالین این عرصه را نابود نکند.