خزرتیترخبر: جاری‌شدن سیل اخیر در مازندران نشان داد که مدیریت بحران در این استان چندان نقشی در جلوگیری از کاهش بحران نداشته و تنها نقش مناسبی که ایفا می‌کند، هماهنگی برای جابجایی لودر و بلدوزر و سایر اقلام مورد نیاز مردم پس از تخریب سیل است.

از اقدامات پیش‌بینی و پیشگیری در سیل و حوادث غیر مترقبه خبری نیست، در زمان مقابله هم اقدامات تاثیرگذار انجام نشده و پس از آن در بازسازی هنور نارضایتی‌های زیادی وجود دارد.

اطلاع‌رسانی توسط هواشناسی انجام شده، فضای مجازی بار انتقال خبر را به دوش می‌کشد و نقش مدیران بحران در این بخش چندان دیده نمی‌شود.

سیل اخیر هم خسارت‌های زیادی به بار آورد، در یک رقم اعلام شده توسط فرماندار رامسر بیش از 140 میلیارد تومان به تاسیسات زیربنایی استان خسارت وارد شده است، آیا نمی‌شد با نصف این رقم نسبت به لایروبی رودخانه‌ها اقدام کرد؟.

مدیران استانی تلاش دارند حجم بارندگی‌ها را بزرگ جلوه دهند که کم کاری آنها پشت این بزرگ نمایی جاری شدن سیل پنهان شود.

مازندران استان باران خیز کشور است، سه استان گلستان، گیلان و مازندران از استان‌های باران خیز هستند، منطق و عقلاء می‌گویند که همه نوع آمادگی برای بارش‌های حتی به مقیاس بیشتر باید وجود داشته باشد.

لابه‌لای حرف‌های مسؤولان مباحثی در ارتباط با کم کاری‌ها و اقدامات انجام نشده وجود دارد که نشان می‌دهد امکان کنترل بحران قبل از وقوع حادثه وجود داشته است.

به طور نمونه صحبت‌های فرماندار عباس آباد، اظهارات استاندار گیلان در ارتباط با لزوم لایروبی رودخانه‌ها و مصاحبه‌های محمد اسلامی استاندار مازندران در ارتباط با برنامه‌ریزی برای کنترل سیل و همینطور صحبت‌های معاون رئیس جمهور درباره لزوم توجه به مباحث آبخیزداری نشان می‌دهد که کم کاری تاریخی در حوزه کنترل سیلاب در استان مازندران انجام شده و این روند همچنان ادامه دارد.

سیل آمد و رفت، خسارت‌های سنگینی هم برجای گذاشت، زخم آن چندین سال بر پیکره شمال کشور و روحیه مردم باقی می‌ماند، مانند حادثه سیل نکا، بهشهر و میاندورود آنچه که بیشتر از همه باید به آن توجه داشت، جلوگیری از حوادث مشابه هست.

وقتی منزل مسکونی کنار رودخانه تخریب می‌شود نشان می‌دهد که حریم رودخانه حفظ نشده است.

وقتی پل بزرگی تخریب شده و جان یک نفر در آن از دست می‌رود، نشان می‌دهد که اقدامات ایمنی در رودخانه و ساخت پل رعایت نشده است.

بحث لایروبی رودخانه‌ها به کلی فراموش شده و متولیان امر در حوزه مدیریت بحران فقط به دنبال برنامه‌ریزی در داخل بحران هستند، این در صورتی است که واقعاً در زمان بحران اقدام اساسی نمی‌توان انجام داد، تجربیات بیشتر کشورها نشان می‌دهد که در پیشگیری و پیش‌بینی باید تلاش‌های لازم انجام داد.

حادثه سیل در غرب استان بخشی از کم کاری مدیریت بحران در رسانه‌ها انعکاس داده شد، سیل خسارت بسیار جدی به مناطق چهاردانگه استان مازندران وارد کرده است، این موضوع نشان می‌دهد که مدیریت بحران اشراف کامل نسبت به جلوگیری از بحران در استان ندارد و حتی مباحثی که باعث بحران می‌شود را شناسایی نکرده است.

شب دراز است و قلندر بیدار

پائیز در ابتدای راه قرار دارد، سیل اخیر در استان مازندران نشان داد که به احتمال بسیار زیاد فصل پر بارشی را پیش‌رو داریم، همانطور که مدیران بحران همه امکانات‌شان را به اذعان خودشان به سمت مناطق سیل زده گسیل کرد‌ه‌اند، فکری به حال جلوگیری از بحران‌های پیش رو بکنند و اگر در استان ظرفیتی برای پاکسازی رودخانه‌ها وجود ندارد، از توان سایر استان‌ها و شهرستان‌ها برای جلوگیری از بحران جدید استفاده کنند.

هواشناسی مازندران در چند روز آینده از بارش شدید باران خبر داد، با توجه به زیرساخت‌های ضعیف استان مازندران نگرانی از احتمال بروز خسارت در دیگر مناطق هم وجود دارد و دلیل آن عدم برنامه ریزی برای کنترل  مهار آب‌های سطحی است که اگر بخش اندکی از این آب‌ها و روان‌آبها ساماندهی می‌شد می‌توانستیم در فصل بارش سال، جشنواره باران برگزار کنیم نه اینکه فصل باران که می‌رسد نگران تخریب رودخانه‌ها، اراضی کشاورزی، ابینه‌های تاریخی، مراتع و حتی زیرساخت‌های اساسی که اعتبارات زیادی برایش هزینه شده و در نهایت با یک سیل پیش بینی شده به شدت تخریب شده است.

روزهای گذشته تصویر مدیران ملی با چکمه در فضای مجازی منتشر شده، برخی‌ها بدون توجه به دل داغدار مردم چنان از چکمه پوشیدن مدیر کیف کردند که نگو و نپرس، اما حقیقت این است که اصلاً نباید این اتفاق می‌افتاد، چه بهتر بود که مدیر استانی و یا ملی پس از سیل با لباس شیک و تر و تمیز در محل بحران حاضر می‌شد و از اینکه توانستند این حجم بارش باران را بدون خسارت مدیریت کنند به رسانه‌ها گزارش می‌داد!.

این روزها نقش مدیریت بحران و سایر مدیران استانی بارش‌های باران و برف فضا سازی و بزرگ نمایی قبل از وقوع حادثه و پس از آن بزرگ تر جلوه دادن خوده حادثه و بلند کردن کاسه چه کنم نزد مسؤولان ملی برای دریافت اعتبارات بازسازی است که در توزیع آن حرف و حدیث‌های زیادی وجود دارد.

نکته آخر اینکه چه اشکالی داشت که این اعتباراتی که برای بحران در استان قرار هست هزینه شود، صرف جلوگیری از بحران می‌شد؟