خزرتیترخبر:چپ و راست، اصلاح‌طلب و اصولگرا، احمدی‌نژاد و روحانی ندارد،دولت‌ها یکی پس از دیگری می‌آیند و می‌روند ولی انگار قرار نیست در مازندران اتفاقی بیفتد، دیگر عادت کرده‌ایم حسرت نداشته هایمان را بخوریم و آرزوهایی را در سر بپرورانیم که به‌راحتی برای دیگر استان‌ها دست‌یافتنی است،علت چیست و مقصر کیست را کسی نمی‌داند و یا شاید همه می‌دانند و خود را به نادانی می‌زنند.

هنوز بعد از گذشت 40 سال از پیروزی انقلاب پروژه‌های تکراری آب‌رسانی و برق‌رسانی در لیست پروژه‌های افتتاحی این استان به چشم می‌خورد و مدیران باافتخار پشت تریبون رفته و به کرده خود افتخار می‌کنند، کسی نیست از این غاصبان کرسی خدمت بپرسد که تابه‌حال چه می‌کردید؟

آیا تاکنون از خود پرسیده‌اید چه شده که امروز حسرت داشته‌های دیگر استان‌ها را می‌خوریم و آیا این‌همه مواهب خدادادی برای توسعه و پیشرفت یک استان کافی نیست؟ مگر استان‌های دیگر چه دارند که ما نداریم؟ چگونه است که آن‌ها می‌توانند مسیر رشد و توسعه را به‌راحتی طی کنند ولی این مسیر برای ما غیرقابل دسترسی و مسدود است؟

قصد ما سیاه نمایی وضعیت موجود نیست، ولی اگر قطعات پازل عقب‌ماندگی مازندران را در کنار هم قرار دهید درمی‌یابید که این عقب‌ماندگی اتفاقی نیست و سیاستی برنامه‌ریزی‌شده در طی این سال‌ها مازندران را از کورس رقابت با سایر استان‌ها کنار گذاشته است.

شاید می‌خواهند مازندران سرسبز را به‌عنوان حیاط‌خلوت پایتخت‌نشینان برای تعطیلات آخر هفته همین‌گونه بکر و دست‌نخورده نگهدارند.

احداث بزرگراه تهران شمال دلیلی بر این مدعاست، بزرگراهی که تنها منفعت آن سهولت دسترسی پایتخت‌نشینان به مازندران بوده است و آورده‌ی آن برای استان هجوم زمین‌خواران و تخریب منابع طبیعی بوده است.

این پروژه‌ی چند صدمیلیاردی در حالی هرساله بودجه‌های مربوطه را جهت تسریع روند اجرایی خود جذب می‌کند که بسیاری از شهرهای مازندران فاقد کمربندی مناسب می‌باشند و وضعیت راه‌های استان نیز شرایط مطلوبی ندارد و نیازمند تخصیص اعتبارات لازم است ولی دریغ از بودجه‌ای مناسب که بتوان دستی بر سر و روی جاده‌هایی کشید که متأسفانه سالانه جان بسیاری از هم‌وطنانمان را می‌گیرد، احداث این بزرگراه و اسرار بر تزریق بودجه‌های مناسب جهت سرعت بخشیدن به روند اجرایی آن نشان‌دهنده‌ی این سیاست است که سهولت رفت‌وآمد مسافرین اعم از پایتخت‌نشینان و... به مازندران بر رفاه و امنیت ساکنین این دیار ارجحیت دارد.

از سوی دیگر چپاول زمین‌های ساحلی توسط دستگاه‌های دولتی و خصوصی و تاراج جنگل‌ها، مراتع و معادن به بهانه‌ی اجرای پروژه‌های ناکارآمد و بی‌فایده نشان می‌دهد که از گذشته‌های دور سودجویان و منفعت‌طلبان وابسته به قدرت در پی گرفتن سهم خود از این استان بوده‌اند.

سکوت نمایندگان مجلس در این خصوص نشان می‌دهد که آنان هم از وضعیت موجود راضی بوده و با این شرایط مشکلی ندارند.

مصیبت مازندران مظلوم زمانی به اوج خود می‌رسد که مدیرانی ناکارآمد سکان دستگاه‌های اجرایی آن را در دست گرفته‌اند، مدیرانی که سال‌هاست دچار روزمرگی شده‌اند و تنها دغدغه‌ی آنان حفظ جایگاه و منصب خود می‌باشد و برای این مهم از هیچ کوششی دریغ نمی‌ورزند.

ولی حرف پایانی‌ام با روسای جمهوری است که مدت‌هاست از مردم ساده و بی‌ریای استانم به‌عنوان ابزاری برای رسیدن به کرسی ریاست خود استفاده کرده‌اند، آقایان، شمایی که برای به هیجان آوردن مردم و برای تشویق‌های بلند و پرچم تکان دادن آنان شعارها و وعده‌هایی را می‌دهید که توان اجرای آن را ندارید یقین بدانید که مظلومیت و آه مردم این دیار دامنتان را خواهد گرفت.

تعطیلی کارخانجات، بیکاری، تورم، طلاق، ناهنجاری‌های اجتماعی، فاصله‌ی طبقاتی و مسائلی این‌چنینی نباید گریبان گیر استانی با ظرفیت‌های مازندران شود، استانی که می‌تواند با پتانسیل‌های بالقوه و بالفعل خود کشوری را اداره کند چرا امروز باید دستخوش مشکلاتی باشد که دمار از روزگارش درآورده است.

مسئولینی که سیاست‌های غلط آنان امروز کشور را با بحران‌های موجود مواجه کرده است باید بدانند مسئولیتی که امروز بر عهده‌ی شماست مسئولیتی گذراست و خدمت به مردم موهبتی است که خداوند به شما عطا کرده است ولی متأسفانه این موهبت امروز برای برخی از شما به ابزاری برای رسیدن به مقاصد دنیوی بدل شده است.

حرفی نزنید و وعده‌ای ندهید که توان اجرای آن را ندارید، مردم حرف و وعده‌ی شمارا به‌پای نظام می‌نویسند و عدم اجرای آن را نشانه‌ی ناکارآمدی نظام می‌پندارند و این گناه بزرگی است که به‌پای شما نوشته خواهد شد.

جا دارد تصمیم گیران و تصمیم سازان کشور به این نکته توجه داشته باشند که مردم غیور و شهیدپرور استان مازندران با تقدیم 10 هزار و 400 شهید والامقام در هشت سال دفاع مقدس و 32 شهید مدافع حرم ارادت قلبی خود را به این نظام مقدس به منصه‌ی ظهور گذاشته‌اند و شرایط امروز استان درخورشان و منزلت مردم این دیار علوی نیست.