به گزارش خزرتیترخبر و به نقل از بلاغ، به مناسبت روز جهانی معلولان با یکی از معلولان نوشهری گفت‌وگو کردیم که دانشجوی معماری است و بیماری نرمی استخوان دارد با او بیشتر آشنا می‌شویم.

نوع برخورد مردم با شما چطور است؟

همه جور هستند، بعضی ها جوری آدم را نگاه می‌کنند که انگار ما جزء آدم ها نیستیم یا فرق می‌کنیم، بعضی‌ها هم با ترحم از الفاظ آخی یا بیچاره استفاده می کنند که خیلی در روحیه معلولان تاثیر منفی دارد، بعضی ها هم خیلی فرق دارند با همه جوری با آدم برخورد می‌کنند که خیلی به معلولان روحیه می‌دهند.

مسئولان چطور؟ ارگان یا نهاد خاصی هست که به فکر شما باشد؟

هیچ کدام از مسئولان به فکر معلولان نیستند، من پیش بیشتر نهادهای دولتی رفتم بابت گرفتن وام ماشین البته با نرخ بانکی اما سریع وام دهند همه گفتند چشم اما هیچ کدام به قول خودشان عمل نکردند، برای یک معلول جسمی از همه سخت تر نداشتن ماشین است من بابت وام ماشین پیش خیلی از مسئولان رفتم؛ مسئولین شهری حتی بهزیستی نوشهر که فقط میگن وام اشتغال می‌دهند و آن هم باید مدرک جواز کسب داشته باشیم.

بهزیستی از لحاظ خرج ماهیانه کمکی به خانواده های دارای معلول میکنند؟

ماهی 150 هزار تومان کمک میکنند.

به ازای هر معلول یا کلا؟

من اطلاع دقیق ندارم شاید تعداد معلول بیشتر باشه بیشتر کمک کنند اما من ماهی 150 هزار تومان می‌گیرم.

در مورد رفت و آمد به شهر، ساختمان های اداری، آموزشی و کلا فضاهای عمومی چه مشکلاتی دارید؟

راننده های تاکسی خطی اصلا معلولان را سوار نمی‌کنند یا اگر سوار کنند دربست حساب می‌کنند، من برای رفتن به دانشگاه و جاهای دیگر باید ماهی ۸۰۰ هزار تومن کرایه دهم.

به راننده های تاکسی ها مخصوصا راننده های چالوس نوشهر بگویید که به معلولان احترام بگذارند و سوارشان کنند البته همه راننده ها این گونه نیستند.

داخل شهر اگر تنها باشم خیلی سخت است چون نمی‌توانم از شیب ها رد شوم و مجبورم از مردم کمک بگیرم و مشکل بزرگ دیگر ماشین هایی هستند که مقابل راه یا معابر پارک می‌کنند، کارهای اداری که بیشتر باید یک نفر با من باشد که به کارها برسد و من فقط باید پایین پله های اداره باشم تا اگر امضاء یا مدرک دیگر نیاز بود من انجام دهم.

این قبیل مشکلات و نادیده گرفتن حقوق معلولان است که معلولیت واقعا آدم را اذیت میکند، یا زمانی که می‌خواهیم به مسجد برویم مجبوریم جلوی در باید بایستیم و سرما اذیت می‌کند و احساس می‌کنید خیلی ها از حضور ما راضی نیستند.

در ارتباط با اشتغال چه مشکلاتی دارید؟

اصلا هیچ کاری برای معلولان در نوشهر نیست، جز اینکه خود معلول پول داشته باشد و بتواند مغازه ای برای خودش اجاره کند.

البته بهزیستی هم وام اشتغال می‌دهد که در این وضعیت فکر نمی‌کنم با ۱۵ میلیون تومان کاری بشود راه انداخت.

حرفم با مسئولان این است لطفا برای معلولان یک وام با درصد سود کم بدهند که یک ماشین بخرند، در خصوص وام خانه که بهزیستی میدهد شرط وام این است که معلول باید یک زمین باشد، معلولی که توان خرید زمین ندارد وام خانه چه کمکی به معلول دارد؟

در خصوص طراحی شهری جوب‌های آب را طوری کنند که معلولان بتوانند رد شوند،درخواستم از مسئولان حداقل روز معلول یک جشنی بگیرند که خودشان هم حضور داشته باشند یا در سال خانه چند معلول بروند و از نزدیک مشکلات معلولان را ببیند مخصوصا جانبازان که بدن سالم خودشان را فدای ایران کردند و این درد را به جان خریدند؛ به احترام این عزیزان مشکل های معلولان برای رفت و آمد داخل شهر را حل کنند و رفت و آمد برای معلولین راحت شود.

و حرفم به مردم عزیز نوشهر یا ایران این است یک معلول که دیدند احساس ترحم نکنند و از الفاظ آخ آخ یا بیچاره استفاده نکنند، یا اگر خود معلول کمک خواست کمکش کنند، بین آدم های سالم و معلول فرقی نگذارند.

دوست دارید با ادامه تحصیل به چه هدفی برسید؟

دانشجوی رشته ی معماری هستم و دوست دارم در آینده نزدیک برای ادامه تحصیل به خارج از کشور بروم، چون بهترین امکانات را برای معلولان دارند.

آخرین حرفم برای معلولین نابینا، ذهنی و معلولیت های دیگر که واقعا رفت و آمد به شهر برای نابیناها سخت است،چرا که اصلا نمی توانند به تنهای داخل شهر بروند؛ معلولان ذهنی که نگهداریشان بسیار سخت است و خانواده ها باید تمام وقت در خدمت آنها باشند و در مورد مصرف کردن دارو ها یا رفتن به بیمارستان ها که از طرف بهزیستی هیچ بیمه ای نیستند و تمام هزینه ها آزاد است، خیلی از معلولان باید هر روز از دارو استفاده کنند.

نام این معلول عزیز به درخواست ایشان محفوظ است.