خزرتیترخبر: از وقتی بیماری کرونا وارد ایران شد دستورالعمل‌های بسیاری از سوی مسئولان امر در امورات مختلف کشور لحاظ شد، براساس این دستورالعمل‌ها همه اصناف غیر از فروشگاه‌های مواد غذایی بسته شد، بسته‌های حمایتی برای سه میلیون خانوار ایرانی تعلق گرفت، آمد و شد مسافران نوروزی جلوگیری به عمل آمد و برخی دستورالعمل‌های دیگر...

اما در گیرودار این دستورالعمل‌ها قشری ظاهرا نادیده گرفته شد، قشری که نان سفره شان روزانه با دستان پرتلاش شان به دست می‌آمد، اکنون با تعطیلی دغدغه شان بر تامین این نان رفته است که با خانه ماندن، آن را چگونه به دست آورند.

کارگران ساختمانی قشری هستند که در این گیرودار شیوع بیماری کرونا به گونه‌ای محو شدند و مسئولی به این فکر نیافتاد تا برای این قشر دستورالعملی اتخاذ کند و در این بحران با خانه ماندن چگونه نان سفره شان را تامین شود، کارگرانی که مطمئنا بسیاری از آنها مستاجرنشین هستند، تحت پوشش بیمه قرار نگرفته اند، قسط و وام دارند.

در این بین بازرس کانون انجمن صنفی کارگران ساختمانی کشور،  بیماری کرونا را غوزی بالای غوز کارگران ساختمانی بیان و عنوان کرد و گفت: عبارتی است که می‌گوید: با کسی درد دل کن که دو چیز داشته باشد اول درد، دوم: دل،  ولی در این امر بخاطر عدم تمایل به تزریق حس بد مخاطب،  بزرگوارانی هستند که همان داشتن دل  را کافی می‌دانند.

مسلم مکاری با بیان اینکه  تفسیر احوال کارگران ساختمانی  مصداق به دریا رفته است، افزود: باید کارگر بود، کار کرد تا درد و رنج این قشر زحمتکش را درک و لمس کرد؛ اما اعتبار و پشتوانه کار‌ صادقانه کارگران اینکه حق تعالی، منشا، کار و کارگری است، پیامبر اسلام ، دست کارگر را بوسه زد، حقوق کارگر را قبل از خشک شدن عرق پیشانی‌اش باید داد، یازدهم اردیبهشت روز جهانی کارگر گرامی باد.

وی گفت: امروز  نگاه، توجه و عنایت جهانی بالاخص چندین کشور از جمله ایران، معطوف به معضل سلامت سوز و آزاردهنده به نام  کرونا است که درد و بار روانی آن به مراتب کشنده تر از درد جسمی است.

مکاری با تاکید بر اینکه هم اکنون مردم جامعه  بیش از سلامت جسم، نگران سلامت روح و روان خود هستند، اظهار داشت: حکومت، دولت، مجلس، پلیس، دانشگاه، بازار، تولید، صنعت، اقتصاد، ورزش، مدارس همه را درگیر مقابله با ابتلا، در تلاش برای شکست این ویروس ناشناخته کرده است.

رئیس انجمن صنفی کارگران ساختمانی آمل ادامه داد: آموزش و ترویج فرهنگ پیشگیرانه، موارد ایمنی عملا به یک باور اجتماعی، بهداشتی تبدیل شده است تا جائی که در ادارات کاهش ساعات کاری، دورکاری، مرخصی‌های بدون دلیل حتی با حقوق، تعطیلی دانشگاه‌ها، مدارس، اماکن ورزشی ‌ تفریحی، لغو برنامه‌های شادی، عزا چون ختم ، چله ، در سر لوحه امور قرار گرفته و البته و صد البته بسیار عالی، ضرور و مطلوب است.

وی با بیان اینکه آنچه که در این فرآیند و حرکت ملی سلامت آفرین متاسفانه موجب رنجش خاطر است، تکلیف و به اصطلاح شفاف تر و واقع نگرانه بلا تکلیفی کارگران ساختمانی است، گفت: افرادی که در حالت گنجشک روزی، روز کار می‌کنند تا شب بخورند و بخوابند، با توجه به شرایط خاص بهداشتی، سلامتی و توصیه عمومی به رعایت موارد ایمنی مبنی بر احتیاط و در صورت امکان عدم تماس با اشیا  و سماجت دولت بر تعطیلی عملیات ساختمانی و بیکاری تحمیلی به کارگران ساختمانی است.

مکاری با اشاره به اینکه قشری از جامعه که زمین تشک و آسمان لحاف آنها است،  اگر روز کار نکنند شب باید علاوه بر گرسنگی، خجالت خانواده را هم تحمل کنند، افزود: مطمئنا برخی از این کارگران عیالوار، مستاجر و قادر فنی به انجام کار دیگری نیستند،  اگر این کارگران و زحمت کشان جامعه تن به تعطیلی تحمیلی بدهند، چتر حمایتی ندارند که به زندگی شرافتمندانه و آبرو محور خویش ادامه دهند.

وی تصریح کرد: با لحاظ شرایط ناامنی سلامت جامعه همه باید همت کنیم و با تقویت بخشی به وحدت ملی، در یک‌ مبارزه ملی یک مشکل ملی را حل کنیم، شکی نیست اما یک کارگر ساختمانی چگونه می‌تواند این بیکاری را حتی به مصلحت تحمل کنند؛ کارگر رنج دیده و رنج کشیده چگونه با جیب خالی و دست خالی تر در کنار خانواده بر سفره خالی بنشیند.

نائب رئیس انجمن کارگران ساختمانی مازندران با اعلام اینکه صرف نظر از عید نوروز، کارگران با این گرانی و تامین معیشت و‌ امور روزمره زندگی را چگونه پاسخ دهند، بیان کرد: دولت که برای بخشی از امور مردمی اعم از تعلیق و تعویق اقساط بانکی، وامهای کم بهره، مدت دار و گاهی بلاعوض، بسته های کمک معیشتی را منظور می دارد، برای کارگران ساختمانی تدبیری بیاندیشد.

وی خاطرنشان کرد: فراموش نکنیم که سرمایه کارفرما در تلفیق با توان و تلاش کارگر است که چرخ تولید و اقتصاد را روان می‌کند و جامعه بر اساس این برآیند در پایان سال منتسب به اقتصاد مقاومتی، کار و تولید ملی گام‌ محکمی بردارد؛ امروز توجه جامعه چون حکومت و دولت به کارگر جدی و جدی تر باشد که فردا دیر است.