خزرتیترخبر: معمولا پروژه‌ها با اهداف توسعه و اقتصادی، عمران و آبادانی، ورزشی و رفاهی،کلنگ‌ آن به زمین زده می‌شود، اما گاهی نبود برنامه، تدابیر و اهداف جمعی، مقدمه‌ای برای رقم خوردن آسیب‌ها و حواشی است.

سرنوشت پرحاشیه قدیمی‌ترین زمین فوتبال سوادکوه در زیرآب، با کلنگی که اشتباهاً به زمین زده شد، داستان بی‌سرانجام 8 ساله دنباله‌داری شده است، داستانی که بعد گذشت این سال‌ها، هنوز کسی نتوانسته پایانی برایش بنویسد، زمین چمنی که ورزشکاران زیادی تحویل جامعه ورزشی استان و کشور داد، به بهانه ساخت پیست دو و میدانی، به ویرانه‌ای غم‌بار تبدیل شده که بارها بازدیدهای زیاد بی‌نتیجه‌ای به خود دیده و توپ وعده‌ها همچنان سرگردان مانده است،

گذر زمان تاثیری در پیشرفت این پروژه نداشته و تنها بر ابهامات آن افزوده است، در این بین قشر ورزشکار شهرستان بیشترین آسیب‌ها را دیده‌اند و سرنوشت ورزشی بسیاری از آنان دچار تغییر شد و عده‌ای نیز مجبور به ترک شهرستان برای ادامه فعالیت‌های ورزشی خود شده‌اند،بانوان ورزشکار نیز از آسیب‌دیدگان جامعه ورزشی محسوب می‌شوند که تنها زمینی که فضا و پناهی برای راحتی تمرینات‌شان بود، سال‌هاست که از دست داده‌اند.

فاطمه عباسی، از بانوان ورزشکار  شهرستان در رشته دومیدانی است و درمورد سابقه ورزشی خود گفت: عضو تیم ملی دو میدانی کارگری و نائب رئیس استان در انجمن دومیدانی کارگری از سال 87 فعالیت ورزشی دارم و در رده جوانان، نوجوانان و بزرگسالان، قهرمانی‌هایی کسب کردم و در مقطع بزرگسالان عضو تیم ملی کارگری شدم.

عباسی با بیان اینکه پس از پیوستن به تیم ملی کارگری، برای تمرینات حرفه‌ای مجبور به ترک شهرستان شد، افزود: بیش از سه سال است که برای انجام تمرینات حرفه‌ای به سمنان رفته بودم، اکنون چون تمرینات حرفه‌ای ندارم، بازگشتم‌، نبود پیست دومیدانی باعث شده بسیاری از استعدادهای ورزشی از شهرستان بروند، زمین فوتبال مورد استفاده بود که خراب کردند،اگر نمی توانند وعده‌ها را عملی کنند لااقل به حالت قبل برگردانند تا بتوانیم تمریناتمان را در آن داشته باشیم.

عضو تیم ملی دومیدانی کارگری پیست را لازمه ورزشکاران این رشته برشمرد و تصریح کرد: اسلحه یک دونده پیست دومیدانی و کفش است، کفش را می‌توانیم خودمان تهیه کنیم اما پیست را نمی‌توان و نمی‌شود هرجایی برای تمرینات وقت گذاشت،خودم مجبور شدم برای تمرینات به سمنان و کرج بروم چراکه این امکان در شهرستان برایم فراهم نبود.

نایب رئیس استان در انجمن دوومیدانی کارگری درمورد وضعیت زمین فوتبال خاطرنشان کرد: اوایل دهه نود زمانی که خواستند کلنگ پیست دو و میدانی را در زمین فوتبال بر زمین بزنند، در آنجا مشغول تمرین بودم، به ما گفتند، این زمین بخواهد آماده شود از سن قهرمانی ما می‌گذرد، به راحتی در آن زمین تمرین داشتیم اما اکنون اصلا قابل استفاده نیست.

عباسی ادامه داد: همان زمین قبلی قابل استفاده بود، چمن داشت و در حین دویدن آسیب نمی‌دیدیم، اما اکنون قابل دویدن نیست،اگر قرار بود کاری برایش انجام دهند، حداقل می‌توانستند زودتر به پایان برسانند.

کلثوم آهنگری از بانوان پیشکسوت در رشته ورزشی فوتبال و فوتسال درمورد سابقه ورزشی خود گفت: حدود 20 سال سابقه ورزشی دارم، در تمام این 20 سال‌ فوتسال حرفه‌ای، دو سال فوتبال و پنج سال فوتبال ساحلی در لیگ برتر بازی کردم، اکنون نیز در شهروند ساری در لیگ برتر بازی می‌کنم و 10 سال نیز مربی هستم.

آهنگری با بیان اینکه زمین فوتبال برای او و شاگردانش مکان بسیار مناسبی برای تمرین بود، خاطرنشان کرد: زمین فوتبال قبلی برایمان بسیار خوب بود، می‌توانستم شاگردانم را برای تمرینات هوازی و دویدن به آنجا ببرم اما از روزی که تخریب شد، دیگر قابل استفاده نیست، مجبورم بچه‌ها را در جایی که آقایان نباشند برای تمرین و دویدن ببرم، دویدن در جای عمومی برای بانوان خوب نیست.

بازیکن تیم شهروند ساری ادامه داد: قبلاً دوومیدانی در زمین فوتبال زیرآب کار می‌کردم، زمین خوبی بود،در رشته فوتبال حتی لیگ‌های کشوری آقایان در آن برگزار می‌شد،اما گفتند می‌خواهیم بازسازی و زمین را بزرگتر کنیم و چمن مصنوعی قرار دهیم اما هشت سال شد و زمین را غیرقابل استفاده کردند.

این مربی فوتسال، غیرقابل استفاده شدن زمین فوتبال زیرآب را خسارتی به ورزشکاران رشته‌های مختلف دانست و گفت:در سطح سوادکوه مربی فوتسال هستم،هرساله برای مسابقات استانی تیم دارم، بسیاری از شاگردانم یا به مسابقات کشوری رفتند و یا عضو تیم ملی در رده نوجوانان شدند، اما حمایتی نشدم، برای تمرینات هوازی به زمین فوتبال احتیاج داریم اما با شرایطی که پیش آمده، ورزش شهرستان دچار آسیب شد.

این پیشکسوت ورزشی افزود: تخریب زمین فوتبال خیلی به ورزش ما آسیب وارد کرده است، ما نیاز به دویدن در هوای آزاد برای آمادگی مسابقات داریم اما فضایی برایمان مهیا نیست، وقتی زمین فوتبال قبلی وجود داشت، خیالمان راحت بود اما این چندسالی برای تمرینات به مشکل برخوردیم.

آهنگری با انتقاد نسبت به بی‌توجهی مسئولان به ورزش بانوان در سوادکوه، تصریح کرد: از 13 سالگی فوتبال و فوتسال بازی کردم و تا این لحظه هیچ پشتوانه‌ای در شهرستان نداشتم،‌ متولیان به ورزش شهرستان به ‌ویژه ورزش بانوان توجهی نشان نمی‌دهند، وقتی حمایت وجود ندارد مجبوریم از سوادکوه برویم.

وی سرنوشت نامعلوم زمین فوتبال زیراب را تاسف‌بار خواند و گفت: درمورد زمین فوتبال صحبت‌های زیادی گفته می‌شود. همه یکدیگر را مقصر می‌دانند و کسی مسئولیت این ویرانی را نمی‌پذیرد، زمین بلااستفاده شده و پیشرفتی ندارد، بازیکنان خوب داریم اما زمین خوب و مسئولان دلسوز نداریم.

تخریب زمین فوتبال زیرآب، بدون شک آسیب جدی به ورزش شهرستان وارد ساخته و گویا آن زمانی که کلنگ ویرانی‌اش بر زمین زده شد، کسی به فکر جامعه ورزشی این منطقه نبود، بانوان ورزشکار نیز سهم بزرگی از این آسیب‌ها، نصیب‌شان شد و آرزوهایشان به پای بی‌تدبیری‌ها سوخت و انتظار دارند روند ساخت این زمین ورزشی به اتمام برسد.

اکنون که حدود  8 سال از ویرانی آن زمین پرهیاهو می‌گذرد و چمن خریداری شده‌اش نیز چندین سال در گوشه‌ای گذرزمان را به خود می‌بیند، کسی حاضر نیست این اشتباه بزرگ را بپذیرد که تخریب زمین نباید انجام می‌شد تا اینگونه به مخروبه ای تبدیل نشود‌.

در طول همه این سالیان شعارهای بی‌عمل همچون زخمی بر جان این زمین شد که درمانی برایش تاکنون نبوده است،همان موقع که کمر همت به نابودی زمین فوتبال بستند و ایجاد پیست را بهانه‌ای برای اهداف خود قرار دادند، حیات ورزشی در آن زمین  پایان یافت، انتظار می‌رفت آنچه که وعده و بهانه بوده تحقق می‌یافت اما کسی پاسخگوی نبود نظارت و تاراج منابع مالی که به بهانه این زمین رد و بدل شد،نیست.