خزرتیترخبر: یادش بخیر! آن سال‌ها اگر لباس‌های شیک، دوچرخه‌های لوکس،اسباب‌بازی‌های قیمتی و یا صدها چیز رنگارنگ در دلمان تنها یک آرزو بود، اما درون ظرف طاقچه خانه‌هامان پر بود از میوه‌های نوبرانه بهار! پر بود از آلوچه و توت فرنگی! پر بود از زردآلو و گیلاس و آلبالو! چه کسی فکر می‌کرد چندین سال بعد، خوردن آلوچه و یا حتی توت فرنگی برای خیلی از کودکان سرزمین‌مان آرزویی شود دست نیافتنی! امان از دست این  نوبرانه ها!

این روزها روی طبق‌های میوه فروشی‌های بازار، میوه‌های رنگارنگ و خوش مزه‌ای چیده می‌شوند که باید برای مزه کردن‌شان به‌ازای هر کیلو حقوق چند روزت را بپردازی! این روزها بچه‌ها هم مثل بزرگترها می‌بینند و می‌خواهند! شاید شرمندگی والدین و حسرت فرزندان تلخ‌ترین قصه‌ی این ماجرا باشد.

نوبرانه‌ها هر ساله بهانه دلالانی می‌شود که نرخ نامتعارف این روزهای بازار را تعیین می‌کنند، به‌ راستی کنترل این نرخ‌های سر به فلک کشیده با کیست؟ آیا حاصل گشت‌های تنظیم بازار و بازرسی‌های متعدد نرخ 60 تا 200 هزار تومانی این نوبرانه‌ها است؟

اصناف را شاید بتوان با پس و پیش کردن حرف‌هایش انصاف نوشت؛ اما چطور می‌شود آنرا در دل بازار نهادینه کرد، خدا می‌داند! بی شک اگر اصناف با‌انصافی داشته باشیم، دوباره ظرف روی طاقچه خانه‌ها مثل سابق پر شود از نوبرانه‌ها، پر می‌شود از  آلوچه و توت فرنگی.

ای کاش بازار هامان پر شود از رنگ خدا؛ ای کاش کاسب، حبیب خدا شدن را بلد باشد؛ ای کاش بازار پر باشد از انصاف!