به گزارش خزرخبر و به نقل از سلام صبح ، شاید بتوان گفت که حال و هوای سیاست ورزی و مدیریت در دنیای امروز دگرگون شده است و ما همواره به تناسب زمان و مکان و شرایط، امکانش را می یابیم که برخی مسائل که تأثیرعمیق بر کیفیت زندگیمان دارند را با بازگشودن راهی عادلانه، دوباره بازترسیم نماییم.

 در پی گذشت چندین سال از انقلاب اسلامی ایران وکسب تجارب تلخ و شیرین در طی این ایام، همگان مطلع شده ایم که برخی شکل و نهادها و همچنین برخی عناوین و القاب ها، چندان هم مقدّر و از پیش تعیین شده نیستند و هماره امکان بازسازی و ترمیم آنها از سوی جوانان، آگاهان، متخصصان و نسل های نیک بین آینده وجود دارد.

سخن از شهر و شورایی است که برخی ها همچون گذشته در گیر ودار سنت و مدرنیته به اعوجاجی عظیم مبتلابه شده اند و در این بین هر اندیشه نو و سخن نو و چهره ای نو را برنمی تابند و دیوار حائلی میان خود و این نسل خردمند می افکنند که خلاصه اش سلب توانگری و امید به زندگانیست.

در مقابل از نسلی خواهیم گفت که خود را پیدا کرده است، آنهم در میان انبوهی از هیاهو، اندیشه اش را باز می شناسد و آنرا مهم می دارد و از آن میزان و معیاری می سازد برای داوری و حکم.

در سال 1390 و بعد از انتخابات مجلس شورای اسلامی در شهرستان قائم شهر و انتخاب نماینده ای جوان و در عین حال باتجربه، جریانی نوگرا پای به میدان اندیشه ورزی گذاشت و دست به یک سری اقدامات زیربنایی زد که در حقیقت می شود از آن به مثابه رنسانس فکری در این شهرستان نام برد.

هویت بخشی به نسل جوان و احترام به آراء و اندیشه شان و از همه مهمتر به حضور پذیرفتن آنها درمناسبات اداری و اجرایی و نظامات تصمیم گیری و تصمیم سازی و سیاستگذاری و جلب، جذب و استخدام فکر و هنرشان جهت تعالی بخشی به شهرستان مدروس قائم شهر و خدمتگزاری به مردم غیور و باصلابت این شهر، نمونه ای از اثرات و اشکال متفاوت این عمل بزرگ بود.

عملی که متأسفانه باب میل برخی افراد و جریانات سنت گرا واقع نشد و هر روز در پی ایجاد لغزش، چالش و تشتت و به منتهی الیه راندن برنامه های این نسل برآمده اند.

شورای اسلامی قائمشهر گزاره مطلوبی است که این دوگانگی مفهومی جریان سنت گرا را که این روزها در پی ایجاد موجی با نام گذشته گرایی احیاگرایانه و روی آوری به سلفیسم است را به تصویر می کشد.

این شورا با نگرشی از چارچوب تنگ گذشته گرایی و اعمالی چون تحریم مناسب اجرایی و حدود آزادی های اداری نسل جوان شورا، رفتاری آمیخته با طرد و تهدید و رابطه ای تؤام با سردی چنان عرصه را بر اعضای جوان شورا سخت کرده اند که چنین وضعیتی نه تنها برای جوانان عضو، بلکه فراتر از آن برای شهروندان قائم شهری هم قابل تحمل نمی باشد.

این شورا که اکثریت اش مدیریت نسل جوان را برنمی تابد، این روزها با انتخاب و معارفه شهرداری سنت گرا که مولفه ای از خدمت جزء آسفالت ریزی کوچه پس کوچه های شهر را نمی داند و گویی با سایر اقدامات مدیریت شهری از جمله حفظ و ارتقاء سلامت شهروندی، حفظ بهداشت عمومی، حفظ محیط زیست شهری، بهبود فضای سبز و توجه به دغدغه های شهروندان در مسائل فرهنگی و ایجاد المانهای نوین شهری و... بیگانه است نشان داد که هدفی در سر دارد و آن هدف هم حاکی از ظرفیت های خاصی است که مختصات فکری آنان را تعین و شکل می بخشد.

نسل پای به سن گذاشته شورا که از قضا نسبت به اعضای جوان، میزان آراء کمتری را نیز در انتخابات شورای اسلامی از سوی شهروندان قائم شهری کسب نموده اند نه تنها از ظرفیت های اعضای متخصص چون فریبرز فتحی، احسان اسماعیلی، علی صالح زاده که از مهندسین خوشنام و صاحب صلاحیت سازمان نظام مهندسی قائم شهر و استان می باشند و بهنام طیبی که قهرمان ملی و بلند آوازه ورزشی کشور و منتخب اول مردم قائمشهر بوده است بهره ای نبرده اند، بلکه حتی با جبهه گیری و سمت گیری در مقابل آنان و فقدان حمایت های لازم درصدد اعتمادزدایی نسل جوانی برآمده اند که برای آینده این شهر برنامه هایی در سر داشته و دارند.

بدین سان و به اقتضای مباحث پیش گفته پرسش های سه گانه مهمی برمی آیند که پاسخ به آنها وظیفه اعضای سنت گرای شورای اسلامی است:
- چرا برخی از اعضای محترم شورای اسلامی شهر قائمشهر علیرغم میل باطنی شهروندان به انتقال قدرت به نسل جوان شورا مبادرت نمی ورزند؟
- چرا و به چه دلیل تا کنون هیچ گونه سیاستگذاری علمی و عملی از سوی اعضای شورا برای جوانان قائمشهر و حضور بلندمدت آنان در عرصه های مختلف میدانی و اجرایی انجام نشده است؟
- چرا و به چه دلیل برخی اعضای شورای شهر به گذشته گرایی گرویده اند و با مخالفت با اندیشه های جدید و انتصاب افرادی همسو با خود در سطح مدیریت ارشد شهری بنا دارند جلوی رشد و تلألو اندیشه های مدرن را به این شهر بگیرند؟